Γιατί η ζωή πρέπει να συνεχιστεί

Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, η ώρα να είναι περασμένες δώδεκα και το timeline μου στο facebook να βομβαρδίζεται από status που βρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα, που μιλάνε για εμφύλιο, που προβλέπουν καταστροφή. Βλέπω φίλους και αγνώστους να τσακώνονται μεταξύ τους δημόσια. Μπουχτίζω από posts, που αν είχαν και οπτικοακουστικό εφέ θα ήταν αυτό του “Danger Danger”. Κλείνω το κινητό. Το ακουμπάω στο κομοδίνο. Γυρνάω πλευρό και σκέφτομαι πως αύριο θα είναι μια άλλη μέρα.

 

Αύριο ήταν όντως μια άλλη μέρα. Χειρότερη. Όχι όμως για μένα. Εγώ ξύπνησα, έφαγα πρωινό, πήγα στην παρουσίαση μιας νέας συλλογής αθλητικών ρούχων και το βράδυ θα έτρεχα 10 χλμ σε έναν αγώνα γυναικών που έμοιαζε με ένα κινούμενο πανηγύρι σε όλη την πόλη. Η ζωή εκεί συνεχιζόταν. Κάτι μου έλεγε μέσα μου ποιο ήταν το σωστό πράγμα να κάνω. Πού βρισκόμουν; Στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Ωραία. Γιατί ήμουν εκεί; Για να περάσω φανταστικά και να κάνω πράγματα, που δεν θα είχα ξανά (τουλάχιστον σύντομα) την ευκαιρία να ξανακάνω. Πολύ ωραία. Πότε θα γύριζα πίσω στην Ελλάδα; Σε τρεις μέρες. Πάρα πολύ ωραία. 72 ώρες καλής ζωής. Ας αρχίσουν τα όργανα.

Και όμως ένιωσα τύψεις. Τύψεις που ήμουν κάπου μακριά από αυτή την κρίση και που αποφάσισα να κάνω αυτό που προτείνουν οι σοφοί άνθρωποι και οι γιατροί στους μελλοθάνατους: να ζήσω το Τώρα.

Φαντάζεσαι, δηλαδή, να λες σε έναν ασθενή πως σε λίγες μέρες υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να πεθάνει και μετά να τον συμβουλεύεις να κλειστεί σε ένα δωμάτιο και να κλαίει τη μοίρα του. Όχι, no, nein, nej (όπως λένε και οι Σουηδοί). Δεν θα το έκανες ποτέ.

Και όμως, όταν ανέβασα χαρούμενες φωτογραφίες στο προσωπικό μου προφίλ στο Instagram είδα τους followers να φεύγουν πέντε πέντε. Στο Facebook ένα κορίτσι που δεν είχαμε μιλήσει ποτέ μου έστειλε μήνυμα ρωτώντας με αν στο χωριό μου το εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ%^(! χτενίζεται το λένε. Της απάντησα με κάθε ειλικρίνεια: “δεν έχω χωριό”. Μου ζήτησε συγνώμη. Φαντάζομαι δεν εννοούσε ότι λυπόταν που δεν έχω χωριό. Της είπα ότι ελπίζω να ένιωσε πιο ανάλαφρη τώρα που ξέσπασε κάπου και με τη σειρά της μου απολογήθηκε ότι οι μέρες είναι δύσκολες και δεν συνηθίζει να “τη λέει” στους ανθρώπους και κυρίως σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει. Το δέχτηκα.

 

Γυρνώντας στην Αθήνα και δουλεύοντας σε ένα site που η πλειοψηφία των θεμάτων του έχουν να κάνουν με έναν περισσότερο ανάλαφρο τρόπο ζωής (χωρίς αυτό να σημαίνει ανούσιο), που η γραμμή του είναι να ασχολείται από το νυφικό που φόρεσε η Nicky Hilton μέχρι τα καλύτερα φαλαφελατζίδικα της πόλης, και που ναι μεν θα σχολιάσει την επικαιρότητα, αλλά έχει την πολυτέλεια να το κάνει και “φορώντας” το σοβαρό του, αλλά και το αστείο του, αυτή τη φράση περί κομμωτικής της ευαίσθητης περιοχής τη διάβασα αρκετές φορές σε μορφή σχολίου κάτω από κείμενά μας. Την είδα ακόμα και ως υπόνοια σε διάφορα status ανθρώπων στα social media, που αναφερόντουσαν (αν το Facebook εκτός από thumbs up είχε και ένα δάχτυλο που κουνιόταν επιδεικτικά θα ήταν τόσο ταιριαστό σε αυτή την περίπτωση) σε post άλλων sites και blogs ακόμα και σε ψυχαγωγικές εκπομπές.

