Γαρυφαλλιά, ήταν η κακιά η ώρα

Το θύμα φέρει χτυπήματα στο κεφάλι τα οποία δεν ταιριάζουν με τα όσα έχει υποστηρίξει προανακριτικά ο 30χρονος δολοφόνος. Ισχυρίστηκε πως όταν έριξε το αυτοκίνητο στην πλαγιά και η Γαρυφαλλιά βγήκε τρομοκρατημένη, εκείνος την ακολούθησε και πάνω στον καυγά την έσπρωξε δυο φορές, ρίχνοντάς τη στα βράχια και εν συνεχεία στη θάλασσα.

Η Γαρυφαλλιά φέρει θλαστικά τραύματα στο μάτι και σε άλλα μέρη του κεφαλιού της, χτυπήματα που έγιναν πριν πέσει στη θάλασσα και δεν προκύπτουν από την πτώση στα βράχια. Ζητούσε βοήθεια. Το ύστατο έλεος όταν το εγώ του γιγαντωνόταν βλέποντάς την ανήμπορη στο χείλος του γκρεμού. Και την έσπρωξε.

Γιατί για δεκαετίες ολάκερες η ελληνική κοινωνία ανατρέφει αγόρια που δεν σέβονται τα κορίτσια με τις βλαβερές συνέπειες όσων εμπεδώνονται στην παιδική και εφηβική ηλικία να φτάνουν πολύ πιο μακριά από όσο νομίζουμε. Η κακιά η ώρα προσδιορίζεται πολλά χρόνια πριν το φρικτό έγκλημα στη Φολέγανδρο.

Κολυμπάμε σε έναν ωκεανό από βαρβάτους μάγκες, από λεβέντες, από παλικαράδες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Που είναι άντρες και το κέφι τους θα κάνουν και θα πουν και μία κουβέντα παραπάνω. Που θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι και θα καθαρίσουν. Που θα σηκώσουν μετά το ίδιο αυτό χέρι στη γυναίκα τους για να τη συνετίσουν.

Γιατί η γυναίκα τη θέλει τη σφαλιάρα της, κατά το γνωστό χιλιοπαιγμένο εργάκι. Ποσοστό της ενδοοικογενειακής βίας είναι ανεκτό και αποδεκτό με την πολιτιστική αποδοχή αυτής της μορφής οικογενειακής βίας εκφράζεται από το ρητό: τη γυναίκα, το άλογο και την καρυδιά, όσο τα δέρνεις τόσο καλύτερα γίνονται. Γαλουχούνται τα αγόρια να είναι μάγκες και παντελονάτοι.

Να ορμάνε, να χώνονται και να ενοχλούν τα κορίτσια που τους αρέσουν γιατί ο ανδρισμός θέλει ευθύτητα κι όχι γυναικουλίστικες πρακτικές. Βουρ στο ψητό και χούφτωσ’ τη. Η χαριτωμένη συστολή της γυναίκας σε αντιδιαστολή με τα δείγματα ζωώδους χαρακτήρα ενός άντρα που τιμά τα παντελόνια του. Την ίδια στιγμή που μας συμβουλεύουν να είμαστε απλώς ευγενικά κατοικίδια ζώα και να ζούμε σαν χρηστικά αντικείμενα.

Αντιλήψεις αιώνων που οδήγησαν στον θάνατο την Ελένη, την Καρολάιν, τη Γαρυφαλλιά, τη Ζούζαν, την Αγγελική, την Κατερίνα, την Ανθή, τη Λένα, τη Φαίη, τη Ζωή. Με πόνο ψυχής γράφω πως το σπίτι μας είναι στην πραγματικότητα το πιο επικίνδυνο μέρος στη σύγχρονη κοινωνία.

Οι δολοφόνοι μας κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά του σπιτιού μας. Κρατούν στα χέρια τους τις ζωές μας, όχι γιατί είμαστε τυχερές ή άτυχες, αλλά γιατί έμαθαν να επιβάλλουν τη δύναμή τους με φωνές, κλωτσιές και μπουνιές. Γιατί τους έμαθαν ότι μία γυναίκα είναι καλή σύντροφος και δούλα και κυρά όταν περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου της επαγρυπνώντας και υπομένοντας τις κακοποιητικές συμπεριφορές τους, για τις οποίες μεγάλο μέρος της κοινωνίας πιστεύει πως σίγουρα υπάρχει σοβαρός λόγος. Δεν ξέρω αν τα μάθατε, αλλά κανένας λόγος δεν ξεπλένει τη βία.

Ούτε σημαντική, ούτε ασήμαντη αφορμή υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρξει. Υπάρχουν μόνο άντρες που θεωρούν πως στις οδηγίες χρήσης που διάβασαν οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να υφίστανται αυτή την οικτρή κατάσταση μέσω της υπακοής στο ισχυρό αρσενικό. Σεβασμό. Για αυτόν μαχόμαστε. Για να βρούμε τον δρόμο που χάσαμε. Για να ζούμε χωρίς αυτόν τον διαολεμένο φόβο μήπως η επόμενη στιγμή θα σηματοδοτήσει την τελευταία μας ανάσα.

Να ζούμε ελεύθερες θέλουμε. Να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη. «Έζησα, άκουσα, έμαθα να τις μειώνω τις γυναίκες. Να επιβάλλομαι. Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας. Το ισχυρό φύλο. Μέχρι που είδα πόσο ανίσχυρος είμαι μπροστά σε αυτά που μπορεί να μου προσφέρει η γυναίκα. Οι γυναίκες. Η γυναίκα μου. Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση.

Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος. Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται. Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει. Καμία συμφιλίωση με το τέρας. Να πάτε ψυχανάλυση μάγκες. Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο. Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιοί. Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς» έγραψε πριν λίγα λεπτά ο Ζήσης Ρούμπος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.

Να μάθετε να αγαπάτε με αυτή την αγάπη που δεν προκαλεί αβάσταχτο πόνο. Με την αγάπη που γεμίζει την καρδιά ευγνωμοσύνη, χαρά και αγαλλίαση. Με την αγάπη που φτιάχνει στηρίγματα να ακουμπήσεις το βάρος σου όταν όλα γύρω σου κατατρώνε την ψυχή σου. Αγάπη ρε φίλε. Αγάπη και σεβασμό σε κάθε άνθρωπο. Με τα χέρια σφιχτά μπλεγμένα κι όχι με γυρισμένες παλάμες που παλεύουν να προστατέψουν το πρόσωπο από τα χτυπήματα.

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς θα δηλώσει: «Σας παρακαλώ περάστε αυτό το μήνυμα ότι πρέπει να είναι η τελευταία Γαρυφαλλιά το παιδί μου που πέφτει στα χέρια ενός άνανδρου άνδρα και πρέπει εμείς οι μάνες να μεγαλώνουμε τα αγόρια μας διαφορετικά».

H κακιά η ώρα δεν υπήρξε ποτέ για να μπορεί κάθε καθίκι να την επικαλείται όταν η φάση στραβώνει. Η κακιά ανατροφή από την άλλη είναι εδώ. Ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Να μεγαλώνουμε ανθρώπους με ισχυρή επίγνωση του εαυτού και των ορίων τους. Ανθρώπους που θα σέβονται τους ανθρώπους. Αυτή είναι, ίσως, μία καλή ώρα να αλλάξουμε. Ας είναι η Γαρυφαλλιά η τελευταία που χάνεται.