Ένας φανταστικός διάλογος με τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τις απόψεις του για το #MeToo
- 4 ΑΠΡ 2022
O Σπύρος Παπαδόπουλος έκατσε στον καναπέ του Χαμογέλα και Πάλι και βρέθηκε πλάι στη Σίσσυ Χρηστίδου. Η παρουσιάστρια, μεταξύ άλλων, ζήτησε τη γνώμη του Σπύρου Παπαδόπουλου και για τις καταγγελίες που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας μέσα από το κίνημα MeToo, αλλά και για τις κατηγορίες που βαραίνουν τους συναδέλφους του.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος απάντησε σε όλα όσα ρωτήθηκε από τη Σίσσυ Χρηστίδου, εκθέτοντας τις απόψεις του για όλα όσα έχουν συμβεί και δημιούργησαν το κίνημα MeToo, για το δικαστήριο που ακούει όνομα «ελληνική τηλεόραση», αλλά και για τα θύματα – που «κανείς δεν ξέρει τι έχουν στην ψυχή τους».
Παρακάτω μπορείς να δεις ολόκληρη τη συνέντευξη και να διάβασεις έναν φανταστικό διάλογο που έκανα με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Μια ήρεμη κουβέντα στην οποία του απαντώ στα δικά του επιχειρήματα. Όπου γράμματα μέσα σε εισαγωγικά, οι δηλώσεις που έκανε ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Όπου παράγραφοι που εισάγονται με >, οι δικές μας απαντήσεις.
«Πλέον, οι άνθρωποι δικάζονται πρωτοδίκως στα κανάλια και τα κοινωνικά δίκτυα και η δικαιοσύνη έρχεται επικουρικά. Το θεωρώ απαράδεκτο αυτό το πράγμα. Έχουμε γίνει όλοι δικαστές. Δεν είναι λογικό. Αν ήταν ένας περιπτεράς για παράδειγμα, και μαθαίναμε ότι παρενοχλεί τα κοριτσάκια που πάνε να πάρουν εφημερίδες, το πολύ πολύ να λέγαμε καμιά κουβέντα στο καφενείο. Δεν θα χάλαγε όλη η Ελλάδα».
> Εικάζω ότι δεν θα χαλούσε όλη η Ελλάδα επειδή δεν υπάρχει και κάποιος περιπτεράς που να είναι διάσημος πανελλαδικά. Ή κάποιος που να παίρνει τηλέφωνα σε εκπομπές και να παραπονιέται ότι δεν αναφέρθηκε ως ο καλύτερος περιπτεράς της γενιάς του. Και εξ όσων έχω δει, δεν πληρώνει κανείς αδρά κάποιον για να τον δει να πουλά τσίχλες και αναψυκτικά. Ούτε απαιτεί κανένας περιπτεράς να είναι το πορτραίτο του στην πρόσοψη του κουβούκλιου στο οποίο δουλεύει. Πόσω μάλλον, να τον χειροκροτούν και να τον θαυμάζουν, ενώ ψάχνει τα φιλτράκια με άνθρακα και τα χαρτάκια τα λεπτά. Και βασικά είναι θαρρώ και λίγο δύσκολο να κλειδώσει κάποιος ένα δεύτερο άτομο στο περίπτερό του. Και θα τους βλέπουν και δεν θα χωράνε. Οπότε ναι, πράγματι, δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί αυτό σε κάποιον περιπτερά.
Δεν ξέρω γιατί, όταν πρέπει να κριθεί κανείς, θυμόμαστε το «είμαστε όλοι ίσοι», ενώ όταν μπαίνει μπροστά η ματαιοδοξία, το όνομα και το πορτοφόλι τους, κανείς τους δεν ζητά να πληρωθεί σαν ένας απλός περιπτεράς.
