Φονικό στη Μακρινίτσα: Είναι η γυναικοκτονία, ηλίθιε
- 7 ΑΠΡ 2021
Διπλό έγκλημα στη Μακρινίτσα του Πηλίου. Δύο αδέρφια νεκρά. Μια γυναίκα ο μόνιμος στόχος του. Η γυναίκα του. Ο αδερφός της, η συγκλονιστική παράπλευρη απώλεια. Νεκρή η 28χρονη Κωνσταντίνα και ο 30χρονος Γιώργος Τσάπας, που πέθανε ακαριαία προσπαθώντας να τη σώσει από την εγκληματική τρέλα του γαμπρού του. Η μητέρα τους, ζει μάλλον από θαύμα. Σήμερα και για μια ζωή θα μετράει μαχαιριές στο σώμα και την ψυχή της. Βρέθηκε μπροστά στον μαινόμενο δράστη εμποδίζοντάς τον να φτάσει στο παιδί. Το παιδί της 28χρονης Κωνσταντίνας και του 31χρονου δολοφόνου. Ένα μωρό δυόμιση χρονών που ο πατέρας του καταδίκασε στην πιο οδυνηρή μορφή δυστυχίας.
«Μαμά, κλείσε τις πόρτες»
«’Ετρεξα να προστατεύσω το εγγονάκι μου που το είχα επάνω. Λέει η κόρη μου: “Μαμά κλείσε τις πόρτες”. Κατέβηκα κάτω και άρχισε να με χτυπάει. Μου έβγαλε ένα μαχαίρι τεράστιο μπροστά μου και άρχισε να με χτυπάει. Εκείνη τη στιγμή κατέβηκε η κόρη μου. Εγώ πιστεύω ότι θα σκότωνε εμένα, αν δεν κατέβαινε η κόρη μου εκείνη τη στιγμή. Και άφησε εμένα και ξεκίνησε την κόρη μου» περιέγραψε η κυρία Αθανασία και πρόσθεσε «Μετά βγήκε έξω, αφού έκανε ό,τι έκανε, και εκείνη τη στιγμή ερχόταν ο γιος μου. Και ξεκίνησε τον γιο μου μετά να χτυπάει και το παιδί δεν πρόλαβε να αντισταθεί».
Μια οικογενειακή τραγωδία που κορυφώθηκε με τον πιο αιματηρό τρόπο. Το πιο γνώριμο χρονικό ενδοοικογενειακής βίας. Φυσικά τίποτα δεν ξεκίνησε χθες και δεν ήταν κρυφό. Το χωριό ήξερε. Η 28χρονη κακοποιούνταν συστηματικά από το Τέρας γι’ αυτό και έτρεξε μακριά του. Η Κωνσταντίνα και ο δράστης είχαν παντρευτεί, έφυγαν από τη Μακρινίτσα και πήγαν στον Βόλο όπου έζησαν μαζί για 3 χρόνια. Πριν 4 μήνες η γυναίκα πήρε το παιδί και γύρισε στην οικογένειά της για να προστατευτεί. Η Κωνσταντίνα είχε κάνει ασφαλιστικά μέτρα σε βάρος του προφανώς γιατί τον φοβόταν, αλλά αυτά δεν είχαν εκδικαστεί. Η Δικαιοσύνη, όμως πρέπει να δίνει προτεραιότητες όταν ο κίνδυνος κυκλοφορεί ελεύθερος, δεν νομίζετε;
Ήταν ένα άτομο με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, απειλητικό, βίαιο. Εκείνη φοβόταν για τη ζωή της. Γινόταν ανεξέλεγκτος κάθε φορά που ήθελε να δει τον γιο του.
«Φύλαξα το παιδάκι… Φύλαξα τον εγγονό μου. Έγινε μπροστά μου. Χθες ήρθε και μας είπε “βγάλτε το παιδί έξω να το δω” και του είπε η κόρη μου πως “το παιδί σε αυτή την κατάσταση δεν πρόκειται να το δεις” και παίρνει την αστυνομία. Είπε η κόρη μου “παίρνω την αστυνομία” και είπε αυτός “αν προλάβεις, πάρε την» δηλώνει ο τραγικός πατέρας των θυμάτων.
Λόγω της συμπεριφοράς του δράστη την περίοδο της συμβίωσης με την Κωνσταντίνα, έφτασαν στο διαζύγιο. Η συμπεριφορά του ήταν κακοποιητική και έτσι ήταν σε διάσταση. Ο δράστης έκανε προσπάθειες να προσεγγίσει την κοπέλα εκ νέου, εκείνη δεν ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι. Η Κωνσταντίνα, σύμφωνα με μαρτυρίες είχε καλέσει αρκετές φορές την αστυνομία.
Σύμφωνα με μαρτυρία του προέδρου της τοπικής κοινότητας, λίγες μέρες πριν ο δράστης είχε ασκήσει βία στις γυναίκες της οικογένειας. «Ήταν σε διάσταση και ήρθε αυτός και ζητούσε δεν ξέρω τι, να δει το παιδί; Από ό,τι άκουσα, είχε έρθει την Πέμπτη και έκανε φασαρία στο σπίτι και χτύπησε τις γυναίκες. Δεν έπρεπε να κάνει κάτι η αστυνομία να προλάβουν; Γιατί δεν πρόλαβαν;». Ιδού η απορία. Η μόνιμη απορία. Αυτή η κρίσιμη έλλειψη ενδιαφέροντος και προσοχής.
