Είμαι απελπισμένη, δεν μπορώ να κάνω διατροφή. Αδύνατο

Είμαι από τις γυναίκες που αγαπούν το φαγητό και με το παραπάνω. Δεν μπορώ να φάω μόνο ένα σουβλάκι με πίτα αλλά ικανοποιούμε – σκάω με την δεύτερη. Δεν μπορώ να πω όχι στην ερώτηση ‘’Παραγγέλνουμε μια κρέπα;’’, δύσκολα μπορώ να αντισταθώ.

Ποτέ μου δεν χρειάστηκε να κάνω διατροφή ή δίαιτα, μέχρι πέρυσι. Τόσα χρόνια ό,τι έτρωγα δεν έμενε πουθενά, εξαφανιζόταν. Και ήταν ό,τι πιο τέλειο. Ξαφνικά όμως τα γλυκά ξεκίνησαν να παίρνουν θέση στο σώμα μου και την πάτησα. Έπρεπε να ξεκινήσω διατροφή.

Είχα βάλει 4 κιλά περίπου, μου το έλεγαν όλοι. Ακόμα και η μαμά μου, που συνήθως οι μαμάδες μόνο καλά θέλουν να λένε για τα παιδιά τους. Έτσι πήρα την απόφαση. Έκοψα τις βραδινές βόλτες στο ψυγείο, τσακώθηκα για τα καλά με τον φούρνο της γειτονιάς και στο σουπερμάρκετ δεν περνούσα πια από το ράφι με τις σοκολάτες. Άσε τόσο δύσκολα περνούσα. Δεν φαντάζεσαι.  Και το κερασάκι στην τούρτα; Πήγαινα τρέχοντας από τους Αμπελόκηπους μέχρι το Σύνταγμα (εντάξει όχι τρέξιμο, γρήγορο βάδην) και όλο αυτό μέσα σε μια ώρα επί τρεις μήνες. Ναι, ναι, ναι. Δέχομαι συγχαρητήρια.

Έχουν περάσει τρεις βδομάδες και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το φαγητό.

Τελοσπάντων να μην στα πολυλογώ γιατί στο τέλος θα ξεφύγω από το θέμα. Θα εκδόσω κάποια στιγμή τα απομνημονεύματα της Σάββιας Σιάτη και θα στα πω εκεί με πολλές (άχρηστες) λεπτομέρειες. Έχασα που λες τα περιττά κιλά και το καλοκαίρι δεν ντρεπόμουν να ξαπλώσω στο πρώτο κρεβατάκι της παραλίας. Δεν είχα κορμί αλλά δεν είχα κιλά. Πολύ σημαντικό.

Φέτος λοιπόν, κάπου στο Δεκέμβριο μέσα στα Χριστούγεννα,  όταν πήγα στην μαμά μου στην Κύπρο δεν σταματούσα να τρώω ότι έβρισκα. Τι κουραμπιέδες, τι μελομακάρονα, τι σοκολατάκια, τι σουβλάκια, τι παϊδάκια. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως πήρα πίσω τα κιλά που με πόνο ψυχής έχασα.

Αυτή την φορά δεν μου το είπαν πολλοί (λίγοι που δεν συμπαθώ κιόλας και τώρα ακόμη παραπάνω) αλλά το κατάλαβα μόνη μου. Έτσι λοιπόν μια μέρα (πριν από περίπου δυο βδομάδες, 12 ώρες και 3 λεπτά) κοιταζόμουν στον καθρέφτη και είπα τέρμα η Σάββια που ήξερες, από δω και πέρα θα μένεις νηστικιά. Σκληρή, πολύ σκληρή με τον εαυτό μου, στα λόγια. Γιατί στην πράξη δεν αποδείχθηκα και τόσο.

Οι πρώτες μέρες ώρες ήταν δύσκολες. Ξαφνικά το γεύμα της ημέρας μου ήταν μια σαλάτα με κοτόπουλο, μια μπανάνα και το βράδυ δημητριακά. Ξεκινάμε με τις σαλάτες, θέλοντας δήθεν να πείσουμε τον εαυτό μας και τους υπόλοιπους πως καταφέρνουμε να επιζήσουμε με ένα μαρούλι και μια ρόκα, άντε και λίγο ντρέσινγκ.