«Όλο αυτό έγινε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν επώνυμοι. Εγώ δεν μπορώ να τα ονομάσω εγκλήματα. Αυτό θα το κρίνει η δικαιοσύνη. Αν αύριο αθωωθούν αυτοί οι δυο άνθρωποι; Θα κλειστούν σε καμιά τρύπα αυτοί που βρίζανε τόσο καιρό; Όχι, θα λένε ότι εντάξει, κάναμε λάθος. Διάβασα μια παρέμβαση του Κούγια για την κυρία από την Πάτρα που μου άρεσε πάρα πολύ, έλεγε ότι δεν πρέπει να τη δικάζουμε στα κανάλια. Έτυχε να είμαι σε ένα τραπέζι ένα βράδυ που ήταν και ένας Εφέτης Δικαστής και έλεγε ότι για τους συγκεκριμένους δυο του θεάτρου, ότι αν δεν υπήρχε το βάρος της κοινής γνώμης, δεν θα είχαν προφυλακιστεί. Ο ίδιος άνθρωπος έλεγε ότι είναι πολύ πιθανό να αθωωθούν και οι δυο. Πού θα τρέχουν να κρυφτούν όλοι αυτοί που τους καταδικάζουν τόσο καιρό;»
> Όλο αυτό έγινε επειδή επώνυμοι άνθρωποι που έχαιραν εδώ και δεκαετίες εξουσίας και πλεονεκτημάτων, κατηγορούνται για βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις και κατάχρηση εξουσίας. Όλο αυτό γίνεται επειδή οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα «δικάζονται» στα κανάλια, κάποτε απολάμβαναν να τους πλέκουν το εγκώμιο στα ίδια ακριβώς κανάλια. Δεν μπορεί κάποιος που έχει επιλέξει να ζει τη ζωή του δημοσίως, να απαιτεί να κρίνεται για τις πράξεις του ιδιωτικά. Τουλάχιστον όχι πια.
Κανείς μας δεν θα χρειαστεί να κρυφτεί πουθενά, επειδή στηρίζει τα θύματα της πατριαρχίας και των πολύ φουσκωμένων από έπαρση και εξουσία παντελονιών.
«Πόσο αληθινές είναι οι κατηγορίες που έχουν γίνει σε βάρος τους; Όλοι μιλάνε για αλλεπάλληλες αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν οι μάρτυρες. Πώς ξέρεις ο καθένας τι έχει στην ψυχή του και λέει είμαι θυμωμένος με σένα γιατί μου ‘κανες αυτό τότε. Βρήκα τώρα την ευκαιρία και θα χιμήξω και λίγο να προβληθώ και λίγο να βγάλω τα απωθημένα μου μαζί σου και οτιδήποτε;»
> Μιλάμε για τα ίδια θύματα και τους ίδιους μάρτυρες που ζήτησαν να παραμείνουν ανώνυμοι και ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΝ ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ; Καθότι, οι ηθοποιοί που κατέθεσαν επώνυμα, είναι ήδη ονόματα πρώτης γραμμής και αμφιβάλλω ότι οποιοσδήποτε θα αγαπούσε τέτοιου είδους προβολή.
Σε ερώτηση της Σίσσυς Χρηστίδου για το αν φοβήθηκε μην τυχόν ισχυριστεί κάποιος κάτι αντίστοιχο για τον ίδιο, ο Σπύρος Παπαδόπουλος δήλωσε: «ούτε πέρασε από το μυαλό μου, αλλά άνετα θα μπορούσε. Κάποτε, έκανα μια οντισιόν. Έψαχνα μια κοπέλα για έναν ρόλο. Θα έβλεπα καμιά δεκαριά κοπέλες. Επίτηδες, επειδή τα προσέχω αυτά, έκανα την οντισιόν στο σπίτι της μητέρας μου, της είπα να μη φύγει απλώς ήμουν σε άλλον χώρο. Είδα κάποιες κοπέλες και έμαθα μετά ότι μια από αυτές που δεν πήρα, πήγε και είπε ότι της την έπεσα και γι’ αυτό δεν δέχτηκε τον ρόλο. Για να μην πει στους φίλους της ότι δεν μου άρεσε σαν ηθοποιός. Αν ήμασταν στο σήμερα δεν ξέρεις τι θα έκανε αυτή η κοπέλα. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο το ψυχικό κόστος αυτών των κοριτσιών. Κάποιοι μπορεί να λένε “Μια χαρά είναι αυτή η προβολή για μένα”. Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν αδιανόητα πράγματα για να υπάρξουν», δήλωσε.
Υπάρχουν άνθρωποι που παρόλο που κάνουν αδιανόητα πράγματα, συνεχίζουν να υπάρχουν, κύριε Παπαδόπουλε. Και ευτυχώς ήρθε η ώρα να μιλήσουμε (και) γι’ αυτούς.
