Eurovision 2016: O λόγος που η Ελλάδα αποκλείστηκε για πρώτη φορά

Για τον θεσμό αυτό, το βράδυ της Τρίτης, 10 Μαΐου ήταν παρθενικό για δύο πράγματα (που μας ενδιαφέρουν σε αυτό το κείμενο): πρώτη φορά παρουσίασε τον διαγωνισμό η Caitlyn Jenner ή κάποια πολύ κοντά σε αυτή (την προηγούμενη φορά που είχε αναλάβει το ίδιο πόστο δεν είχαμε Caitlyn Jenner!), και επίσης για πρώτη φορά στα χρονικά, η Ελλάδα δεν πέρασε στον τελικό του διαγωνισμού.

Στα πράγματα που συνέβησαν για δεύτερη φορά στη χτεσινή βραδιά, έχουμε ποικιλία: η Κροατία εμφανίστηκε με μια δεύτερη Bjork, η Αρμενία με ένα υβρίδιο Nicole Scherzinger και Ελένη Φουρέιρα (στα φαβορί σίγουρα στο τοπ 2 να ξέρεις), με το Σαν Μαρίνο είδαμε για δεύτερη φορά τον Σεχράτ (η πρώτη ήταν στο «Μπράβο Ρούλα»). Η Κύπρος επίσης με τη μουσική σύνθεση να ανήκει στον συνθέτη του παλαιότερου και νικητήριου Euphoria, πήγε με ένα τραγούδι που θύμιζε πολύ Killers και Somebody Told Me, αλλά τα παιδιά πέρασαν στον τελικό να τους πούμε ένα Μπράβο. Στο φινάλε του ντελίριου με τίτλο «Ο κλέψας του κλέψαντος», το Μαυροβούνιο αντέγραψε στεγνά τον πρωτοδιδάξαντα Μιχάλη Ρακιντζή και την «ηγετική» του φυσιογνωμία.

Δε γνωρίζω τι τηλεθέαση έκανε ο χτεσινός ημιτελικός, το μόνο σίγουρο είναι πως η αίγλη με την οποία θα τον παρακολουθούσαμε δέκα χρόνια πριν έχει χαθεί. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς που θα θρηνήσει για τον αποκλεισμό μας από τον τελικό της Eurovision εν έτει 2016, πέρα από τα σούπερ των τηλεοπτικών εκπομπών που θα γράφουν: «Θρήνος», «Απόγνωση», «Θλίψη», «Πανελλήνιο πένθος ή σοκ», «Απογοήτευση», «Εθνικός Διχασμός: έφταιγε ή όχι το ραπ;» και τον Διονύση Τσακνή.

Τα παλιά τα χρόνια της ευρωστίας, η Έλενα Παπαρίζου, ανέβαινε στους ώμους καλλίγραμμων παλικαριών με Cavalli μίνι φορεματάκι, ενώ έβγαζε χορδές από το παντελόνι ενός άλλου χορευτή, έπαιζε λύρα και τραγουδούσε για τον νούμερο ένα έρωτά της. Φέτος οι ARGO φορούσαν φτηνιάρικες πουκαμίσες και παντελόνες, ενώ ράπαραν στα Ποντιακά, σ’ ένα τραγούδι στο οποίο τελικά μάλλον αναζητούσαν την χώρα της Ουτοπίας, αλλά κι αυτό το συμπεραίνεις λόγω τίτλου. Σ’ ένα διαγωνισμό που σχεδόν παραδοσιακά οι νικητές τραγουδούν για κάτι κλασσικά εμπορικό και ευπώλητο (βλ. ερωτικές απογοητεύσεις, χαρά, αγάπη, ευφορία, απωθημένα), εμείς ακόμα μια φορά ενημερώσαμε την Ευρώπη για την αντοχή και το κουράγιο μας και το πώς σαν λαός μπορούμε ν’ αντέξουμε τα πάντα, επειδή στο τέλος ξέρουμε ότι μας περιμένει μια Ουτοπία και προς αυτήν οδεύουμε. Η αναφορά σε προσφυγικό και η κατά τ’ άλλα πολύ γλυκιά ιστορία των μελών των ARGO που βρέθηκαν όλοι μαζί ερχόμενοι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δεν φάνηκε να έπεισε το κοινό, αφού δεν πρέπει να μας ψήφισαν ούτε οι Έλληνες της διασποράς.

Πιθανότατα έδωσαν την ψήφο τους στο εξαιρετικό αγόρι από την Ουγγαρία , τον Φρέντι (που μάλλον αυτός ήταν η ουτοπία, μόλις λίγα λεπτά μακριά), ή τη Ρωσία με σκηνική παρουσία βγαλμένη από ταινία sci fi και συντελεστές τον Δημήτρη Κοντόπουλο στη σύνθεση και τον Φωκά Ευαγγελινό στις χορογραφίες – ενώ εμείς συνεχίζουμε να τραγουδάμε ποντιακή ραπ!

Η Eurovision έχει πλάκα, αρκεί να μην παίρνεις πολύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Εμείς απ’ ό,τι φαίνεται έχουμε πάρει πολύ στα σοβαρά και τον εαυτό μας και τον ίδιο τον διαγωνισμό. Κάπου ανάμεσα σε νομοσχέδια, ασφαλιστικό, φορολογίες και ΔΝΤ, χάθηκε η μπάλα του αυτοσαρκασμού και της διασκέδασης και τώρα τρέχουμε να τη βρούμε στη Utopia.