Ένας 19χρονος νεκρός. Η πιο επικίνδυνη ερώτηση και η συγγνώμη που οφείλουμε
- 2 ΦΕΒ 2022
«Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο», αυτές ήταν οι λέξεις του όπως τις άκουσε μία γυναίκα που μένει κοντά στο σημείο όπου ένας 19χρονος δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Αυτές ήταν οι λέξεις του που θα συνεχίσουν να μένουν χαραγμένες στο μυαλό μας για καιρό. 19 χρονών νέος και τον θέρισαν με ένα δρεπάνι, όπως υποστηρίζουν τα ρεπορτάζ για τη δολοφονία του. Υποστήριζε μία ομάδα και πέθανε εντελώς αναίτια, εντελώς παράλογα γι’ αυτό. Ο Φεβρουάριος ξημέρωσε εξίσου βίαιος με τους προηγούμενους μήνες.
Ένας 19χρονος που περπατούσε στη Θεσσαλονίκη στην περιοχή του Χαριλάου μαζί με 2 φίλους του. Όπως αναφέρει το thestival, ένα άγνωστο άτομο τους πλησίασε και τους χτύπησε με ένα μικρό δρεπάνι. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της αστυνομίας, τους ρώτησε να απαντήσει τι ομάδα είναι πριν προχωρήσει στο θανάσιμο χτύπημά του. Χτύπημα προς όλους, τυφλό, οδηγημένο από την οπαδική βία, την ακατανόητη. Σε λίγη ώρα, ο 19χρονος ήταν νεκρός. Είχε πληγωθεί στο εσωτερικό μέρος του ποδιού του.
Δεν σου έχω γράψει τόση ώρα την ομάδα του. Γιατί οι ομάδες, δεν είναι τελικά αυτές που έχουν σημασία. Ήταν Άρης, αλλά ήταν κι ένα, το τελευταίο ας ελπίσουμε θύμα της βίας που τις ομάδες τις χρησιμοποιεί ως αφορμές. «Δε γυρνάς πίσω. Δεν ξαναπατάω γήπεδο. Τους σιχάθηκα. Σιχαθείτε τους και αγαπήστε τις ιδέες σας όχι τα γούστα τους», έγραφε το σημείωμα που ένας φίλαθλος του αιώνιου εχθρού του Άρη, του ΠΑΟΚ, άφησε στο σημείο της δολοφονίας του 19χρονου. Ο Ηρακλής, έντυσε το σήμα του στα κιτρινόμαυρα χρώματα του Άρη. Στο είπα, δεν είχε σημασία τι ομάδα ήταν, σημασία έχει η βία.
Νέα επεισόδια βίας με οπαδικά κίνητρα σημειώθηκαν κιόλας στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στη Χαλκίδα με θύματα ένα 14χρονο παιδί κι έναν 41χρονο άνδρα αντίστοιχα. Κι ίσως τα πράγματα συνεχίσουν να οξύνονται μετά απ’ όλα αυτά. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε που κάτι τέτοιο συμβαίνει στην Ελλάδα. Η οπαδική βία δεν μας εκπλήσσει πια. Κι αυτό είναι το πρόβλημα, ζούμε σε μία κοινωνία που τίποτα δεν μοιάζει να μας εκπλήσσει. Ο 19χρονος κηδεύεται αυτή την ώρα στην Βέροια. Έχει χαθεί για πάντα. Μία απλή καθημερινή.
Η βία έχει γίνει καθημερινότητα. Γυναίκες βιάζονται, γυναίκες δολοφονούνται, παιδιά αφήνονται στο έλεός τους κάτω από βαριές πόρτες που τα συνθλίβουν, 19χρονοι σκοτώνονται στους δρόμους κι είναι απλά άλλη μία μέρα στην κοινωνία μας.
Οι άνθρωποι βγάζουν τον θυμό τους εναντίον άλλων ανθρώπων για πράγματα που τους έμαθαν ότι πρέπει να τους αφορούν. Για πράγματα τα οποία τους έμαθαν λανθασμένα ότι δικαιούνται.
Για μία ομάδα, μία ανώνυμη εταιρεία με κέρδη και χασούρες ή για μία γυναίκα που δεν είναι κτήμα τους τελικά (τι λες βρε παιδί μου;), για την ειδική μεταχείριση που νόμιζαν ότι έπρεπε να έχουν αλλά και την μεταχείριση της ατιμωρησίας που συχνά τους βοηθά. Σε αυτή την κοινωνία ζούμε, που νομίζουμε ότι πάει μπροστά, αλλά έχει βαλθεί να μας αποδείξει ότι ακόμα αντιστέκεται στην όποια πρόοδο.
Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν σε μέσα όπως η Καθημερινή, το 2021 καταγράφηκαν απο την αστυνομία 118 περιστατικά οπαδικής βίας στην Ελλάδα. Από αυτά μόνο 72 ξέσπασαν στο περιθώριο αθλητικών συναντήσεων. Δεν ξέρω που έχουμε αποτύχει ακριβώς, αλλά κάπου έχουμε αποτύχει. Ίσως στην ερώτηση που κάνουμε στα δίχρονα αγόρια «Τι ομάδα είσαι;», διδάσκοντάς τους ότι πρέπει οπωσδήποτε να ταυτιστούν με κάποια ομάδα, ίσως στα συνθήματα που τους μαθαίνουμε πριν ακόμα μάθουν να μιλάνε καθαρά. Ίσως στο γεγονός ότι η κοινωνία μας είναι τόσο εκτεθειμένη στη βία που τελικά αυτή έχει κανονικοποιηθεί.
Κάπου έχει πάει κάτι λάθος. Κάπου πρέπει να ζητήσουμε όλοι συγγνώμη από εκείνους που περπατούν κι απαντούν στην πιο επικίνδυνη ερώτηση. «Τι ομάδα είσαι»; Μία συγγνώμη, τη χρωστάμε συνολικά, σαν κοινωνία, στον 19χρονο. Κι ας μην την ακούει πια. Να μην ξεχάσουμε τα λόγια του, να τα αφήνουμε να καίνε την καρδιά μας. «Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο». Σας παρακαλούμε, δεν αντέχουμε άλλη βία.
