Ένα “Jumbo” άλμα για την Ελλάδα, πολλά χιλιόμετρα στενομυαλιάς για τους Έλληνες

Μη φανταστείς ότι θα κάνω κάποιον παραγωγικό διάλογο δηλαδή με λόγο, αντίλογο, επιχειρήματα και συμπεράσματα, απλά θα διαβάζω ανορθόγραφες, ανυπόστατες υπερβολές που ξέρασαν στο πληκτρολόγιό τους ομοφοβικά και κολλημένα μυαλά. Όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό, τόσο περισσότερο θα πολεμάμε – ο καθείς από το μετερίζι του – να το νικήσουμε.

Στα του σήμερα, λοιπόν, το Jumbo έχοντας προκαλέσει κάθε χρόνο πληθώρα σχολίων (θετικά και αρνητικά) με τις διαφημιστικές του καμπάνιες, είπε να το κάνει και φέτος. Μόνο που αυτή τη φορά, η μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τη δημοφιλία της για καλό.

Στη νέα τους καμπάνια, τα Jumbo υποστηρίζουν τη “Δημοκρατία της χαράς”, εκείνη δηλαδή στην οποία όλοι είμαστε χαρούμενοι. Το επίθετο “όλοι” χωράει ακριβώς αυτό που λέει: ψηλούς, κοντούς, χοντρούς, αδύνατους, Έλληνες, μετανάστες, straight, gay, άντρες, γυναίκες, μεγάλους, μικρούς, ΑμεΑ, μαμάδες, μπαμπάδες, άσπρους, μαύρους, ευκατάστατους, στριμωγμένους και γενικά παρόλο που αυτή η παράγραφος θα μπορούσε να σε κάνει να σκρολάρεις μέχρι αύριο, δε θέλω να σε βάλω σε αυτή τη δύσκολη θέση και νομίζω κατάλαβες τι εννοώ.

Προκειμένου να προωθήσουν το μήνυμα αυτό του “όλοι οι καλοί χωράνε” (και οι κακοί γιατί όχι;), δημιούργησαν μια σειρά από βιντεάκια στα οποία πρωταγωνιστούν αρκετές από εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που έχουν μεταξύ τους κάποιες διαφορές, αλλά τους ενώνει ένα πράγμα: ότι όλοι τους ψωνίζουν στα Jumbo.

Αυτή η συγκυρία που “ενώνει” τις πληθυσμιακές μειονότητες με τη μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων της χώρας, δε θα είχε απολύτως καμία σημασία, αν δεν αποτελούσε τη μόνη προσπάθεια γνωστοποίησης της ύπαρξης αυτών των “άλλων” ατόμων στο ευρύ κοινό. Την ίδια στιγμή που αυτό είναι λυπηρό, είναι και ελπιδοφόρο, αφού μια αρχή έπρεπε να γίνει. Και χαίρομαι που την έκαναν τα Jumbo.

Στη ροή του κειμένου βλέπεις τα βιντεάκια που έχουν ανέβει στη σελίδα του Jumbo στο Facebook, η οποία αυτή τη στιγμή που μιλάμε αριθμεί πάνω από 400.000 Likes. Περίμενα πως το βίντεο με τον μετανάστη θα είχε δημιουργήσει σάλο στα σχόλια, αλλά – όπως πάντα – η ζωή με εξέπληξε και το gay ζευγάρι μεγαλύτερης ηλικίας και το ότι – άκουσον άκουσον – επισκέπτονται μαζί τα Jumbo για ψώνια, ήταν αυτό που εξόργισε τους ακόλουθους της σελίδας/ γονείς/ πελάτες κλπ.

Το βασικό επιχείρημα πέρα από το “δε θα ξαναψωνίσω από το μαγαζί σας που βάζετε τους γκει στις διαφημίσεις σας”, ήταν το “τι θα πείτε στα παιδιά;”. Για να μην απαντήσω με Σαββόπουλο, αφού “έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα”, τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν από νωρίς όλες τις κοινωνικές ομάδες, χωρίς απαραίτητα να τις έχουν στην οικογένειά τους. Έτσι θα μπορέσουν αύριο – μεθαύριο που θα συναντήσουν κάποιον gay/ χοντρό/ μετανάστη/ κωφό κλπ, να τον αντιμετωπίσουν όπως θα ήθελε κι εκείνος, με ευγένεια και σαν όλους τους άλλους ανθρώπους.

Αυτό που το να μάθεις στο παιδί σου να σέβεται και να εκτιμά όλους τους συνανθρώπους του, έγινε ξαφνικά μια αξία για την οποία θα πρέπει να ντρέπεται κανείς, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Πριν δυο εβδομάδες είχε γενέθλια η μικρή μου ξαδέρφη (νομίζω είναι επτά). Πήγα στο πάρτι της, με βασικό ενδιαφέρον την τούρτα – δε θα το κρύψω, αλλά μελετούσα λίγο και τα πιτσιρίκια καθώς την έτρωγα. Όταν όλα τα παιδιά καθόντουσαν μπροστά από το laptop και τραγουδούσαν τους στίχους του “Ξημερώματα”, ήταν ένα αγοράκι που στεκόταν λίγο πιο πίσω από τα άλλα και προτιμούσε να χορεύει, κουνώντας το κορμί του με τρόπο τέτοιο που θεωρητικά δε θα έβλεπες ένα αγόρι να λικνίζεται. Χαμογελούσε και περνούσε τέλεια, μέχρι που ένα κοριτσάκι τον κοίταξε με απορία και έδειχνε να ενοχλείται “Καλά τι κάνεις εκεί;”, τον ρώτησε απορημένη. “Χορεύω, τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ;”, της απάντησε ο φίλος μου με απόλυτη φυσικότητα. “Τι; έτσι;”, του είπε η κακιά της ιστορίας και του γύρισε την πλάτη ξινισμένη. Ο μικρός μαζεύτηκε και έκατσε στο ίδιο σκαμπό μέχρι το τέλος του πάρτι ή μέχρι να τον σηκώσω εγώ να χορέψουμε.

Μη φοβάστε να μάθετε στα παιδιά σας να αγαπούν το διαφορετικό. Μπορεί μέσα από τα δικά τους μάτια να το αποδεχτείτε κι εσείς. Και ποιος ξέρει, μπορεί μια μέρα να καταφέρουμε να κυκλοφορούμε όλοι μαζί στο δρόμο χωρίς αδιάκριτα βλέμματα και ψιθύρους για τον διπλανό μας.