Εσύ είσαι σίγουρη ότι δεν μεγαλώνεις έναν δολοφόνο;
- 19 ΙΟΥΛ 2021
Θυμάσαι κάποτε που αποζητούσαμε τον έρωτα; Έναν καιρό που το φλερτ είχε πλάκα; Μια εποχή, μακριά από τη σημερινή, που τα ραντεβού έμοιαζαν ακίνδυνα και τις μέρες που το χειρότερο που μπορούσε να σου κάνει ένας άντρας ήταν να εξαφανιστεί μετά το σεξ; Ή να πάει με την κολλητή σου. Ή να σε παντρευτεί και να σε δέρνει. Ή να σε βιάσει. Ή να σε εκδίδει. Ή να τον κάνεις να ζηλέψει και να σε πνίξει στο ύπνο σου. Ή να τσακωθείτε και να σε σπρώξει σε έναν γκρεμό και να σε ψάχνει όλη η Φολέγανδρος.
Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ ασφαλής για εμάς τις γυναίκες και καμία ανάμνηση απόλυτης ελευθερίας δεν έρχεται στο μυαλό μου, όσο κι αν προσπαθώ να την ανακαλέσω. Οι γυναικοκτονίες διαδέχονται η μία την άλλη με όλο και περισσότερες να βγαίνουν στην επιφάνεια τα τελευταία χρόνια και – ποιος ξέρει πόσες ακόμα – που δεν μάθαμε/θα μάθουμε ποτέ.
Δεν θα είμαστε ποτέ ίσες, είναι τελικά αλήθεια. Όσο ψηλά και να σηκώνουμε την παντιέρα του φεμινισμού, εμείς, θα λειτουργούμε πάντα ως έρμαια των συναισθημάτων μας, επιλέγοντας να νομίζουμε ότι ο ρομαντισμός είναι ακόμα ζωντανός, ότι αυτό το κακό παιδί μας αγάπησε, ότι εμείς θα τον σώσουμε. Μαζί του θα είμαστε ασφαλείς και τίποτα δε θα μπορεί να μας αγγίξει, παρά μόνο αυτός. Σαν μια Χολυγουντιανή ταινία, ή ένα κλασικό μυθιστόρημα. Αυτός, ο παντοδύναμος επικίνδυνος, μπορεί να μας ξεφορτωθεί όταν θα τον τσαντίσουμε, όταν θα τον κάνουμε να ζηλέψει, όταν φέρουμε στην επιφάνεια τα κόμπλεξ του, όταν θα μας βαρεθεί, όταν θα έρθει μια «κακιά στιγμή».
Φυσικά, η κοινή γνώμη, τα social media, τα κανάλια, οι εφημερίδες, τα διπλανά τραπέζια στα καφέ και στις ξαπλώστρες στις παραλίες, καταδικάζουν όλα αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα. Ναι, ίσως τώρα να κατανοούν γιατί χρειάζεται η λέξη «γυναικοκτονία». Οι δικαστές (θα) κρίνουν ως ένοχους τους φονιάδες – πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς; το ομολόγησαν άλλωστε. «Να αποδοθεί δικαιοσύνη» θα γράφεται στα εξώφυλλα και θα κρέμεται στα μανταλάκια και θα ξεφυλλίζεται στα καφενεία. Αρκεί;
Η αλήθεια είναι πως όχι. Φοβάμαι. Φοβόμαστε. «Οι κακές στιγμές» πληθαίνουν και η δικαιοσύνη τελικά δεν αποδίδεται ποτέ με έναν τρόπο που να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς.
Στεκόμαστε όρθιες γεμάτες θυμό, αλλά και φόβο, μπροστά σε σορούς γυναικών που απλά ερωτεύτηκαν, εμπιστεύτηκαν και κάποια στιγμή τόλμησαν να θυμώσουν κάποιον άντρα.
«Σας παρακαλώ περάστε αυτό το μήνυμα, ότι πρέπει να είναι η τελευταία Γαρυφαλλιά το παιδί μου, που πέφτει στα χέρια ενός άνανδρου και πρέπει εμείς οι μάνες να μεγαλώνουμε τα αγόρια μας διαφορετικά. Δεν θα ήθελα να μιλήσω για αυτόν τον κύριο, το μόνο που μπορώ να σας πω για το παιδί είναι ότι ήταν ένα αξιόλογο πλάσμα πολύ αγαπητό, ένας επιστήμονας, ένα δώρο για μένα, για την οικογένειά μου και τα αδέρφια της και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που μόνο άνανδρους και αλήτες μπορώ να τους χαρακτηρίσω, όταν παίρνουν ένα κορίτσι διακοπές και αντί να το προστατεύσουν του φέρονται με αυτόν τον τρόπο […] Δεν τον έχω γνωρίσει τον νεαρό μόνο στην κρίση του παιδιού μου, που μου έλεγε ότι είναι ένα καλό παιδί, αλλά έβλεπα κάποιες χειριστικές ενδεχομένως συμπεριφορές. Αλλά πάνω στον έρωτα ένα παιδί ίσως και να μην τα είχε δει […] Μάθετε στα αγόρια σας, σας παρακαλώ, να φέρονται με ανδρισμό, να μην είναι αλήτες κι εγώ έχω δυο γιους.
