Εσένα πού είναι απόψε ο γιος σου;

Ο γιος μου κοιμάται και εγώ σερφάρω στο Ιnternet, μπαίνω στο #ManchesterArena και κοιτάζω φωτογραφίες,. H Saffie-Rose ήταν 8 χρονών, είχε λακκάκι στο πηγούνι και φορούσε ένα φόρεμα, με φερμουάρ- καρδούλα, που τώρα μου φαίνεται παράξενα γκροτέσκο. Η Neil, η Chloe, ο Liam, είναι παιδιά, πάνω κάτω στην ηλικία του Γιώργου,  ποζάρουν στο Snapchat με αυτάκια, βγάζουν selfie μπροστά σε καθρέφτες με αστεία εφηβική έπαρση, γελάνε, κάνουν γκριμάτσες, έχουν ακμή, σιδεράκια και παράξενα κουρέματα, έχουν καθαρά, ξάστερα πρόσωπα. Τι στο καλό μπορεί να πάει στραβά, άμα είσαι 14;

Και μετά, τίποτα, ένα ”μπαμ” και ροζ μπαλόνια, και κόκκινα αίματα παντού, είναι παιδιά αλλά έχουν χαθεί μήπως τους είδατε, κάντε retweet. Found. Όχι, όχι, λάθος. Κάντε retweet, κάντε retweet – τα social media, σε ρόλο Ερυθρού Σταυρού. Κανείς δεν κάνει τίποτα, έχει περάσει πια ένα 24ωρο, δεν υπάρχουν hashtag απαντήσεις, μόνο πτώματα και μέλη αδέσποτα σε κάποιο κρύο νεκροτομείο, σάρκες που περιμένουν ήσυχα να ταυτοποιηθούν. Κάποια παιδιά, συγγνώμη, ήταν στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή. (Κι ο βομβιστής, διαβάζω – ένας Λίβυος στην καταγωγή αλλά μεγαλωμένος στην Αγγλία – ήταν 22 χρονών, ένα παιδί έβαλε μέσα στη βόμβα καρφιά, για να σκοτώσει, να σκίσει σάρκες άλλων παιδιών, τι στο διάολο μπορεί να στραβώνει στο μυαλό σου, τι μπορεί να ξεράσει στην ψυχή σου τόσο μίσος, βόθρο, σκοτάδι άμα είσαι 22;)

Διαβάζω τις αστυνομικές αναφορές από το ”συμβάν”, διαβάζω μαρτυρίες , ”πήγαινα προς την έξοδο, όταν ξαφνικά είδαμε μία τεράστια λάμψη και μετά μία έκρηξη μαζί με καπνό. Στην αρχή, έγινε σιωπή, μετά άκουσα ουρλιαχτά, άνθρωποι έτρεχαν στους δρόμους συγχυσμένοι προσπαθώντας να βρουν τους φίλους τους. Έκλαιγαν. Μέσα στον πανικό έχασα την αδελφή μου” – η Emma είναι 18 χρονών, όταν τη βρήκαν, τα μαλλιά της ήταν γεμάτα αίματα. Από θαύμα δεν σκοτώθηκε.

Διαβάζω ”22 νεκροί, 59 τραυματίες αλλά ο αριθμός μπορεί να μεγαλώσει”, συλλυπητήρια τηλεγραφήματα, μεγαλοστομίες για τον ”πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, θραύσματα από την παγκοσμιοποιημένη φρίκη. Και αναλύσεις για το πώς ο/οι βομβιστές ΗΘΕΛΑΝ να χτυπήσουν παιδιά, στόχευαν στην καρδιά της αθωότητας, γύρευαν να καταφέρουν ένα πλήγμα καίριο στον αλλόπιστο ”δυτικό τρόπο ζωής” – λες και ένα παιδί, σε μια συναυλία, είναι αμαρτία, ένα παιδί που αγαπάει τη μουσική μπορεί να εξεγείρεται κόντρα σε οποιοδήποτε Θεό.

Όχι δεν είναι λογικό, το μίσος ποτέ δεν είναι.

Θυμάμαι τα ίδια έλεγαν και στο Bataclan, αλήθεια ούτε 2 χρόνια δεν έχουν περάσει – φρίκη και τότε, παγκόσμιος αποτροπιασμός και φόβος,  φωταγωγημένα κτίρια στα χρώματα της σημαίας της Γαλλίας, φωνές και αναρτήσεις στα social media, ”Je suis Paris”. Αυτή τη φορά, τίποτα. Μόνο μια ήσυχη μουδιασμένη σιωπή, οργή κατά μόνας και λίγη παραπάνω ώρα στα κεντρικά δελτία ειδήσεων. ”Χτύπησε πάλι ο ISIS”. (Κανένα spoiler για το αποψινό Survivor;) Φοβάμαι πως συνηθίσαμε να φοβόμαστε.

Ξαναγυρίζω στο Twitter, κοιτάζω την Chloe, τον Martin, τη Saffie. Δεν θέλω να τους ξεχάσω. Xλωμοί γονείς, με ρημαγμένα μάγουλα με παρακαλούν: κάντε retweet, πείτε μας πού, πότε, αν τον είδατε. Κλαίω από φρίκη και από ενοχή, ο γιος μου κοιμάται δίπλα μου, είναι ασφαλής, όχι κανένα παιδί πια δεν είναι.

Xθες ήμουν τυχερή.

Κεντρική φωτογραφία: (AP Photo/Emilio Morenatti)