Γιατί αρμενίζουμε τόσο στραβά στην αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών; Ντρέπεται και η ντροπή
- 12 ΣΕΠ 2024
Αν είσαι γυναίκα ίσως έχει έρθει μια στιγμή στη ζωή σου, όπου έχεις νιώσει ανήμπορη, φοβισμένη και εντελώς μόνη. Τα συναισθήματα του φόβου και της διαρκούς εγρήγορσης μη τυχόν και χρειαστεί να αντιμετωπίσεις τον άγνωστο που σε ακολουθεί, έρχονται μοιραία «πακέτο» με τη μήτρα σου.
Κι αυτά αν είσαι από τις τυχερές. Για πολλές από εμάς βλέπεις, η έμφυλη βία δεν είναι ένα σενάριο κινδύνου, αλλά μια ωμή πραγματικότητα. Αν παρακολουθείς μάλιστα και την επικαιρότητα, ίσως νιώθεις και θυμό για τον τρόπο διαχείρισης υποθέσεων έμφυλης βίας εντός κι εκτός συνόρων. Με τον τρόπο διαχείρισης που έχει να κάνει με πράξεις και όχι με λόγια.
Περιπολικά που δεν είναι ταξί, αλλά παρ’ όλα αυτά οδηγούν σε γυναικοκτονίες. Γυναικοκτόνοι που γλιτώνουν τα ισόβια λόγω «στρες της καραντίνας» και δολοφονούν για τα λεφτά των επιτυχημένων συντρόφων τους. Τέρατα που επί σειρά ετών στρατολογούν άλλα τέρατα, να βιάσουν, την αναίσθητη από υπνωτικά χάπια σύζυγό τους. Δικαστικές αποφάσεις που αλλάζουν κακουργήματα σε πλημμελήματα. Τα περιστατικά έμφυλης βίας είναι ατελείωτα και από πολλούς αντιμετωπίζονται με την ίδια απάθεια, όπως η απλή αλλαγή ενός καναλιού στην τηλεόραση. Η πατριαρχία στα καλύτερά της.
Στην Ελλάδα, τα στατιστικά για την βία κατά των γυναικών είναι αποκαλυπτικά. Μέσα σε 4 χρόνια, από το 2020 μέχρι σήμερα, μετράμε σύμφωνα με στοιχεία του Femicide, περισσότερες από 95 γυναικοκτονίες. Οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκαν δραματικά, ενώ χιλιάδες περιστατικά κακοποίησης δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Παρόλο που το νομοθετικό πλαίσιο για την έμφυλη βία έχει ενισχυθεί, η εφαρμογή του παραμένει τραγικά ανεπαρκής.
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, το 90% των γυναικών που υφίστανται βία διστάζουν να προχωρήσουν σε καταγγελία, φοβούμενες την απουσία υποστήριξης και την ατιμωρησία των δραστών. Το καθεστώς ατιμωρησίας, οι απόφοιτοι της «σχολής» Μπαλάσκα και το αίσθημα έλλειψης απονομής δικαιοσύνης, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο παρά κίνητρο για τους δράστες να συνεχίσουν να δρουν ανενόχλητοι.
Η αντίφαση γίνεται πιο έντονη όταν συγκρίνουμε την ελληνική πραγματικότητα με άλλες χώρες. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, το δικαστικό σύστημα είναι σαφώς αυστηρότερο σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Πρόσφατα, η Ισπανία θέσπισε τον νόμο της γυναικοκτονίας, καταδικάζοντας τους δράστες με βαρύτερες ποινές, σε αντίθεση με την ελληνική πρακτική που ενίοτε τους χαϊδεύει.
Η διεθνής κοινότητα, επίσης, δείχνει να κινείται προς την κατεύθυνση της αυστηρότερης αντιμετώπισης της έμφυλης βίας. Στη Γαλλία, υποθέσεις όπως της Jacqueline Sauvage, η οποία κακοποιήθηκε συστηματικά από τον σύζυγό της, προκάλεσαν νομοθετικές αλλαγές. Η Sauvage, αν και καταδικάστηκε αρχικά, τελικά αθωώθηκε υπό το βάρος της δημόσιας κατακραυγής και της αναγνώρισης του δικαιώματος των γυναικών να υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
Είναι ανησυχητικό ότι στην Ελλάδα, όπου οι καταγγελίες για έμφυλη βία έχουν αυξηθεί κατά 30% τα τελευταία χρόνια, οι δράστες απολαμβάνουν μια ανεξήγητη δικαστική ασυλία. Ποια είναι η λογική πίσω από αυτές τις αποφάσεις; Είναι δυνατόν να υπονομεύουμε τις ζωές των θυμάτων με επιεικείς ποινές;
Όσο η έμφυλη βία συνεχίζει να υποβαθμίζεται στην Ελλάδα, παραμένουμε εγκλωβισμένες/οι σε μια κοινωνία που αποτυγχάνει να προστατεύσει τις γυναίκες της.
Αν δεν υπάρξουν ουσιαστικές αλλαγές τόσο στην καθημερινή νοοτροπία, τη διαχείριση της γλώσσας, την απονομή δικαιοσύνης, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τις ίδιες τραγικές ιστορίες να επαναλαμβάνονται, υπονομεύοντας κάθε πρόοδο προς την ισότητα και την ασφάλεια των γυναικών.
Όλα τα panic buttons του κόσμου δεν φτάνουν για να μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς. Και ναι, κάποιες θα μπορούσαν να έχουν σωθεί.