Τι να σας πω, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε η ίδια οικογένεια. Έσπασε ένας συνδετικός κρίκος ανάμεσά μας. Είναι το πρώτο μας παιδί και άλλα τρία μετά. Είναι τραγικό, είναι εφιάλτης. Τα αδέλφια της είναι σε πολύ τραγική κατάσταση, τρέχουμε σε νοσοκομεία, είναι τραγικό αυτό που ζούμε […] Θα ήθελα να πω στο παιδί μου μία τελευταία φορά ότι το αγαπώ κι εγώ και η οικογένεια του κι ότι το λατρεύουμε κι ότι δεν έκανε κάτι λάθος εκείνο. Σε εκείνον δεν θα ήθελα να πω κάτι. Μόνο στη μάνα του. Ότι είναι μάνα και την καταλαβαίνω, αλλά εγώ έχω κάνει τα παλικάρια μου και εκείνη, δυστυχώς, γέννησε έναν δολοφόνο», είπε η μητέρα της Γαρυφαλλιάς, η οποία δολοφονήθηκε στη Φολέγανδρο από τον σύντροφό της, Δημήτρη, ενώ ήταν σε διακοπές.
Τις προάλλες στο δρόμο κάποιος πέρασε ένα Stop. Κανείς δεν τράκαρε, αλλά φυσικά ο οδηγός του αυτοκινήτου θύμωσε με τη σκέψη της πιθανότητας. Και ο οδηγός της μηχανής τον άκουσε να ξεστομίζει μια βρισιά. Και ο καθένας θέλησε να διεκδικήσει το δίκιο του. Του έκανε νόημα και σταμάτησαν στο πεζοδρόμιο. Κατέβηκαν και άρχισαν να πλακώνονται, ενώ η μικρή κόρη του ενός έκλαιγε στο πίσω κάθισμα.
Οι άντρες νιώθουν ότι πρέπει να επιβληθούν σε κάθε περίσταση κι ότι η υπεροχή είναι συνώνυμο, αν όχι προαπαιτούμενο, του ανδρισμού τους. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Να μην νιώθουν γόηδες και κελεπούρια, ενώ είναι «αλήτες». Πολύ πριν ακόμα μία Γαρυφαλλιά και μια Καρολάιν γοητευτεί από την «αλητεία τους», πρέπει να φροντίσουμε να μην είναι αυτό το χαρακτηριστικό τους, ερωτεύσιμο.
Εσύ θα ήθελες να ερωτευτεί κάποια τον γιο σου επειδή είναι επικίνδυνος;
Ας πάψουν να δικαιολογούν οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, οι συγγενείς, τα νεύρα τους και να τους κανακεύουν. Σταματήστε να βλέπετε ιδανικά αγόρια στα παιδιά σας και μεγαλώστε τα έτσι ώστε να έχουν αρχές. Όταν τους βρίζουν τη μάνα, να μάθουν να μη σηκώνουν το χέρι για να ρίξουν μπουνιά, αλλά να το σηκώσουν για να την προστατεύσουν. Κανένας γονιός δεν ξέρει ότι μεγαλώνει έναν δολοφόνο και πιθανότατα ποτέ να μην μάθουμε τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει έναν άντρα να νιώθει ότι μπορεί να σπρώξει το κορίτσι του στο γκρεμό. Κάθε γυναίκα όμως, μπορεί να σταματήσει να δικαιολογεί τα νεύρα του αντρούλη ή του γιόκα της. Κάθε πατέρας μπορεί να σταματήσει να φωνάζει στη μητέρα του παιδιού του. Κάθε μάνα, μπορεί να αντιδρά σε κάθε μορφής βία πριν αυτή φτάσει στο μη περαιτέρω. Κάθε μπαμπάς μπορεί να μην χτυπά τη σύζυγό του. Κάθε γονιός μπορεί να διδάξει στο παιδί του το σωστό και το λάθος, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρανοήσεις, χωρίς κενά που μπορεί να χωρούν μια τόση δα ροπή προς τη βία.
Μην σκύβετε το κεφάλι στις φωνές τους και μην αδιαφορείτε όταν γίνονται νευρικοί. Μην εκθέτετε τα παιδιά σας σε βίαιες και τοξικές συμπεριφορές προσπαθώντας να τους τις περάσετε ως κανονικές. Ας μην ωραιοποιούμε άλλο τη βία κάθε μορφής και τον φόβο. Ας μην ερωτευόμαστε τον κίνδυνο. Όχι άλλη ανοχή.
Χρειαζόμαστε άντρες να μας σηκώνουν όταν πέφτουμε, όχι να μας σπρώχνουν.