Ένα γράμμα στη Ρούλα Πισπιρίγκου

Ρούλα, μας έκανες χειρότερους ανθρώπους. Δυο μήνες τώρα, τα «δεν μπορεί» και τα «αποκλείεται» που έχουμε πει για σένα, είναι αμέτρητα. Μας κόλασες. Μας μακέλεψες. Μας έχεις βγάλει τον χειρότερο εαυτό μας. Μας έχεις κάνει να ντρεπόμαστε που αναπνέουμε τον αέρα που αναπνέεις. Αυτόν που στέρησες εσύ. Παιδικές ανάσες. Ό,τι πιο αγνό, ό,τι πιο ζωντανό.

Ό,τι δεν αντέχαμε ούτε καν σαν υποψία, επιβεβαιώθηκε. «Μα καλά τι είχε μέσα στο κεφάλι της;» αναρωτιόταν για σένα μια φίλη, χιλιάδες φίλες, εκατομμύρια άνθρωποι, χθες το βράδυ. Δεν με νοιάζει βρε Ρούλα τι είχες μέσα στο κεφάλι σου. Δεν εκλογικεύεσαι εσύ. Δεν θα κάνω το λάθος να σε πω «τρελή» γιατί θα προσβάλλω τους τρελούς. Το «εγκληματίας» μου φαίνεται λίγο και το « σύγχρονη Μήδεια» τόσο λυρικό για την περίπτωσή σου. Θα πρέπει να σκαρώσουμε μια νέα λέξη για σένα.

Σε παρατηρούσα προσεκτικά, να μιλάς τόσο ψυχρά. Τα μάγουλά σου ήταν άσκαφτα από τα δάκρυα. Οι ώμοι σου δεν κουβαλούσαν κανένα πένθος. Πάλευες να δείξεις θλιμμένη και πάλι ρε Ρούλα δεν τα κατάφερνες. Το σώμα σου δεν ακολουθούσε, σε πρόδιδε, ούτε αυτό δεν σε άντεχε.

Δεν θα εκλογικεύσω τη μανία σου, ούτε θα αναρωτηθώ για τη βαναυσότητά σου. Τι σου ‘φταιξε το παιδί σου και το δηλητηρίαζες τόσο επίμονα. Κάπου διάβασα ότι αποπειράθηκες εννιά φορές να σκοτώσεις τη μεγάλη σου κόρη μέχρι που τα κατάφερες. 

Δεν θέλω να ξέρω αν είχες δύσκολα παιδικά χρόνια, τραύματα ή ανοιχτές πληγές. Με αφήνουν παγερά αδιάφορη όλα αυτά. Τίποτα δεν θα φέρει τα παιδάκια αυτά πίσω. Πάω να μπω στο μυαλό σου και θέλω να ουρλιάξω. Νόμιζες πως μας την έφερες. Οριακά δεν συνέβη, κι αυτό είναι κάτι ακόμα για το οποίο ντρέπομαι βαθιά. Γιατί η Τζωρτζίνα θα μπορούσε να ζει. Αλλά αν ζούσε- εσύ μπορεί αυτή τη στιγμή να ήσουν ακόμα δίπλα της, να την βασάνιζες κι ο κόσμος να σε λυπόταν που ‘χεις χάσει 2 παιδιά- κι αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Έπρεπε να πεθάνουν 3 ψυχές για ξυπνήσουμε.

Δεν ήσουν μόνη σου σε όλο αυτό. Να ξέρεις ότι το ξέρουμε. Όσο για τους αυτόκλητους τιμωρούς που μαζεύτηκαν έξω από την πόρτα σου, γείτονες, αργήσατε πολύ. Γυρίστε σπίτια σας. 

Ξέρεις μόνο τι σκέφτομαι ασταμάτητα βρε Ρούλα; Όλες αυτές τις γυναίκες που παλεύουν να κάνουν ένα παιδί και αποτυγχάνουν. Ποια κοσμική δικαιοσύνη;

Τα κορίτσια που μπολιάζουν τα κορμιά τους με ορμόνες για να σφίξουν στην αγκαλιά τους ό,τι εσύ άφησες χωρίς σφυγμό. Αυτά σκέφτομαι.Τα ζευγάρια που περιμένουν χρόνια ολόκληρα για να υιοθετήσουν ένα πλάσμα, τα άλλα ζευγάρια που δεν θα τα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν ένα παιδί γιατί ο κόσμος αυτός έχει εξασφαλισμένες θέσεις για «εκ φύσεως» μάνες κι όχι για συνειδητοποιημένους γονείς. Τα παιδάκια που συνεχίζουν να υποφέρουν σιωπηλά μέσα σε φρικτά χέρια, σαν τα δικά σου. Τον δικό μου τον γιο που γρατζουνάει το γόνατο και εύχομαι να είχα ματώσει εγώ αντί γι’ αυτόν. Από τι είσαι φτιαγμένη βρε τέρας;

Δεν θα σωφρονιστείς ποτέ γιατί δεν μπορείς. Και τώρα βάλε την κουκούλα σου και κρύψου, να μην σε βλέπουμε άλλο.