Ξαφνικά ένα κείμενο για το πώς θα αποκτήσεις λαμπερά μαλλιά το καλοκαίρι ή ποιο μαγιό ταιριάζει στο σωματότυπό σου γινόταν το κόκκινο πανί. Ξαφνικά μία selfie στην παραλία γινόταν board για να πετάξεις βελάκια. Ξαφνικά το η ζωή συνεχίζεται έγινε μέγα φάουλ.

Το σωστό θα ήταν το LadyLike και τα υπόλοιπα γυναικεία site της χώρας να “κατέβουν”, αυτοί που γράφουμε σε αυτά να βγούμε σε αναγκαστικές άδειες (αλλά προς θεού μην πάμε σε καμιά παραλία και βγάλουμε φωτογραφία και την ανεβάσουμε) και γενικότερα όλοι μαζί να χορέψουμε το χορό του Ζαλόγγου.

Πέραν τούτο όμως συμβαίνει και κάτι ακόμα: Πρόσφατα διάβαζα μία έρευνα που αντικείμενό της ήταν το κατά πόσο οι άνθρωποι που λένε “θέλω να ακούω μόνο καλές ειδήσεις” το εννοούν. Και μάντεψε. Δεν το εννοούν καθόλου. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος ανταποκρίνεται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα σε αρνητικές λέξεις. Ρίχνεις στο τραπέζι τις λέξεις “καρκίνος”, “βόμβα”, “πόλεμος”, “χρεοκοπία” και αμέσως στο μυαλό ανάβει κόκκινο λαμπάκι. Ρίχνεις τις λέξεις “μωρό”, “χαμόγελο”, “αστείο” και το μυαλό μόνο που δεν τις σνομπάρει.

Εν ολίγοις έχουμε ξεχορταριάσει εκείνο το μονοπάτι του εγκεφάλου που κυκλοφορούν όλες οι αρνητικές σκέψεις σε τέτοιο σημείο που το έχουμε κάνει λεωφόρο ευρείας κυκλοφορίας, ενώ το μονοπάτι εκείνο που περνάνε οι αισιόδοξες σκέψεις κοντεύει να χαθεί.

Και όχι απλά δεν αναγνωρίζουμε τη θετικότητα, αλλά την κατακρίνουμε και στην καλύτερη των περιπτώσεων την ταυτίζομαι με την αναισθησία στη χειρότερη τη στήνουμε στον τοίχο και αρχίζουμε και την πυροβολούμε.

Τι κάνουμε λοιπόν; Συνεχίζουμε να κατακρίνουμε όποιον συνεχίζει τη ζωή του, τη δουλειά του, την καθημερινότητά του και επιλέγει να ζει το Τώρα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδιαφορεί για το αύριο – άλλωστε το Τώρα είναι το Αύριο);

Μήπως τελικά θα πρέπει να χαιρόμαστε όταν βλέπουμε βαρκούλες να αρμενίζουν αντί να προσπαθούμε να τις βουλιάξουμε και αυτές;

Κάποτε είχε πάρει το μάτι μου μία φράση που έλεγε πως η ζωή είναι ό,τι πιο άσχημο μπορεί να σου τύχει. Δεν χρειάζεται να πω ότι διαφωνώ. Η ζωή είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να σου συμβεί, αρκεί να ξέρεις να την πιάνεις από τα μαλλιά και να την ξεζουμίζεις. Να ζεις την κάθε της στιγμή, κάθε ξημέρωμα να μοιάζει με τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου και κάθε νύχτα με έναν επίλογο. Και αν μη τι άλλο ο επίλογος πρέπει να είναι ωραίος, δυνατός, απαλλαγμένος από κάθε ανασφάλεια. Και μετά πάλι από την αρχή. The end is the beginning is the end is the beginning…Η ζωή είναι για αυτούς που ξέρουν να τη διαβάζουν και που βλέπουν τα μαθήματα που τους δίνει, όχι για εκείνους που τρομοκρατούνται με κάθε στραβοτιμονιά και θέλουν να παρασύρουν και τους άλλους σε αυτό τον τρόμο.

Το να ζεις δεν σημαίνει να είσαι προσκολλημένος στο παρελθόν. Το να ζεις δεν σημαίνει μόνο να επιβιώνεις. Όπως μου είπε και ο καλύτερός μου φίλος: “υπάρχει και η χαρά εκτός από την επιβίωση. Μην το ξεχνάς αυτό”.

Μην το ξεχνάς αυτό.