Ευχαριστούμε κύριε Trump

”Προσπάθησα να την πηδ….ω. Ήταν παντρεμένη.” ”Την προσέγγισα σαν να ήταν πουτ…α αλλά δεν μπορούσα να την καταφέρω”. ”Ξέρεις, οι ωραίες γυναίκες, με τραβάνε με το που τις βλέπω. Απλά αρχίζω να τις φιλάω. Είναι σαν μαγνήτης. Τις φιλάω, δεν περιμένω κι όταν είσαι σταρ σε αφήνουν να το κάνεις.” ”Τις πιάνεις από το…μ… Μπορείς να κάνεις ό,τι θες”.

Είναι μια τυπική (;) ”αντρική κουβέντα”, σε ένα μέρος όπου η κουλτούρα της διασημότητας είναι λατρεία, η επιτυχία χορεύει ξέφρενα με τα ωραία πράσινα δολάρια και – όπως θα’λεγε κάθε κακή gangsta ταινία –   ”money can buy you pussy”. Ο δύο άντρες – ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπίλι Μπους – ο παρουσιαστής της εκπομπής ”Αccess Holywood” – φορούν μικρόφωνα και τα μικρόφωνα είναι ανοιχτά. Η συνομιλία καταγράφεται και η κασέτα μπαίνει σ’ ένα συρτάρι. Έντεκα χρόνια αργότερα, ένας από τους δύο άντρες είναι υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ. Το συρτάρι ανοίγει. Κa- boom.

Ο ”υποψήφιος” τα έκανε θάλασσα

Μέχρι πριν από δυο βδομάδες, ο Ντόναλντ Τραμπ, ήταν ο Υποψήφιος – ο εκλογικός ”οδοστρωτήρας” των Ρεπουμπλικανών καθ’οδόν προς τον Λευκό Οίκο. Σήμερα είναι σχεδόν τελειωμένος. Το ένα μετά το άλλο, τα θύματά του λύνουν τη σιωπή τους και μιλάνε δημόσια για την χυδαία, σεξιστική συμπεριφορά του, συμπεριφορά σεξουαλικού αρπακτικού, που θεωρούσε πως όλα τα θηλυκά είναι ”σνακ” για ”κατανάλωση”.

Οι φεμινιστικές οργανώσεις θα ήθελαν πολύ να τον δουν παλουκωμένο, να καίγεται και να χορέψουν έξαλλα γύρω από τη φωτιά. Η Χίλαρι κάνει πάρτι και η Μισέλ Ομπάμα, δηλώνει με τρεμάμενη φωνή πως ”τα ξεδιάντροπα σχόλια για τα σώματά μας, εμάς των γυναικών, η περιφρόνηση για τις φιλοδοξίες και το μυαλό μας, η πεποίθηση πως μπορεί να κάνεις ό,τι θέλεις σε μία γυναίκα, όλα αυτά είναι βάναυσα”. Και οι γυναίκες – ψηφοφόροι ορκίζονται να τον τιμωρήσουν.

Πίσω στην Αμερική του Τζον Γουέιν, αν μια δουλειά πρέπει να γίνει, ας την κάνουν άντρες λιγομίλητοι και σκληροί. Γυναίκες, κάντε πίσω.

Από μια πλευρά, είναι λίγο παράξενο αν σκεφτεί κανείς τι είδους άντρας είναι ο ”The Donald” – τι άντρας ήταν πάντα: ένας γελοίος, επαρμένος, αλαζονικός φαφλατάς. Χοντροκομμένος και εξώφθαλμα μισογύνης. Η ”προεδρική” ατζέντα του στα γυναικεία θέματα είναι κακή, φρικαλέα ή ανύπαρκτη. Έχει πει, μεταξύ άλλων, πως αν εκλεγεί θα απαγορεύσει τις αμβλώσεις και πως ”οι γυναίκες που προχωρούν σε εκτρώσεις θα πρέπει να τιμωρούνται με κάποιο τρόπο” (άλλο αν μετά, το ”μάζεψε” και προανήγγειλε πως αυτή είναι μια αρμοδιότητα που θα εκχωρήσει στις Πολιτείες). Ιδιωτικά, μες στα χρόνια, έχει αποκαλέσει πολύ γνωστές γυναίκες – τη Ρόζι Ο Ντόνελ, τη Χάιντι Κλουμ, κ.α – ”ηλίθιες”, ”άσχημες”, ”χοντρές γουρούνες” και ”σκυλιά”.

Κάποτε αποχώρησε από ένα δωμάτιο συνεδριάσεων, δηλώνοντας ”αηδιασμένος” από μια γυναίκα που επιχείρησε να θηλάσει το μωρό της. Δεν ντρεπόταν να επαίρεται στις συνεντεύξεις του στον Χάουαρντ Στερν πως ”το όριό του στις γυναίκες είναι τα 12”, αλλά μια γυναίκα ”μετά τα 35 πρέπει να επιστρέφεται”. Του άρεσε να μπαίνει στα παρασκήνια των καλλιστείων – που διοργάνωνε ο ίδιος – για να ”παίρνει μάτι” τις υποψήφιες μις. Και το καλύτερο όλων. Έχει δηλώσει πως η κόρη του Iβάνκα, έχει ”τέλειο, ηδονικό κορμί”, είναι ένα αληθινό ”piece of ass” (σ.σ. ας πούμε ”ωραίο γκομενάκι”, αν και όχι τόσο κομψά… ) και πως αν δεν ήταν παιδί του, θα έβγαινε ευχαρίστως ραντεβού μαζί της.

