Game of Thrones φινάλε: Η απογοήτευση, οι αντιδράσεις, η γυναίκεια δύναμη κι ένα τέλος που κανείς δε θέλει να δεχτεί

Διάβασε ακόμα: GoT: 238 χιλιάδες fan της σειράς ζητούν να ξαναγυριστεί ο 8ος κύκλος και δεν ξέρουμε πώς να νιώσουμε γι’ αυτό

Η Daenerys Targaryen τρελάθηκε, σφαγίασε κόσμο και πέθανε προδομένη από τον Jon Snow. Εκείνος τη μαχαίρωσε, εκείνος της έκλεισε τα μάτια, εκείνος αναρωτιόταν σε όλο το υπόλοιπο επεισόδιο αν έκανε καλά. Και αυτή η κατάληξη της Daenerys ήταν που έφερε το μεγαλύτερο μένος. Ο κόσμος δεν μπόρεσε να δεχτεί πώς το πρόσωπο που ακολουθούσε πιστά τόσες σεζόν, το κορίτσι που βγήκε μέσα από τη φωτιά κρατώντας τρία μικρά δρακάκια τα οποία μεγάλωναν μαζί της και τη βοηθούσαν να κερδίσει την ελευθερία για τους πολύπαθους σκλάβους και τους εξίσου πολύπαθους Άσπιλους, η δική τους ελευθερώτρια έπαθε τέτοιο κακό, τρελάθηκε και δεν πρόλαβε ποτέ να ανέβει στο θρόνο. Ναι η διάρκεια του τελευταίου κύκλου δεν μπόρεσε να φτάσει στον σωστό χρόνο σε αυτή την κατάληξη, ναι, θα έπρεπε να δοθεί περισσότερη διάρκεια για να πειστούμε πώς από τη μία στιγμή στην άλλη η Daenerys έγινε στυγνή δολοφόνος, αλλά στην ουσία οι δημιουργοί της σειράς πριν την κατάληξη μας έδωσαν αυτό που περιμέναμε. Και μαζί μας έδωσαν ένα πολύτιμο σχόλιο για την εξουσία.

Στην ιστορία της ανθρωπότητας πόσες στρατιωτικές επεμβάσεις έχουν γίνει για το καλό κάποιου λαού; Πόσοι άνθρωποι έχουν επικαλεστεί την πίστη, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την αγάπη για να αφήσουν στο πέρασμά τους συντρίμμια και πτώματα. Πόσοι πίστεψαν ότι παιδιά και γυναίκες ήταν εν δυνάμει επικίνδυνοι εχθροί, γιατί θα μπορούσαν να μεγαλώσουν και να οπλιστούν για μια αντίπαλη δύναμη; Η πρόθεση ήταν πάντοτε καλή για αυτούς που την εμπνεύστηκαν. Φάνταζε πολύ καλή για αυτούς που την πίστεψαν. Φάνταζε ανήκουστη όταν διαψεύστηκε, όταν αυτοί που πίστεψαν αντίκρισαν το χάος, αντίκρυσαν τη μάχη και συνέχιζαν να ακούν τα ίδια λόγια από όσους από απόσταση ασφαλείας οραματίζονταν.

Αυτοί που διαψεύστηκαν, αυτοί που ήρθαν αντιμέτωποι με τη βιαιότητα του πολέμου δεν ήταν οι στρατιώτες της Dany, ήταν το κοινό που την πίστεψε. Και γι’ αυτό δεν μπόρεσε κανείς να μείνει ευχαριστημένος με την κατάληξή της. Δεν μπορεί να πιστέψαμε όλοι σε μία μορφή που στο όνομα της ελευθερίας αποδεικνυόταν μια μηχανή πολέμου. Κι όμως όλοι οι άνθρωποι το έχουμε κάνει κάποτε.

