Γιατί μου σηκώνεται η τρίχα με τον Φεμινισμό

Από όσα μπορώ να θυμηθώ, σήμαινε ότι σε γενικές γραμμές οι γυναίκες είναι άνθρωποι. Ξεκίναγε από το σοβαρό, να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες μέχρι το υπερβολικό, να μπορούν να κατουράνε όρθιες όπως και εκείνοι. Μέχρι ένα σημείο, άξιζε να ασχολείται κανείς μαζί του. Μετά κούρασε. Όπως και οι άντρες εξάλλου. Όταν ασχολείσαι πάρα πολύ μαζί τους διαπιστώνεις ότι με μικρές διαφορές είναι όλοι ίδιοι. Να είσαι τυχερή ο δικός σου, να είναι ο λιγότερο ανόητος, μου έλεγε η γιαγιά μου.

Τι ήταν ο φεμινισμός όταν άξιζε εμείς οι γυναίκες του δυτικού κόσμου να κρατάμε την σημαία του ψηλά; Σήμαινε ότι χρειαζόμαστε περισσότερο αέρα για να την κουνάμε. Ότι οι ρόλοι μας ως γυναίκες, μάνες, αδερφές, ερωμένες, νοικοκυρές και αγάπες αυτές, μας καταπίεζαν και θέλαμε κι άλλο αέρα να αναπνεύσουμε. Δεν μας έφτανε το φαγητό το μεσημέρι να είναι καλό. Ούτε της μάνας μου της έφτανε. Και γι ‘αυτό όποτε δεν είναι ευχαριστημένη από τον πατέρα μου, τον κατηγορεί που δεν την άφησε να δουλέψει για να φροντίζει τα παιδιά τους, αλλά και τους γονείς του. Που δεν την άφησε να φύγει λίγο από το σπίτι για να ξεφύγει από τις καθημερινές υποχρεώσεις της. Γi’ αυτό και τώρα μαθαίνει κομπιούτερ, έγινε εθελόντρια του Ερυθρού Σταυρού, μέλος του Πολιτιστικού Συλλόγου και πάει ομαδικές εκδρομές με το ΚΑΠΗ, όποτε μπορεί. Από τότε πάνε πολλά χρόνια, και μιλάμε ακόμα για τον φεμινισμό;

 

Ναι, τα ίδια κάνουν οι άντρες στις γυναίκες. Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Αλλά πόσο σημασία έχει πια για τις γυναίκες να λένε ότι οι άντρες φταίνε για όλα; Καμία. Καμία γυναίκα δεν έχει κανέναν άντρα πλέον ανάγκη για να έχει ζωή. Get a life κορίτσια.

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά και για να το συζητήσουμε εδώ, στο Ladylike, ήταν η ερώτηση της Μάριον (της Παλιούρα ντε) αν μας ενδιαφέρει να δημοσιεύσουμε μια γυναικεία ομάδα που λέγεται “Feminists τάδε” και λέει ότι το μέλλον του κόσμου τούτου πρέπει να το αναλάβουν χέρια και μυαλά γυναικεία. Μισό λεπτό να συνέλθω από την δήλωση – είδηση. Για πες; Πρώτη φορά το ακούω! Την ρώτησα τι καινούργιο έχει να πει αυτή η ομάδα και αμάν πια με τις κατεστραμμένες γκόμενες που δεν έχουν τίποτα να κάνουν, φτιάχνουν μια ομάδα και καίνε τα σουτιέν. Τι το ήθελα το τελευταίο;

Καταλαβαίνετε ότι υπήρξαν αντιδράσεις.

Εγώ η μεγάλη (ρατσιστικό, αλλά θα τα πούμε άλλη φορά) που είμαι συμβιβασμένη, που δεν έχω μέσα μου την φλόγα της επανάστασης, που δεν αντιδρώ πια, μπλα μπλα μπλα. Που σκύβω το κεφάλι και πολλά άλλα τέτοια κοσμιτικά επίθετα και χαρακτηρισμοί ακούστηκαν, κόσμιοι, που το καλό που έχουν είναι να δημιουργούν προϋποθέσεις εποικοδομητικού διαλόγου.

Τι είναι φεμινισμός πια;

Εξηγούμαι, όχι ότι έχω ανάγκη να δικαιολογηθώ και λέω ότι, τι είναι φεμινισμός πια; Τι έχει να μας πει; Σε όλες τις γυναίκες, όλων των ηλικιών; Έχει μείνει τίποτα να αποδείξουμε; Δεν δουλεύουμε; Δεν είμαστε ανεξάρτητες; Πολλές σύζυγοι σήμερα δεν πήραν στην πλάτη τους το σπίτι τους όταν ο άντρας τους έμεινε από δουλειά; Δεν διαβάζουν τα παιδιά; Τι έχει μείνει που δεν κάνουμε; ΟΚ, να κατουράμε όρθιες.

Τι είναι φεμινισμός σήμερα; Τίποτα.

Είναι μια λέξη και κατάστημα ντεμοντέ, μέσα στο οποίο θα βρεις κυρίες που πιστεύουν ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άντρες και πρέπει να βγουν μπροστά, που σιχαίνονται τους άντρες, που είναι εναντίον των δεσμεύσεων και του γάμου, θυμωμένες, μοναχικές γυναίκες, γυναίκες που βγαίνουν από τα ρούχα τους, που καίνε τα σουτιέν τους και θέλουν να κάνουν ακόμα μια ομάδα, η οποία θα λέει βγες μπροστά και δείξε την ρόγα σου στο Instagram, έτσι θα αποδείξεις ότι αξίζει ως γυναίκα. Γιατί;

Για τον φεμινισμό.

Τον ποιον;

Θέλω να πω, οι άντρες και οι γυναίκες, ευτυχώς είναι φτιαγμένες διαφορετικά. Από εκεί και πέρα ποια γυναίκα θεωρεί ότι αυτό το διαφορετικό καλούπι είναι εμπόδιο στη ζωή της; Συγνώμη κυρίες μου, αλλά μόνο εκείνες που έχουν την πολυτέλεια να βαριούνται. Ε, ναι. Τι σε σταματάει να κάνεις την δουλειά που θέλεις; Τι σε εμποδίζει να γίνεις μάνα; Να φοράς ό,τι θέλεις, να μιλάς όπως θέλεις; Να γίνεις μέλος μιας οποιασδήποτε ομάδας που δεν έχει σημαία της τον φεμινισμό; Δεν υπάρχουν άλλα χόμπι;

Ή μήπως να ξεστομίσω το σιχαμένο; Ότι οι γυναίκες θέλουν να σέρνουν τους άντρες από το φόρεμά τους. Μπλιαχ. Δηλαδή να τους βάλουν κάτω από την ποδιά τους (κι αυτό το τσιτάτο της γιαγιάς μου), ώστε να αποδείξουν ότι τελικά, ναι, είναι καλύτερες από αυτούς;

Δεν μου πέρασε ποτέ αυτό από τα μυαλό. Ούτε στις περισσότερες γυναίκες που ξέρω. Όλες λένε τι έκαναν λάθος και δεν παίρνουν καλά λεφτά στην δουλειά τους, γιατί κουράζονται τόσο μέσα στην ημέρα, γιατί μεγαλώνοντας δεν δουλεύουν λιγότερο, πότε θα αποκτήσουν καλύτερη τσάντα, πώς να πάνε τα παιδιά τους σε περισσότερες δραστηριότητες, ποιο χρώμα στα νύχια είναι της μόδας και γιατί να δουν το “Boyhood”.

Ελάτε πια βρε κορίτσια με τον φεμινισμό. Ξεπεράστε τον πια!