Η γέννηση ενός νεο-φεμινισμού

Οπότε; Οπότε ας πούμε, κατ’αρχάς πως η Αμερική είναι μια περίεργη χώρα, μια χώρα όπου μπορείς να λες ό,τι θες (ότι γουστάρεις το παιδί σου ή ότι όλοι οι ξένοι είναι βιαστές και πρέπει να πάνε σπίτια τους ή ότι θα πατήσεις το κουμπί και θα κάνεις μερικά εκατομμύρια Ρώσους ψητούς σε πυρηνικό παρανάλωμα) και να σε χειροκροτούν και ή να κοιτάζουν αλλού, όμως αν βάλεις στην κουβέντα λίγο παραπάνω ”κακό σεξ”, όλοι, ξαφνικά, αισθάνονται υποχρεωμένοι να εξοργιστούν.

Και ναι, σύμφωνοι, ο πουριτανισμός, (αληθινός ή πλαστός), είναι μέρος του αμερικανικού DNA. Ο μισογυνισμός, όμως δεν είναι. Οπότε το πράγμα γίνεται αληθινά ανησυχητικό, αν σκεφτεί κανείς στα σοβαρά, ποιοι επέτρεψαν στον Tραμπ να φτάσει ως εδώ: απλοί άνθρωποι. Γυναίκες και – κυρίως – άντρες. Μια ολόκληρη γενιά ”αντρών της κρίσης” που είδαν την δουλειά τους να χάνεται, το εισόδημά τους να μειώνεται, τις γυναίκες να τους προσπερνάνε. Μπερδεμένα Α-males που αισθάνονται αμήχανα όταν συναναστρέφονται νέα κορίτσια με ”επιθετική ερωτική συμπεριφορά” και θα γύριζαν ευχαρίστως πίσω στις ”καλές παλιές μέρες”, τότε που οι κυράδες κάθονταν σπίτι και ξεφούρνιζαν μηλόπιτες ή σεργιάνιζαν κάτω από ένα ομπρελίνο και οι καουμπόις έκαναν κουμάντο. Πίσω στην Αμερική του Τζον Γουέιν, αν μια δουλειά πρέπει να γίνει, ας την κάνουν άντρες λιγομίλητοι και σκληροί. Γυναίκες, κάντε πίσω.

Όλο αυτό βέβαια, φαντάζει σήμερα κάπως γραφικό, όσο γραφικό -αλλά πραγματικό- είναι να λέμε πως το σκάνδαλο Τραμπ γίνεται αφορμή για να βγει μπροστά ένας ”νέο-φεμινισμός”  (σ.σ. εννοείται πως εδώ μιλάμε για έναν φεμινισμό ”δυτικού τύπου”, στην Αφρική π,χ, των κλειτοριδεκτομών ή ακόμα και στην Αργεντινή της αυξημένης σεξουαλικής βίας όπου χιλιάδες γυναίκες βγαίνουν στο δρόμο φωνάζοντας ‘Όχι άλλες Λουσίες‘, τα ζητήματα είναι σαφώς διαφορετικά). Ακόμα κι έτσι, σε μια Ελλάδα, όπου όταν δηλώνεις ”φεμινίστρια”, σε κοιτούν σαν να έχεις βγάλει κάποιο περίεργο εξάνθημα (διότι προφανώς, όλα τα ζητήματα των ίσων ευκαιριών, των ίσων αμοιβών στην εργασία, της προστασίας της μητρότητας κ.λπ. είναι λυμένα και πρέπει να είσαι ευχαριστημένη, αν ο άντρας σου δεν σε δέρνει, σε αφήνει να οδηγείς και κατεβάζει κάτω τα σκουπίδια) – είναι ενδιαφέρον να βλέπεις να ανοίγει μια συζήτηση για την αντικειμενικοποίηση των γυναικών.

Και ναι, σύμφωνοι, ο πουριτανισμός, (αληθινός ή πλαστός), είναι μέρος του αμερικανικού DNA. Ο μισογυνισμός, όμως δεν είναι.

Για τον casual μισογυνισμό της καθημερινότητας, που σε θέλει ή πουτ..α ή αγαμ..η – ανάλογα τι φοράς ή πόσο ”ενοχλητική” είσαι. Για την ουσία της γυναικείας φύσης, για τις σχέσεις και το αν ”όλες οι γκόμενες ψάχνουν έναν άντρα ‘φορτωμένο’ να βολευτούν”. Ή για την ανεργία που μας στέλνει γρήγορα στο περιθώριο – μια στρατιά μορφωμένων, πτυχιούχων, ανειδίκευτων ”εργατριών”, υποχρεωμένη να δουλεύει για τον βασικό μισθό.

Τελικά, με έναν παράξενο τρόπο, ό,τι δεν κατάφεραν η Τζολί, η Μισέλ Ομπάμα, οι – αηδιαστικά πετυχημένες – Καρντάσιαν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι άλλες power ladies αυτού του κόσμου, το κατάφερε μια ”επίθεση” από έναν Αμερικανό βλάκα με παραφουσκωμένο ego. Αντί να οργιζόμαστε με τον Ντόναλντ Τραμπ, ίσως θα έπρεπε να τον ευχαριστήσουμε.