H αλήθεια βρίσκεται στους Clash

Σήμερα το πρωί, με το που άνοιξα τα μάτια μου είδα ότι σε διάστημα λίγων ημερών συνέβη άλλη μία επίθεση στη Μεγάλη Βρετανία χθες το βράδυ και, μάλιστα, αυτή τη φορά στην καρδιά της πρωτεύουσας, καθώς φορτηγό έπεσε σε πεζούς στη γέφυρα του Λονδίνου, ενώ στη συνέχεια και μέχρι να πέσουν νεκροί από τα πυρά αστυνομικών οι δράστες μαχαίρωσαν και περαστικούς πολίτες στην αγορά Borrow Market νότια του Τάμεση. Μέχρι στιγμής, οι νεκροί ανέρχονται στους 7 και οι τραυματίες στους 48, ενώ κάποιοι από αυτούς νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση.

Οι πολιτικοί, ως όφειλαν, καταδίκασαν την επίθεση και την τρομοκρατία στο σύνολό της, η διεθνής κοινότητα εκφράζει, ως είθισται, τη συμπαράστασή της στο βρετανικό λαό, οι ακραίες φωνές άρχισαν ήδη να καπηλεύονται την κατάσταση και να ζητούν κλειστά σύνορα, με το φόβο και την ανασφάλεια να καταβάλει, όπως είναι λογικό, τους Βρετανούς πολίτες.

Παράλληλα, διαβάζω ότι χθες το βράδυ στην πλατεία Σαν Κάρλο του Τορίνου τραυματίστηκαν συνολικά 600 άνθρωποι όταν υποχώρησε κιγκλίδωμα και ταυτόχρονα ακούστηκε η έκρηξη μια κροτίδας, με αποτέλεσμα οι παρευρισκόμενοι να θεωρήσουν ότι συμβαίνει τρομοκρατική επίθεση και να ποδοπατηθούν, στην προσπάθειά τους να διαφύγουν. Ναι, αυτός είναι ο στόχος.

Να φοβάσαι, να μην μπορείς να νιώθεις ασφάλεια ούτε όταν παρακολουθείς σε μια πλατεία έναν αγώνα ποδοσφαίρου, να εξοικειώνεσαι με την αστυνομοκρατία, το στρατό, την καταστολή και εντέλει να μη ζεις ελεύθερα. Κι όλα αυτά, στο όνομα ενός θεού. Που, φυσικά, καμία ευθύνη δε φέρει κανένας θεός στην προκειμένη, αν εσύ επιλέγεις να τον επικαλείσαι όταν μακελεύεις κόσμο.

Το πώς έχουμε φτάσει ως εδώ, γιατί εντείνονται οι τρομοκρατικές επιθέσεις πάντα σε προεκλογικές περιόδους, ποιοι κρύβονται ή δεν κρύβονται πίσω από το Ισλαμικό Κράτος κ.ο.κ. είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα και σίγουρα δεν είμαι η αρμόδια για να την ανοίξω. Δεν μπορώ όμως να μη σκεφτώ ότι ίσως να μη συνέβαιναν όλα αυτά αν αντιδρούσαμε με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά που αντικρύζαμε εικόνες φρίκης και σε άλλα μέρη του κόσμου, όπως στη Μέση Ανατολή, την Αφρική κλπ., αν γινόμασταν “je suis…” τάδε ή δείνα ακόμα και για τους μη ευρωπαϊκούς λαούς, αν δεν κλείναμε μάτια και αυτιά στους πολέμους που εξελίσσονται εδώ και χρόνια σε Συρία, Υεμένη και αλλού και πόσα ακόμα “αν”.

Φτάσαμε να “ζυγίζουμε” τον τρόμο ανάλογα με τη χώρα προέλευσης και το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων που σκοτώνονται. Όσο πιο μακριά και πιο σκούρο το δέρμα, τόσο δε μας αφορά. Κι όσο δε μας αφορά, τόσο βρίσκουν πάτημα οι εκάστοτε Αλ Κάιντα, Μπόκο Χαράμ, ISIS να φτιάχνουν στρατούς από απεγνωσμένους και εξοργισμένους με τους “άπιστους δυτικούς” που δολοφονούν τους λαούς τους. Φυσικά, δε χωρά καμία δικαιολογία σε αυτή την παράνοια. Όμως, πρέπει να ανανγωρίσουμε ότι αυτή η παράνοια κάπως και από κάπου ξεκίνησε.

Το 1979 οι Άγγλοι Clash κυκλοφορούν το μνημειώδες, πλέον, album τους “London Calling”, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το single “Guns of Brixton”. Το τραγούδι αυτό αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε ένα στίχο: “Όταν φτάσουν στην πόρτα σου, τι θα κάνεις;”. Μπορεί να γράφτηκε για να στηλιτεύσει την αστυνομοκρατία και την υπέρμετρη καταστολή της εποχής στη Βρετανία, όμως ενέχει μια σημαντική αλήθεια: οι άνθρωποι δεν ασχολούμαστε με τα προβλήματα των “άλλων”, παρά μόνο αν γίνουν και δικά μας. Αυτό που δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμα όμως είναι το πολύ απλό έως και κλισέ, πως όταν καίγεται το σπίτι το διπλανού, η φωτιά θα έρθει και στο δικό μας.

Κεντρική Φωτογραφία: Stefan Rousseau/PA via AP