Γιατί αυτό το post της Δούκισσας Νομικού δεν ήταν απαραίτητο

Για να προλάβω τους φανς που μπορεί να διαβάζουν, ή όσους νομίζουν ότι βρήκα μια αφορμή να βγάλω τα δικά μου κόμπλεξ, θέλω να πω ότι βρήκα απλά μια αφορμή να εκφράσω μερικές σκέψεις που έκανα όταν είδα την παρακάτω εικόνα και διάβασα τη λεζάντα της.

«Αυτό είναι το σώμα μου. Κάποιες φορές είναι πολύ αδύνατο, άλλες φορές έχει περισσότερες καμπύλες. Άλλες φορές είναι εξαντλημένο, άλλες φορές είναι γραμμωμένο. Κατά καιρούς έχει κριθεί από ξένους, στο παρελθόν έχει κριθεί και από εμένα. Μέχρι που έγινα μαμά. Και το εκτίμησα. Το θαύμασα. Το αγάπησα. Μην αφήνεις κανένα σχόλιο να σε επηρεάσει. Κανένα «είσαι πολύ αδύνατη, είσαι πολύ ζουμερή, είσαι πολύ γυμνασμένη, είσαι πολύ αγύμναστη». Να ξέρεις μόνο ένα πράγμα: είσαι πολύ …υπέροχη ❤️»

Η πράγματι πολύ υπέροχη Δούκισσα Νομικού, είναι μια γυναίκα που δεν μου έχει δημιουργήσει ποτέ κάποιο αρνητικό συναίσθημα. Αντιθέτως, θα έλεγα, πάντα αναφωνούσα «μα τι όμορφη που είναι», κάθε φορά που έπεφτα πάνω σε πλάνο ή φωτογραφία της. Αυτή τη φορά, ένα post της στο instagram, στάθηκε αφορμή να συζητήσω αρκετά με το μέσα μου, αλλά και με τις φίλες και συναδέλφους μου.

Τι είναι το Body Positivity;

Ένα υπέροχο και πλέον τεράστιο community, στο οποίο μαθαίνουμε να αγαπάμε τους εαυτούς μας όπως είναι, προσπαθώντας να αποβάλλουμε από το μυαλό μας τα πρότυπα ομορφιάς που μας επιβάλλουν τα social media και τα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης. Βασικό εργαλείο για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος μέσα μας και να δούμε το είδωλό μας στον καθρέφτη με άλλο μάτι, δεν είναι μόνο να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που βλέπουν την εσωτερική μας ομορφιά να αντικατοπτρίζεται στην εικόνα μας (ανεξάρτητα με το αν αυτή περιλαμβάνει επιπλέον ή λιγότερα κιλά, κυτταρίτιδα, ένα πόδι, ή καθόλου μαλλιά), αλλά να εμπνεόμαστε και από ανθρώπους που θαυμάζουμε και πράγματι έχουν πετύχει να αγαπήσουν τον εαυτό τους έξω από κάθε «συμμορφωτικό, κοινωνικό καλούπι».

Σύμφωνοι, και τα skinny κορίτσια έχουν θέση στο άρμα της «υπέρ σώματος θετικότητας», αλλά τι γίνεται μόλις σηκώσουν τη σημαία του ακριβώς οι γυναίκες – πρότυπα που τόσο καιρό προσπαθούμε να αποτινάξουμε ως «ιδανικά και μοναδικά κορμιά τα οποία θέλουμε να έχουμε»;

Είμαι απόλυτα σίγουρη ότι και η Δούκισσα Νομικού και η Ζέτα Δούκα (που συμφιλιώθηκε δημοσίως με την κυτταρίτιδά της) και η Irina Shayk και η Julie Pelipas και όλες οι γυναίκες αντίστοιχου εμφανισιακού βεληνεκούς, έχουν ένα βαζάκι με ανασφάλειες πολύ καλά κρυμμένο πίσω από την υπέροχη εικόνα τους – ακριβώς όπως όλες μας. Με βοηθάει στ’ αλήθεια να μάθω ότι τις ξεπέρασαν; Γι’ αυτό δεν είμαι απόλυτα σίγουρη.