Για όσους επικαλέστηκαν την περίοδο που ζούμε και την ανάγκη η βιομηχανία του θεάματος να μας υπενθυμίζει με κάθε τρόπο ότι οι γυναίκες με μεγάλη εξουσία θα την χειριστούν λάθος και θα τρελαθούν από τη δύναμή τους, οι δημιουργοί του show φρόντισαν να μας παρουσιάσουν στο τελευταίο επεισόδιο το αντίπαλο δέος, μία βασίλισσα δίκαιη και διεκδικητική για το λαό της, την Sansa που κατάφερε να πάρει το στέμμα που της άξιζε από την αρχή χωρίς καμία επιθυμία να επεκτείνει την εξουσία της και να εκδικηθεί τους πολέμιούς της. Μας έδωσαν και την Arya, μια δυνατή γυναίκα που αποφάσισε να εξερευνήσει νέους κόσμους στους οποίους κανένας δεν είχε βρεθεί ως τώρα. Πρωτοπόρα και πραγματικά δυνατή.  Μας έδωσαν τη Sir Brien of Tarth, που συμμετείχε στη νέα διακυβέρνηση του κόσμου με τη γενναιότητα, την πειθαρχία και τις γνώσεις της.

Διάβασε κι αυτό: Αυτή η ηθοποιός δοκίμασε να πάρει το ρόλο της Daenerys στο GoT (και ευτυχώς δεν τα κατάφερε)

Το σχόλιο των δημιουργών της σειράς, που γνώριζαν εξαρχής τα σημεία κλειδιά στα οποία έπρεπε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να φτάσουν καθώς για αυτή τη σεζόν δεν είχαν τα βιβλία του συγγραφέα του φανταστικού George R.R. Martin στα οποία βασίστηκε η σειρά, ήταν πάνω στον διαβρωτικό χαρακτήρα της εξουσίας και της απόλυτης δύναμης που δεν γνωρίζει φύλα. Το ίδιο σχόλιο έκανε με τον τρόπο της και η επίσης απογοητευτική τελευταία σεζόν του «House of Cards». Η δύναμη πάνω στο μέλλον των ανθρώπων, η δύναμη του να αποφασίζεις αν θα τελειώσεις τη ζωή εκατοντάδων με μια πύρινη φλόγα ή έναν τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο σε ξεχωρίζει από αυτούς. Σε κάνει να πιστεύεις ότι η δική σου οπτική απέναντι στα πράγματα είναι η μόνη σωστή. Σε κάνει να νιώθεις ότι ξέρεις το καλό τους. Και να τους πονάς γι’ αυτό σαν αρχαίος δάσκαλος. Είτε είσαι άνδρας είτε είσαι γυναίκα.

Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο σύμβολο εξουσίας της σειράς, ο Σιδερένιος Θρόνος που έδωσε και το όνομά του στο επεισόδιο, έπρεπε να καεί στη μυθική φωτιά του δράκου. Όπως το δαχτυλίδι έπρεπε να καταστραφεί στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Η εξουσία ήταν ο μεγάλος κακός του 8ου κύκλου, ούτε ο Night King, ούτε η Cersei, ούτε η Daenerys. Ο θρόνος, το στέμμα, η εξουσία.

Γι’ αυτό κι εκείνη εντέλει δόθηκε στον πιο σωστό παραλήπτη, το αγόρι που ποτέ δεν την ήθελε (μαζί με τον Jon που το μόνο που ήθελε ήταν η ελευθερία του από κάθε ευθύνη και έγνοια και το πέτυχε κι εκείνος), το αγόρι που έγινε ο φύλακας της μνήμης των πάντων, τον Μπραν. Ο Μπραν ήταν η μεγαλύτερη ανατροπή της σεζόν αλλά και η πιο σοφή επιλογή για το τέλος αυτού του έπους. Συχνά λέμε ότι όποιος ξεχνά την ιστορία είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Ε, λοιπόν ο Μπραν ήταν ο μόνος “καταδικασμένος” να τη θυμάται.

