Eurovision 2016: Μου λείπει ο Ρακιντζής, η Γαρμπή και η Βόσσου (πολύ)

Να γύριζα το χρόνο πίσω και να γέμιζε η τηλεόραση μεσημεριανές εκπομπές, παράθυρα, συνδέσεις με συνθέτες-στιχουργός-χορογράφους και κομμωτές. Να έβλεπα την Τατιάνα Στεφανίδου και την Χριστίνα Λαμπίρη να σχολιάζουν τη φετινή μας συμμετοχή στη Eurovision ενώ παράλληλα στο επάνω μέρος της οθόνης θα περνούσε το εξής: ''σε λίγο ζωντανά στο στούντιο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου Ποντίων σχολιάζει την ελληνική συμμετοχή.''

Τότε όλοι θα οργίαζαν. Τώρα πια είμαστε πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούμε με όλο αυτό. Τόσο που στο πρώτο άκουσμα του Utopian Land του συγκροτήματος Argo πιστεύεις πως η εισαγωγή είναι εξαιρετική. Για τέτοια θολούρα μιλάμε.

Λυσσάξατε για ελληνικό στίχο, ελληνικό στοιχείο, λύρα, λαούτο και παράδοση. Όλα σε ένα featuring ποντιακό ραπάρισμα. Xοπ χοπ, τεμέτερον χιπ χοπ, πέραμε εισιτηρια και πάμε στο αεροπόρτ.

Και κάπως έτσι αναπολώ όλα όσα έχουμε δει στο παρελθόν. Θέλω να γυρίσω στα παλιά εδώ και τώρα. Θέλω να δω τον Μιχάλη Ρακιντζή να κλείνει το μάτι στον σκηνοθέτη υπονοώντας πως έχει πάρει χαμπάρι τι σκαρώνει. Θέλω να συζητήσω για ώρες αν η Καιτούλα στο Ελλάδα χώρα του φωτός φορούσε εσώρουχο. Να προσπαθήσω να μιμηθώ τον Αντρέα Μικρούτσικο στην Άνοιξη με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο κίνησης μπρος-πίσω. Θέλω να τραγουδήσω Ντίρι-Ντίρι παρέα με τον Κώστα Μπίγαλη και τους The Sea Lovers.

Όσοι πίστευαν πως η Eurovision ήταν ένα πανυγηράκι για να περάσουμε καλά τώρα πια πρεσβεύουν πως είναι γόνιμο έδαφος για άσκηση πολιτικής αναφορικά με το μεταναστευτικό. Κάτι δεν πάει καλά. Κάποιο λάθος έγινε. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η ελληνική συμμετοχή που θα μας εκπροσωπήσει στη Σουηδία την έχω ακούσει 10 φορές. Και πίστευες πως η Μαντώ και το μπούστο της ήταν κιτς. Λυπάμαι που στο λέω. Λυπάμαι που το μαθαίνεις από εμένα. Η Μαντώ ήταν η επιτομή της αυθεντικότητας και η Ελίνα Κωνσταντοπούλου η επιτομή του class.

Έχουμε τη συμμετοχή που μας ταιριάζει. Ένα άτεχνο λίγο από όλα που ανεξαρτήτως θέσης θα αποτελέσει τη φολκόρ πινελιά που θα δέσει καταπληκτικά με το ”ώπα” στις greek tavern της Πλάκας.

Μου λείπει: Το μαλλί της Σοφίας