Στον αληθινό κόσμο, τον μέσο πολίτη, τη γυναίκα που κυκλοφορεί κατά 85% στους δρόμους της πόλης, το μήνυμα που θέλουν να περάσουν όλα τα body positive posts που προέρχονται από γυναίκες με ιδανικά κορμιά, νομίζω πως δεν βρίσκει ποτέ τον παραλήπτη. Στα μάτια μου, είναι απλά τρομακτικά μικρότερος ο δρόμος που έχει να διανύσει μια γυναίκα που πατάει ακριβώς στις γραμμές του προτύπου της σύγχρονης ομορφιάς, μέχρι να φτάσει και να κοιταχτεί στον καθρέφτη αναγνωρίζοντας ότι είναι όμορφη, σε σχέση με όλες όσες έχουμε ανάγκη να αγαπήσουμε την εικόνα μας, αλλά απέχουμε παρασάγγας από τα πρόσωπα και τα σώματα που φτάνουν – ανά χιλιάδες – καθημερινά στις κόρες των ματιών μας.

Η εικόνα που έχουμε εμείς για το σώμα μας είναι, πράγματι, ένα τεράστιο κομμάτι του ταξιδιού που οδηγεί σε περισσότερη αυτοπεποίθηση και αγάπη για το ποιες είμαστε. Είναι όντως δύσκολο να την αποδεχτείς, ανεξάρτητα με το αν είσαι κοντή, ψηλή, χοντρή, αδύνατη, μοντέλο, δικηγόρος, δημοσιογράφος ή κομμώτρια. Όταν όμως σε αυτό που βλέπεις στην εικόνα σου, έρχονται να προστεθούν, σχόλια στο δρόμο, σχόλια από ανθρώπους της οικογένειάς σου ή τους συντρόφους σου, μαγαζιά με ρούχα που ως επί το πλείστον χωρούν γυναίκες μέχρι νούμερο 38-40 (το λες και μικρό Large) και πωλήτριες να σου λένε «συγγνώμη, αλλά δεν το έχουμε στο νούμερό σας», insta posts με αψεγάδιαστα δέρματα, αναλογίες από πασαρέλες, πρόσωπα που θυμίζουν τις Barbie και μη ρεαλιστικές πόζες που κάνουν τα πάντα να δείχνουν (ενδεχομένως και να είναι) μικροσκοπικά, στητά και όμορφα, τότε το ταξίδι προς την αγάπη του εαυτού σου, γίνεται κομματάκι δυσκολότερο.

Και, παρόλο που, όλες έχουμε δικαίωμα στις ανασφάλειές μας και τη βελτίωση των εαυτών μας, είναι κάποιες φορές που, δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν με αφήνει να πω το ίδιο «μπράβο» στη Δούκισσα Νομικού και σε μία «κανονική γυναίκα» που κατάφερε να τα βρει με αυτό που είναι. Δεν αναιρώ, ούτε προσπερνώ τις δυσκολίες που μπορεί να έχει συναντήσει κάθε γυναίκα με το – κατά κοινή ομολογία – φανταστικό κορμί της Δούκισσας. Μιλάμε, ωστόσο, για μη συγκρίσιμα μεγέθη, και εντελώς διαφορετικές αποστάσεις που έχει η κάθε μία να διανύσει. Πραγματικά, πολλά μπράβο και στη Δούκισσα που είδε στον καθρέφτη της όλα όσα βλέπουμε κι εμείς τόσα χρόνια σ’ εκείνη, αλλά καλώς ή κακώς, τέτοιου είδους posts αμφιβάλλω για το αν βοηθούν καμια μας να αγαπήσει, τις ραγάδες της, την κυτταρίτιδά της, τα μπούτια που δεν μπαίνουν πια στα ίδια τζιν, ή τα μπράτσα και το στήθος που δεν έχουν το μέγεθος που θα θέλαμε.

Υπάρχει ένα τρένο που λέγεται body positivity και οδηγεί στην αποδοχή του εαυτού μας. Υπάρχει και ένα άλλο τρένο, γεμάτο υπέροχες γυναίκες, που είναι αρκετά τυχερές ώστε να έχουν γεννηθεί (ή να έχουν  καταφέρει να γίνουν) πανέμορφες. Ο προορισμός παραμένει ο ίδιος: να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Δεν είναι απαραίτητο να ταξιδέψουμε όλες με το ίδιο τρένο.