Ωστόσο οι αντιδράσεις παρέμειναν, συνεχίστηκαν. Σαν παιδιά που τα έχει πιάσει το πείσμα τους απαιτούμε όλοι κάτι διαφορετικό. Απαιτούμε καλύτερο σενάριο, απαιτούμε οι συντελεστές της να δώσουν στη σειρά αυτό που της άξιζε. Ένα τέλος που δεν αφήνει απορίες, ένα τέλος που δεν κατακρεουργεί τους χαρακτήρες τους οποίους πέρασε τόσα χρόνια να δημιουργεί. Ένα τέλος όπου η έννοια υπερπαραγωγή βαδίζει μαζί με το εκπληκτικό σενάριο. Εντάξει, παραδέχομαι ότι τα βήματα παραγωγής, πλάνων μέσα στη στάχτη, δράκων που κατέκαιγαν θρόνους, συντριμμιών, δεν συμβάδισαν και πολύ με την ποιότητα των τελευταίων λόγων όλων αυτών των χαρακτήρων. Αλλά, σκέφτομαι, ότι αυτό θα μας συμβαίνει με όλα τα τέλη. Γιατί απλά θέλουμε πολύ να αντισταθούμε σε αυτά. Γιατί μια συνήθεια 9 χρόνων, μία αγάπη 9 χρόνων καλύτερα, είναι δύσκολο να δεχτούμε πως τελειώνει, ειδικά όταν τελειώνει άδοξα, με έναν τρόπο που δεν νομίζουμε ότι καταλάβαμε ποτέ. Είναι κάπως σαν τα φοιτητικά μας χρόνια που όταν τέλειωσαν σκεφτόμασταν πόσο διαφορετικά θα έπρεπε να τα έχουμε περάσει, σαν την παιδική μας ηλικία που θέλουμε πάντα να επισκεφθούμε ξανά για να κάνουμε κάτι διαφορετικά, σαν κάθε κύκλο της ζωής μας που δεν μπορούμε εύκολα να δεχτούμε ότι κλείνει.  Μας έχει συμβεί ξανά άλλωστε, πολλές φορές, με το Lost, με το The Sopranos, με το How I met your Mother με το Dexter, με όλες τις σειρές που μας άρεσαν πολύ και κάποτε τέλειωσαν.

Και για όσους συνεχίζουν να νιώθουν αυτό το παράπονο να τους πνίγει θα έρθουν και τα βιβλία, κι εκεί θα βρουν όλες τις τελείτσες που έλειπαν για να ενώσουν τη μία κατάσταση με την άλλη. Και δεν θα βρουν ούτε κύπελλα καφέ, ούτε μπουκάλια νερού, ούτε κανένα λογικό άλμα. Άλλο τέλος δεν θα βρείτε πάντως. «Ρωτάνε αν τα βιβλία θα έχουν άλλο τέλος από το show. Διαφορετικό; Λοιπόν… Ναι. Και όχι. Και ναι. Και όχι. Και ναι. Και όχι. Και ναι» είπε πρόσφατα ο συγγραφέας. «Δουλεύω με ένα εντελώς διαφορετικό μέσο από ότι ο David και ο Dan που έφτιαξαν το show, μην το ξεχνάτε. Είχαν μόνο 8 ώρες για την τελευταία σεζόν. Εγώ περιμένω ότι τα τελευταία δύο βιβλία μου θα περιέχουν περίπου 3000 χειρόγραφες σελίδες πριν τα τελειώσω. Και αν χρειάζονται περισσότερες σελίδες και κεφάλαια, θα τα προσθέσω» κατέληξε ο ίδιος, εξηγώντας το προφανές. Μία σειρά είναι απλά μία σειρά που ξέραμε εξαρχής πόσο θα διαρκέσει. Μήπως απλά πρέπει να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να ευχαριστήσουμε αυτούς τους δημιουργούς για τις δεκάδες ώρες απόλαυσης και να προχωρήσουμε;

Και τώρα η σκοπιά τους τέλειωσε. Και ας παραδεχτούμε χωρίς θόρυβο πως τελείωσε και η δική μας.