Είμαι τόσο άσχημη;

Τη Δώρα την ξέρω δύο χρόνια περίπου. Όταν την πρωτογνώρισα τρία πράγματα παρατήρησα πάνω της: το νεύρο της, το ελαφρύ της ψεύδισμα και τα μάτια κουταβιού. Έχει αυτό το βλέμμα που έχουν τα μικρά σκυλιά, το οποίο όταν συνοδεύεται με την κίνηση γέρνω κεφάλι στα πλάγια θέλεις απλά να τα πιάσεις και να τα πνίξεις στην αγκαλιά σου με φιλιά. Τα σκυλιά ε, όχι τη Δώρα.

Μου έκανε, λοιπόν, εντύπωση αυτή της η ερώτηση, γιατί δεν ξέρω κάποιο άσχημο κουτάβι. Ακόμα δηλαδή και τα μπουλντόγκ που μερικά έχουν προγναθισμό και είναι σαν στραπατσαρισμένα περίπτερα, όταν τα δεις κουτάβια λες ότι είναι τα ομορφότερα πλάσματα του κόσμου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί, όπως λέει και ένα σοφό ρητό “η ομορφιά τελικά βρίσκεται στα μάτια εκείνου που την κοιτάζει”. Όσο και να βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι επιστημονικές έρευνες που υποστηρίζουν ότι η ομορφιά είναι αντικειμενική και γίνεται λόγος για χρυσές αναλογίες  (οι Αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, πίστευαν ότι η ομορφιά εκπροσωπείται από μία αναλογία 1:1.618) το θέμα είναι στο πώς σε βλέπει ο άλλος.

Θυμάμαι κάποτε τη θεία μου να απαντάει σε ερώτηση τύπου “καλά τι του βρίσκεις και είσαι μαζί του;” το εξής: “πάρτε τα μάτια μου και δείτε”. Πόσο σοφή η θεία Λίτσα πια, η οποία μάλλον δεν πήγαινε με το μοιρογνωμόνιο στο χέρι ώστε να μετρήσει αν η απόσταση ανάμεσα στα μάτια και το στόμα του αγαπημένου της είναι περίπου το 36% του μήκους ολόκληρου του προσώπου του.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι ο έρωτας είναι τυφλός, άλλα το ότι ο ερωτευμένος βλέπει αρετές που φωλιάζουν και κάτω από την επιφάνεια του “αντικειμένου” του πόθου του και πολλές φορές λειτουργούν σαν ομορφάιζερ. Οπότε που καταλήγουμε; Στο ότι η Μούσα καλά θα κάνει να ευχαριστεί τους σωστούς θεατές.

Σαφώς και σημαντικό ρόλο παίζει το πώς αισθάνεσαι εσύ η ίδια και το πόσο κιλά αυτοπεποίθηση κουβαλάς, αλλά φαντάζομαι ότι ακόμα και η Madonna κάποια στιγμή στη ζωή της θα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και θα είπε πόσο πατσαβούρα είναι. Δηλαδή θέλω να πω ότι ακόμα και αν κάποια στιγμή αναρωτηθείς μήπως βρε παιδί μου είσαι για τα μπάζα, είτε γιατί έτσι ξύπνησες στραβά είτε γιατί κάποιος σου το είπε, δεν είναι και για να κατεβάσεις τα ρολά και να βάλεις μαύρες πλερέζες. Γιατί για να απογοητευτείς από κάτι θα πρέπει πρώτα να έχεις γοητευτεί, εξού και το για να νιώσεις άσχημη σημαίνει ότι έχεις νιώσει και όμορφη, οπότε απλά κάνε λίγο drama ή κυκλοφόρησε με κάποια κουκούλα στο κεφάλι όπως η Miley Cyrus και μετά γέλα με τα χάλια σου. Θα σου περάσει.

Σκεπτόμενη χθες όλη τη μέρα την ερώτηση της Δώρας και ανασύροντας στο μυαλό μου μνήμες που και εγώ η ίδια ένιωσα άσχημη (θυμάμαι το φίλο μου να μου λέει ότι η Jenifer Lopez είναι χοντρή επειδή έχει περιφέρεια – οπότε εγώ απλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι στα μάτια του θα μοιάζω σαν να έχω φάει τον Οβελίξ και τον έχω αποθηκεύσει στη δική μου περιφέρεια, μιας και έρχονται και κρύα και χρειαζόμαστε απόθεμα λίπους), μπήκα στο λεωφορείο με κατεύθυνση το σπίτι της μητέρας μου. Σε κάποια στάση μια οικογένεια ανέβηκε και καθισε μπροστά μου. Ένας μπαμπάς, μια μαμά και το παιδί τους, το οποίο έπασχε από κάποια ασθένεια που παραμορφώνει το πρόσωπο. Παρατήρησα τα βλέμματα των υπόλοιπων ατόμων. Το κοίταζαν προσπαθώντας να κρύψουν την απέχθειά τους, σαν να ντρεπόντουσαν εκ μέρους του. Η ασχήμια που έβλεπαν τους είχε κυριέψει. Και μετά το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο δικό του βλέμμα, στο πώς κοίταζε τη μητέρα του και η μητέρα τού χάιδευε τα μαλλιά. Και τότε την είδα. Είδα την ομορφιά αυτού του παιδιού.

Και τότε ο στίχος του Leonard Cohen που λέει “υπάρχει μία ρωγμή στα πάντα – έτσι ακριβώς μπαίνει μέσα το φως”  μου ήρθε στο μυαλό. Δεν υπάρχουν άσχημοι άνθρωποι. Υπάρχουν αυτοί που δεν βλέπουν το φως. Υπάρχουν οι τυφλοί.