Είμαστε τελικά τόσο φεμινιστές όσο νομίζουμε;
- 4 ΜΑΡ 2015
Κάνεις like σε φωτογραφίες που υμνούν την ισότητα μεταξύ των φύλων, συμφωνείς με την άποψη που θέλει τις γυναίκες να αφιερώνονται στην καριέρα τους, λες στην αδερφή σου πως όταν μεγαλώσει να φροντίσει να γίνει ένα δυναμικό θηλυκό, χαίρεσαι που βγάζεις τα δικά σου λεφτά, ονειρεύεσαι για την κόρη σου να έχει μία ίση με τους άντρες αντιμετώπιση στη δουλειά που αγαπά, ήπιες ένα ποτήρι στην υγειά του ελληνικού κοινοβούλιο, που όρισε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου πρόεδρο της Βουλής και στον λόγο της Patricia Arquette, στα φετινά Όσκαρ, σηκώθηκες από τον καναπέ σου με την τσίμπλα στο μάτι (γιατί ήταν και ξημερώματα εδώ στο Ελλαδιστάν) για να χειροκροτήσεις και να φωνάξεις “πες τα κούκλα μου, να αγιάσει το στόμα σου”.
Υπέροχα ως εδώ. Τι λες;
Α ναι, βεβαίως, για να μην το ξεχάσω, σε λίγες μέρες που είναι και η Γιορτή της Γυναίκας, έχεις κανονίσει με τις κολλητές σου να πας σε στριπτιτζάδικο. Και από τώρα έχεις προβάρει πώς θα το κουνάς ακούγοντας το σουξέ κάθε φεμινίστριας, το Anaconda.
Girl Power λέμε, όχι αστεία.
Και πάμε και τώρα στην πράξη: Μαθαίνεις ότι η φίλη σου, η Μαρία, που τόσο πολύ αγαπάς και νοιάζεσαι γι αυτή, συζεί με το Κώστα. Το Μαράκι δουλεύει, ο Κώστας πάλι όχι. Και όχι απλά δεν δουλεύει γιατί δεν βρίσκει δουλειά, αλλά δεν δουλεύει από επιλογή. Ξάφνου η Μαρία γίνεται “το ζώον”, ο Κώστας μπορεί να ακούει και στο όνομα “ο χαραμοφάης” και “η σχέση τους οδεύει με γοργά βήματα στον Καιάδα”. Γιατί; Μα γιατί πού ακούστηκε το 2015 η γυναίκα να φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και ο άντρας να “κάθεται”. Η γυναίκα να πηγαίνει γραφείο και ο άντρας στην λαϊκή για να πάρει φρέσκα ζουμερά πορτοκάλια. Η γυναίκα να διαχειρίζεται το budget της επαγγελματικής της ομάδας και ο άντρας να πληρώνει τους λογαριασμούς στην τράπεζα.
Παρακαλώ;
Μα για μια στιγμή. Εσύ δεν ήσουν αυτή που είχες υπογραμμίσει με φλούο μαρκαδόρο την απάντηση της Ρόζαμπεθ Μος Κάντερ, καθηγήτρια της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ, στην ερώτηση τι πρέπει να κάνουν οι άντρες για να βοηθήσουν τις γυναίκες να κατακτήσουν ηγετικές θέσεις; Η Ρόζαμπεθ γεμάτη ειλικρίνεια είχε απαντήσει: “Την μπουγάδα!”.
Αυτό ακριβώς κάνει και η φίλη σου η Μαρία, που την ακούς από το διπλανό γραφείο να μιλάει στο τηλέφωνο με τον Κώστα και να του λέει να πάρει από το σούπερ μάρκετ γάλα αμυγδάλου και σερβιέτες και να μην ξεχάσει να βάλει πλυντήριο σήμερα.
Για τις γυναίκες οι δουλειές όπως η μπουγάδα, τα ψώνια, το καθάρισμα και το μαγείρεμα είναι υποχρεωτικές και άχαρες. Η Μαρία και η Ρόζαμπεθ όμως έχουν βρει τον τρόπο να απαλλαχθούν. Γιατί όμως η Μαρία είναι το κορόιδο και η Ρόζαμπεθ η έξυπνη;
Πρόσφατα βρέθηκα μπροστά σε μία συζήτηση, όπου η Χριστίνα, ξενοδοχειακή υπάλληλος, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να ασχοληθεί με το τιμημένο επάγγελμα των οικιακών, μετά από προτροπή του φίλους της. Για τις υπόλοιπες γυναικείες παρουσίες του τραπεζιού η Χριστίνα ήταν η τυχερή και ο φίλος της “πολύ σωστός”, “αυτός είναι άντρας”, “άντρας για σπίτι”. Καθώς άκουγα όλο αυτό το κανάκεμα θυμήθηκα τη Μαρία και αναρωτήθηκα αν έχει βρεθεί κάποιος να πει ότι είναι “πολύ σωστή”, “αυτή είναι γυναίκα”, “γυναίκα για σπίτι” ή για πάντα (ή τουλάχιστον όσο κρατήσει η σχέση της με τον Κώστα) οι υπόλοιποι θα τη λένε πίσω και χαριτωμένα μπροστά από την πλάτη της “κορόιδο”.
Μήπως τελικά είμαστε φεμινιστές μόνο στους τύπους; Ωραία, δηλαδή, όλα αυτά περί μη κλασσικού έμφυλου καταμερισμού εργασιών… αλλά στη θεωρία ή…σε άλλες χώρες.
Ένα εισιτήριο παιδιά και γρήγορα.