Φυσικά και αυτό ήταν η δική μου εκδοχή, οι διατροφολόγοι μπορεί να σκίζουν πτυχία καθώς διαβάζουν. Τελικά κατάφερα να αντέξω μέχρι την Παρασκευή, κάνοντας την σαλάτα πιο πλούσια με caesar σως και τυριά (καθόλου διαίτης) αλλά έστω και με αυτά ήμουν πια σε ένα πρόγραμμα. Όταν όμως πέρασα έξω από την αγαπημένη μου ταβέρνα δεν μπόρεσα με τίποτα να αντισταθώ στο πηλιορείτικο, έτσι λέγεται αυτό το πιάτο (μελιτζάνες- μοσχάρι- τυρί λιωμένο, που σε κάνει να έχεις την φάτσα των μοντέλων στις διαφημίσεις για σοκολάτες) και δεν ένιωσα τύψεις. Μέχρι να ξυπνήσω το Σάββατο και να καταλάβω πως τα κατέστρεψα όλα. Και αφού είχα ‘’σπάσει’’ τα γερά θεμέλια που είχα θέσει πριν πέντε ημέρες, είπα να απολαύσω το Σαββατοκύριακο μου άφοβα, τρώγοντας pancakes για πρωινό.

Έκοψα τις βραδινές βόλτες στο ψυγείο, τσακώθηκα για τα καλά με τον φούρνο της γειτονιάς και στο σουπερμάρκετ δεν περνούσα πια από τον πάγκο με τις σοκολάτες. Άσε τόσο δύσκολα περνούσα.

Έφτασε η Δευτέρα και στις 4 το απόγευμα που σχόλασα, πέρασα από την λαϊκή, πήρα πάλι τα φρουτάκια μου και τα υλικά για τις σαλάτες μου. Αυτή την φορά κράτησε μέχρι την Τετάρτη εφόσον στο γραφείο, γιόρταζαν δυο-τρεις συνάδελφοι και δεν ήθελα να τους προσβάλω, έτσι χλαπάκιασα στο άψε- σβήσε 5-6 γλυκά. Πάντα για να μην τους προσβάλω.

Είπα να συνεχίσω κανονικά την Πέμπτη, κάνοντας πως δεν έγινε τίποτα αλλά φιλοξενούσα μια φίλη μου και δεν μπορούσα να την αφήσω να παραγγείλει μόνη μια κρέπα μπανάνα, σοκολάτα, μπισκότο. Την λυπόμουν. Ποια φίλη μου; Την κρέπα λυπόμουν.

Όπως καταλαβαίνεις κάπως έτσι κυλούν οι μέρες μου. Μετά ήρθε η Θεσσαλονίκη που αναγκαστικά έπρεπε να δοκιμάσω μπουγάτσες και τρίγωνα Πανοράματος (από τα καλύτερα μαγαζιά), μετά ήρθε και άνοιξε σουβλατζίδικο κάτω από το σπίτι μου και χθες ανακάλυψα στην μηχανή φαγητών της δουλειάς κάτι καταπληκτικά αλμυρά με γεύση πίτσας.

Είμαι έξαλλη με τον εαυτό μου. Λένε πως οι δύσκολες μέρες μιας δίαιτας – διατροφής είναι στην αρχή. Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες και δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι το φαγητό. Λες και μου έχει γίνει έμμονη ιδέα, όπως τώρα που ρίχνω ύπουλες ματιές στα μπισκότα σοκολάτας  που βρίσκονται 14 εκατοστά μακριά από το δεξί μου χέρι.

Τι να σου πω, μακάρι να ήξερα τι με πιάνει και πεινάω τόσο πολύ. Και ειδικά στο γραφείο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εκεί αλλά έχω τη μεγαλύτερη λιγούρα της ζωής μου. Καλά και το βράδυ στις 12. Θέλω κάποιος να με βοηθήσει, πρέπει να χάσω τρία κιλά μέχρι τον Ιούνιο (κι ας παρακαλάνε κάποιες – ονόματα δεν λέμε, να βάλω εφτά) και το μόνο που έχω καταφέρει είναι να πηγαίνω γυμναστήριο. Τουλάχιστον αυτό, όχι με το ζόρι. Είναι η μόνη ελπίδα να σωθώ από αυτό το μαρτύριο. Ας είναι.