Έχασε η τηλεόραση την ουσία της ή απλά η μόνη μας ανάγκη είναι να μην προβληματιζόμαστε;

Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ή και στα δύο στρατόπεδα. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι με το ένα πόδι στην πλευρά που βρίσκει εντελώς σαχλό το να βλέπεις ένα ακόμη “Sex and the City” στους δέκτες σου, με τα ίδια προβλήματα και έναν ρηχό τρόπο να αντιμετωπίζεις τους άντρες και την καθημερινότητά σου. Το άλλο μου πόδι βρίσκεται στην πλευρά που αναζητά απεγνωσμένα μερικές στιγμές άδειου μυαλού. Στιγμές που δεν χρειάζεται να προβληματιστώ με αυτό που βλέπω. Δεν έχω ανάγκη από ουσία. Που δεν θα μου ρίξει τη διάθεση και δεν θα με οδηγήσει σε ένα ακόμη αδιέξοδο. Έχω την ευκαιρία να μεταφερθώ για 2-3 ώρες, σε έναν άλλον κόσμο. Σε έναν κόσμο ρηχό, με πάρα πολύ ωραία εικόνα, πεταμένα λεφτά, όμορφα πρόσωπα και αφράτα κρουασάν.

Αν δεν χαλαρώσουμε τώρα, τότε πότε;

Οι ψυχολόγοι συστήνουν στους ανθρώπους με κατάθλιψη να βλέπουν πολλές κωμωδίες. Εντάξει, δεν είναι πανάκεια, αλλά είναι ένα κομμάτι του πώς μπορείς να απεγκλωβιστείς από την ίδια σου τη μαυρίλα. Επικεντρώσου σε κάτι που είναι έξω από εσένα και που θα κάνει να γελάσεις. Ή να χαμογελάσεις από γλύκα. Κάτι ανάλογο προκαλεί και η νέα σειρά με την οποία γίνεται χαμός, το “Dash and Lily”. Δύο 17χρονοι έχουν κουραστεί λίγο από τους ανθρώπους γύρω τους και αναζητούν τον έρωτα. Επικοινωνούν σε όλο το season μέσα από ένα κόκκινο ημερολόγιο που κυκλοφορεί στη χριστουγεννιάτικη Νέα Υόρκη. Ναι, είναι εντελώς χαζό που δύο έφηβοι έχουν προλάβει να απογοητευτούν από τη ζωή και νομίζουν ότι βρήκαν το άλλο τους μισό στα 17. Ναι, είναι γελοίο που το ημερολόγιο δεν χάνεται σε μία τόσο πολυπληθή πόλη. Ναι, είναι αστείο που επικοινωνούν με την ωριμότητα δύο 35άρηδων. Αλλά ειλικρινά, ποιος νοιάζεται;

Είναι Χριστούγεννα και θέλεις λίγη μαγεία. Στολίζουμε για να βάλουμε λίγη καλή διάθεση στην καθημερινότητά μας. Ανταλλάσσουμε δώρα για να έρθουμε πιο κοντά. Φέτος δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να φάμε γέμιση και κουραμπιέδες με την οικογένειά μας. Ξεχνάμε την πιθανότητα ταξιδιού και η μόνη μας έξοδος μπορεί να είναι η βόλτα με τον σκύλο. Μιλάμε για μία πρωτόγνωρη χρονιά, μέσα στην οποία καλούμαστε να επιβιώσουμε, χωρίς να χάσουμε το κουράγιο και την αισιοδοξία μας. Εμ πώς θα γίνει αυτό χωρίς λίγο παραμύθιασμα; Κάπου λίγο νισάφι με την Emily που ζει για το Instagram της και το μόνο που τη νοιάζει είναι πώς θα ρίξει τον γείτονά της. Λες κι εσύ δεν έχεις περάσει τέτοιες φάσεις στη ζωή σου. Θα μεγαλώσει και η Emily (που υποδύεται την 20χρονη) και θα δει τη γλύκα της ζωής.