Το debate περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας με αφορμή τη Μακρινίτσα
Στο άκουσμα της τραγικής δολοφονίας στη Μακρινίτσα ο δημόσιος διάλογος πήγε προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις. Από τη μία η αιώνια ατιμωρησία του κακοποιητή. Η ολιγωρία των αρχών. Η σιωπηλή ανοχή της κοινωνίας απέναντι στην έμφυλη βία. Το ενδεχόμενο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας. Παρόλο που ο εν λόγω πατέρας δεν είχε διεκδικήσει ποτέ καμία συνεπιμέλεια και αν το έκανε, θα έβρισκε τοίχο μπροστά του από τη στιγμή που πρόκειται έναν άνθρωπο άρρωστο ψυχικά για τον οποίο έχουν ζητηθεί περιοριστικα μέτρα, είναι αναπόφευκτο να μην γίνεται συζήτηση. Το ότι η συνθήκη της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας μπάζει από διάφορες πλευρές και χωράει πολλή συζήτηση είναι η απόλυτη αλήθεια. Ισως όμως το να συσχετίζουμε έναν εγκληματία με το συγκεκριμένο κίνημα συνιστά τσουβάλιασμα και γυρνάει μπούμερανγκ προς όσους κάνουν αυτή την τοποθέτηση.
Κανένα δικαστήριο δεν θα κατένειμε τη γονική μέριμνα σε γονέα ο οποίος είναι ψυχασθενής. Το θέμα βέβαια είναι γιατί κυκλοφορούσε ελεύθερος αφού ήταν επικίνδυνος.
Αν θέλουμε να συζητήσουμε κάτι σοβαρά με τη φύση του φονικού στη Μακρινίτσα και τα όσα οδήγησαν μέχρι εκεί ας είναι άλλο. Ας μιλήσουμε για το πόσο εξοργιστικό και επικίνδυνα ελλιπές είναι να θεωρείται «ανύπαρκτη» η γυναικοκτονία στον νόμο, τα στατιστικά και τον κοινό νου.
Πόσες πρέπει να πεθάνουν ακόμα για να πείτε τη λέξη γυναικοκτονία;
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Γυναικοκτονία, η «Ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση επειδή είναι γυναίκες», σύμφωνα με τον ΠΟΥ. Μια παγκόσμια μάστιγα κατά τον ΟΗΕ. Ένα έγκλημα με συγκεκριμένα κίνητρα που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Η έλλειψη του ορισμού και η απλή καταγραφή της ως ανθρωποκτονία όταν σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η πλειοφηφία των γυναικών στην Ελλάδα σκοτώνεται μέσα στο ίδιο της το σπίτι επιβεβαιώνει πόσο επιτακτικό είναι να συμπληρωθούν τα κενά στη νομοθεσία αλλά και τη συνείδησή μας την ίδια.
Πόσες ακόμα από εμάς πρέπει να πέσουν νεκρές στην κορύφωση ενός προσωπικού δράματος έμφυλης βίας ώστε η γυναικοκτονία να αποκτήσει αυθύπαρκτη υπόσταση στη συνείδησή μας;
Μέχρι πότε θα θεωρείται φεμινιστική κορώνα η απαίτηση για νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας; Γιατί να βαφτίζουμε την έσχατη μορφή έμφυλης βίας ως εγκλήμα πάθους και τιμής λες και ; Οι όροι αυτοί ξεπλένουν τον θύτη και αποδίδουν έμμεσα ευθύνες στα θύματα.
Τα θύματα κακοποίησης που καταλήγουν νεκρά 9 στις 10 φορές- τουλάχιστον- είναι γυναίκες. Οι γυναικοκτόνοι τις απαξιώνουν στη ζωή και ομοίως τις σέρνουν μέχρι τον θάνατο. Τις σκοτώνουν γιατί είναι γυναίκες. Γιατί θεωρούν ότι αυτό τους αξίζει. Όπως αμέτρητοι, έτσι κι ο δράστης στη Μακρινίτσα είχε ως στόχο μια γυναίκα η οποία θεωρούσε ότι είναι υποτελής του. Δεν είχε σκοπό να τα βάλει με κανέναν άντρα της οικογένειας. Δεν είναι αυτό το μοτίβο σ’ αυτή τη δολοφονία. Ο Κωνσταντίνος Τσάπας έχασε τη ζωή του υπερασπιζόμενος την αδερφή του.
Η γυναικοκτονία δεν είναι νεολογισμός που θυματοποιεί τις γυναίκες. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Αξιώνει την αναγνώριση και την τιμωρία της βίας που τροφοδοτείται αποκλειστικά και μόνο από τα έμφυλα στερεότυπα. Eίναι η ανάγκη να διαχωριστούν όλα εκείνα τα εγκλήματα που έγιναν από χέρια συζύγων, πατεράδων και συντρόφων προς γυναίκες τους. Είναι ο φόρος τιμής για όλες εκείνες που χάθηκαν υπερασπιζόμενες τις επιλογές ή απλά τη ζωή τους. Είναι μια ασφαλής παρακαταθήκη για τις κόρες και για όσες γυναίκες θα έρθουν μετά από εμάς.
