Γέννησα και ήμουν για μέρες σαν τη γυναίκα στη διαφήμιση που «κόπηκε» στα Oscars

Τα εσώρουχα μιας χρήσης αγκάλιαζαν για μέρες τους πρησμένους μου γλουτούς.Ένα φιλέ σε σχήμα κιλότας με τρυπούλες, για να παίρνει η περιοχή αέρα. Σαν ρολό κοτόπουλο, αν ψάχνεις μια παρομοίωση. Οι σερβιέτες της λοχείας κόντραραν σε μέγεθος τις πάνες του μωρού. Το αίμα έτρεχε για μέρες και δεν λογάριαζε αν εγώ στερεύα από υπομονή με τα επώδυνα πηγαινέλα κάθε τόσο στην τουαλέτα. Από τον αφαλό και κάτω, ένα μπανταρισμένο πράγμα. Ένα σώμα τα μέσα, έξω.

Τα ράμματα πήραν καιρό να κλείσουν και ο πόνος βιωνόταν σαν αναγκαίο κακό. Η γνωστή αιτιολογία «εντάξει, παιδί βγήκε τι περίμενες;» θα έπαιζε σε λούπα τόσο σε συζητήσεις όσο και στις πιο μοναχικές μου σκέψεις. Η κοιλιά, σαν να μην πέρασε μια μέρα, επίμονα πρησμένη σαν μπαλονάκι. Με θυμάμαι να σκέφτομαι μήπως υπήρχε κάτι άλλο εκεί μέσα που έπρεπε να βγει και το ξέχασαν. Ξερώ ‘γω, μια κουβερτούλα, κάτι;

Κοίτα να δεις που τελικά, τα μωρά δεν τα φέρνει ο πελαργός.

Μια διαφήμιση, από τη ζωή βγαλμένη

Η Frida Μom, εταιρία για προϊόντα προσωπικής υγιεινής μετά τον τοκετό έκανε γνωστό ότι το τηλεοπτικό δίκτυο ABC έκοψε την παραπάνω διαφήμισή της από τα spots που έπαιζαν στη διάρκεια προβολής των Όσκαρ γιατί ήταν υπερβολικά «ωμή, με μερικό γυμνό και είχε επίδειξη προϊόντος», χαρακτηριστικά που αντιβαίνουν στο policy της Ακαδημίας και του ίδιου του δικτύου σε ό,τι αφορά τις διαφημίσεις. Απαγορεύοντάς την, ευτυχώς συνέβη κάτι πολύ χρήσιμο. Η διαφήμιση έγινε viral (έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο views στο youtube) κι έφερε τη συζήτηση εκεί που έπρεπε.

Είναι εν μέρει λάθος να αντιμετωπίζουμε τη συγκεκριμένη στάση σαν πρόβλημα της Ακαδημίας ή του ABC. Η μεταγεννητική περίοδος, αυτό που κοινώς λέμε λοχεία,αντιμετωπίζεται ως μία φάση ταμπού, παντού, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Ο κόσμος αρνείται πεισματικά να δεχτεί πως η γέννηση ενός παιδιού, το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κύκλο της ζωής, είναι μία αλληλουχία από εικόνες επούλωσης σωματικών πληγών, η αποκατάσταση ενός σοκ.

Είναι οι γνωστές πρώτες σαράντα μέρες εσωστρέφειας που αντιμετωπίζονται με οίκτο και κατανόηση από την κοινωνία αλλά στην πραγματικότητα δεν αφορούν κανένα. Ο λόγος; δεν είναι καθόλου ελκυστικές. Αγάπη για τις έγκυες και τις φουσκωμένες κοιλίτσες τους, λατρεία για τα μωρά, όσο κι αν κλαίνε, αλλά για την αληθινή εικόνα της γυναίκας που μόλις γέννησε, εκείνης της αχτένιστης με τα παραπανίσια κιλά, τα αντιαισθητικά βρακιά και τις στραπατσαρισμένες ρόγες δεν υπάρχει κάτι. Ούτε καλό, ούτε κακό. Υπάρχει απάθεια κι έλλειψη αλληλεγγύης. Κανείς δεν θέλει να ξέρει.

Η όψη μιας λεχώνας είναι πολύ hardcore κι αντιβαίνει στην πιο πολιτικά ορθή εικόνα της αρχετυπικής άερινης σέξι γκόμενας που κινεί την κυρίαρχη κουλτούρα

Μια στάση που γεννάει συνέπειες

Δεν δείχνει βία, δεν φέρει κάποιο πολιτικό μήνυμα, δεν εμπεριέχει σεξουαλικό περιεχόμενο, δεν προσβάλλει κανέναν. Είναι μία νέα μαμά, είμαι εγώ και το νέο σώμα μου όπως ήμασταν στο σπίτι τις πρώτες μέρες με το μωρό. Είναι μία κατάσταση για την οποία κανένας, ποτέ δεν με προετοίμασε στ’ αλήθεια όσα σεμινάρια κι αν παρακολούθησα. Ίσως γιατί μεγάλωσα, όπως όλες κι όλοι, μαθαίνοντας ενστικτωδώς να αποφεύγω την πιο σκληρή πλευρά του πιο φωτεινού γεγονότος, που έρχεται μετά τη γέννηση ενός παιδιού.

Είναι συγκοινωνούν δοχείο με την απουσία σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, με την άρνηση στη διαφορετικότητα των άλλων. Η ανάρρωση μιας λεχώνας είναι πράγματι πολύ αντιαισθητική αλλά κανείς ποτέ δεν έκανε κάτι ουσιαστικό για να την αποδεχτούμε. Είναι φοβερό αν σκεφτείς πόσες και πόσες ταινίες έχεις δει με σκηνές βιασμού, χρήση σκληρών ναρκωτικών, ξεκοιλιάσματα κι άλλα τέτοια εκ φύσεως βλαβερά. Πόσα πρωτοσέλιδα- όπως αυτό το πολύ πρόσφατο με τη βίαιη δολοφονία της 25χρονης στο Μεξικό- μας κάνουν ακούσιους μάρτυρες φρίκης.

Πρόσφατα το πανεπιστήμιο της Columbia έφερε στο φως μία έρευνα σύμφωνα με την οποία η επιλόχειος κατάθλιψη σημειώνει αύξηση τα τελευταία 15 χρόνια. Οι ορμονικές αλλαγές σαφέστατα είναι η Νο1 κλινική αιτία της εμφάνισής της σε 1 στις 10 γυναίκες κατά μέσο όρο. Πέρα από τη βιοχημεία όμως, υπάρχει ένα ψυχολογικό κομμάτι το οποίο δύσκολα θα μείνει ανεπηρέαστο από τα όσα επώδυνα, ορατά και μη συμβαίνουν στο σώμα σου. Όλα όμως φτιάχνουν με τον καιρό. Προσωπικά μου πήρε ένα εξάμηνο να συνέλθω. Για το γυναικείο σώμα ο τοκετός είναι μια απολύτως φυσιολογική διαδικασία, το ίδιο και οι συνέπειές του. Η λοχεία δεν είναι αρρώστια. Αν κάτι οδηγεί σε νόσο είναι να μην αποδέχεσαι τη φύση σου.