Όλα είναι θέμα παιδείας

Το θέμα δεν είναι τι δείχνει η τηλεόραση, αλλά πώς εσύ επεξεργάζεσαι την πληροφορία. Οι δύο αγαπημένες μου κατηγορίες σε ταινίες και σειρές είναι τα θρίλερ και τα true crime. Μου άρεσαν από μικρή γιατί υπάρχει φουλ αδρεναλίνη και ανακαλύπτεις αληθινές ιστορίες, μέσα από ένα καλλιτεχνικό πρίσμα. Όταν όμως έχω τις «μαύρες μου», θέλω να δω κάτι σαν τον Dash και τη Lily που φιλιούνται κάτω από το γκι και το πρόβλημά τους είναι ότι μπορεί να τους βρει ο νέος χρόνος χωρίς γκόμενο. Αντιλαμβάνομαι ότι βλέπω μία χαζομάρα, αλλά δίνω στον οργανισμό μου αυτό που χρειάζεται προκειμένου να πάρει τα πάνω του. Εάν θέλω να προβληματιστώ, οι επιλογές είναι τόσες πολλές. Λατρεύω τη Phoebe Waller Bridge που μου δείχνει τις σχέσεις πολύ πιο ρεαλιστικά. Αλλά ξέρω πότε χρειάζομαι να τη δω και πότε δεν έχει να μου προσφέρει πολλά.

“Emily In Paris” αλλά και “The Queen’s Gambit”

Οι δύο σειρές που σάρωσαν στο Netflix μέσα σε ένα μήνα ήταν δύο σειρές με εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο. Πράγμα που αποδεικνύει ότι το κοινό βλέπει και εκτιμά τα πάντα. Μπορεί να πορωθεί με ένα γλυκό κορίτσι που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και πηγαίνει με θράσος στο Παρίσι αλλά εκτιμά και ένα έφηβο κορίτσι που είναι ιδιοφυία στο σκάκι, αλλά κάνει χρήση ουσιών και χάνει πολύ γρήγορα την αθωότητά της.

Fun fact: τη σειρά είδαν 62 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοξεύοντας τις πωλήσεις σε σκάκι αλλά και σε συμμετοχές σε online ομάδες. Αυξήθηκε επίσης το ποσοστό των γυναικών που θέλει να μάθει σκάκι αλλά και οι πωλήσεις του ομώνυμου βιβλίου. Επομένως, όλα είναι θέμα παιδείας. Ακόμα και αν μιλάμε για την ελληνική τηλεόραση, το κοινό δείχνει ότι έχει την ανάγκη να δει πράγματα τα οποία χλευάζει και ενίοτε πολεμά. Δεν είναι απαραίτητα καλό, αλλά φέτος μιλάμε με διαφορετικούς όρους και συνθήκες. Και δεν μπορεί να είναι μεμπτό το να προτιμάς να δεις άλλες ζωές μέσα από την κλειδαρότρυπα των ριάλιτι. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ακούς καν τι λένε. Είναι απλά κάτι ασυναίσθητο, σαν να σε τρώει το αυτί σου κι εσύ να το ξύνεις, όπως λέει και η Λία μας εδώ.

Ατμοσφαιρική τηλεόραση χωρίς ουσία ή βαθύς προβληματισμός;

Αυτή είναι μία απάντηση που μόνο εσύ μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου. Για εμένα, είναι και τα δύο. Τρως κάθε μέρα το ίδιο φαγητό; Ξυπνάς κάθε μέρα με την ίδια ψυχική κατάσταση; Αλλάζουν οι ανάγκες σου ή είναι στάσιμες; Στο δικό μου το μυαλό, υπάρχει πάντα η φράση που μου έλεγε η μαμά μου (κι ας βλέπω κυρίως θρίλερ). «Η ζωή είναι γεμάτη ρεαλισμό. Το παραμύθι είναι που μάς λείπει».