Έκοψα τον καφέ για μία εβδομάδα (και επέζησα για να το διηγηθώ)

Ιδανικά θα ήθελα να έχω μια βρύση που να βγάζει 24/7 ζεστό καφέ φίλτρου (χωρίς άρωμα- γιατί έλεος κάπου) τον οποίο θα απολαμβάνω πάντα σε τεράστιες κούπες (κάποια στιγμή να συζητήσουμε γιατί ορισμένα καφέ τον σερβίρουν σε ενοχλητικά μικρά πορσελάνινα φλυτζάνια λες και είμαστε στις Βερσαλλίες- ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΙΜΑΙ ΞΕΚΟΛΛΑΤΕ).

Δεν ξέρω αν φαίνεται αλλά είμαι λίγο νευρική – αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όσο γράφονται αυτές οι γραμμές ΔΕΝ έχω πιει ακόμα καφέ αλλά και γιατί έχω να πω τόσα πολλά για τις μέρες του πειράματος (δεν πέρασα καθόλου καλά σας το λέω) που δεν ξέρω από που να ξεκινήσω.

*σηκώνεται να φτιάξει καφέ*

*πίνει μια γουλιά*

Όταν λοιπόν μου είπε η Δήμητρα να σταματήσω τον καφέ για μια εβδομάδα της απάντησα (ενώ έπινα την τρίτη κούπα) ότι φυσικά και θα το κάνω, σιγά λες και είμαι καμία εξαρτημένη και έχω πρόβλημα. (έχω).

Η πρώτη μέρα του πειράματος ξεκίνησε ήρεμα γιατί είχα αποφασίσει ότι θα πίνω τσάι άρα θα παίρνω την απαραίτητη καφεΐνη- μεγάλο ψέμα αυτό, τίποτα δεν μου έκανε.

(από τις επόμενες μέρες δεν έχω φωτογραφίες για ευνόητους λόγους)

Θα μου πεις σιγά, τι σου ζήτησαν; Να μην πιεις καφέ, όχι να μην πιεις νερό- δίκαιο, αλλά όταν τα τελευταία 15 χρόνια πίνεις καθημερινά καφέ είναι κομματάκι δύσκολο να τον βγάλεις από την καθημερινότητά σου. Για μένα ο καφές δεν είναι απλά ένα ρόφημα που πίνω γιατί έτσι έμαθα από μικρή, αλλά μια τελετουργία αφιερωμένη αποκλειστικά στην ψυχική μου ηρεμία. ”Πίνεις αλκοόλ για να ξεχάσεις και καφέ για να θυμηθείς” έλεγε ο Ανδρέας Νάτσιος στα Φτηνά Τσιγάρα (αχ) και δεν γίνεται να μην συμφωνήσω μαζί του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να δυσκολευτώ τόσο, αλλά όταν τα κορίτσια στο γραφείο έπιναν καφέ τις κοιτούσα σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα ενώ εγώ απολάμβανα (ούτε καν) το άγευστο τσάι μου. Ξεκάθαρο highlight του πειράματος η Δέσποινα που με πείραζε πίνοντας επιδεικτικά τον καφέ της μπροστά μου ενώ εγώ ήμουν σε φάση ‘δώσε μου καλέ κυρία μια γουλιά’.

Οι μέρες στο γραφείο κύλησαν αργά και βασανιστικά και αυτό που παρατήρησα ήταν ότι στα μισά της μέρας δεν είχα καθόλου ενέργεια, έκλειναν τα μάτια μου και ένιωθα ότι μου λείπει κάτι- θα έλεγε κανείς ότι είχα τα πρώτα σημάδια της απεξάρτησης ωστόσο κρατήθηκα και δεν ήπια καθόλου καφέ. Βέβαια μια μέρα μπήκα από συνήθεια στο καφέ δίπλα στο γραφείο και όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να πιω καφέ έφυγα διακριτικά (καμία σχέση, η κοπέλα στο ταμείο με κοιτούσε με απορία) λέγοντας στον εαυτό μου να κάνει υπομονή γιατί σε λίγο θα τελείωνε το μαρτύριο.

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής πάντως την 5η μέρα του πειράματος λύγισα, γιατί άνθρωπος είμαι, έφτιαξαν μπροστά μου μια κανάτα καφέ η οποία φυσικά μύριζε υπέροχα και δεν γινόταν να περάσω το πρωί της Κυριακής χωρίς καφέ.

Τελειώνοντας πάντως το πείραμα κατάλαβα ότι α) είμαι εθισμένη στον καφέ (και δεν πειράζει καθόλου), β) κοιμόμουν καλύτερα τα βράδια, γ) ο καπουτσίνο δεν ήταν σωστή επιλογή για πρώτο καφέ μετά το πείραμα,

(εγώ, την πρώτη μέρα που μπόρεσα να πιω ξανά καφέ)