Γιατί τα γράμματα δε θα γίνουν ποτέ πασέ

Βέβαια και εγώ τα έχω ψιλοξεχάσει. Πρέπει να έχουν περάσει το λιγότερο 5 χρόνια από τότε που πάτησα το πόδι μου σε ένα υποκατάστημα για να κολλήσω γραμματόσημο σε φακελάκι. Και είναι πραγματικά αίσχος που έχει ξεπέσει τόσο πολύ αυτή η σχέση.

Ήρθε η ώρα να εξηγήσω γιατί και εσύ και εγώ και όλοι μας, πρέπει να δουλέψουμε ξανά το κεφάλαιο “στέλνω γράμματα, στέλνω κάρτες”.

Σε αντίθεση με ένα τηλέφωνο μεγάλης διάρκειας ή ένα μακρόσυρτο μήνυμα που θέλουν απλά να έχεις μπαταρία και όρεξη, το γράμμα προϋποθέτει χρόνο προετοιμασίας και αυτό το κάνει ξεχωριστό.

Πρέπει αρχικά να βρεις το χαρτί και το φάκελο. Παρένθεση: πίσω στα σχολικά χρόνια, δε θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό με τον οποίο διάλεγα χαρτιά αλληλογραφίας. Ήθελα να είναι πρωτότυπα και μυρωδάτα, να κάνουν ωραία εντύπωση στον παραλήπτη. Έχω ακόμα φυλαγμένα μερικά. Κλείνει παρένθεση.

Κι άντε και βρήκες το χαρτί, μετά περνάς στο θέμα του στυλό. Μαύρο ή μπλε; Με αιχμηρή μύτη ή στρογγυλή; Με ποιο κάνεις καλύτερα γράμματα; Και αφού αποφασίσεις ξεκινάς να γράφεις. Πρέπει, βέβαια, πριν να σκεφτείς για να καταφέρεις να βάλεις όμορφα τις σκέψεις σου στο χαρτί.

Εδώ δεν υπάρχουν undo ούτε σβήσιμο μπροστά πίσω.

Μπορεί για τον αποστολέα να είναι λίγο πονοκέφαλος, όμως στο τέλος της διαδικασίας νιώθει ότι έχει δημιουργήσει κάτι. Όσον αφορά τον παραλήπτη, προφανώς και νιώθει υπέροχα που έχει στα χέρια του κάτι μοναδικό.

Βασικά, είναι σαν ένα μικρό μοναδικό δώρο. Δε μπορεί να υπάρξει ίδιο, ακόμα και αν το αντιγράψεις. Ο προσωπικός του χαρακτήρας δε συγκρίνεται με κανένα βίντεο ή sms.  Τα χειρότερα γράμματα του κόσμου να κάνει αυτός που σου στέλνει, είναι δικά του και αυτό μετράει. Είναι μια σελίδα, δύο, γεμάτη υπογραφές.

Επίσης, στο γράμμα δεν υπάρχει φλυαρία. Πόσο πια να αναλύσεις ένα γεγονός. Γράφεις τα σημαντικότερα, αυτά που έχουν σημασία. Και δεν παραλείπεις ποτέ τον πρόλογο και τον επίλογο.

Έλα να κάνουμε μια σύγκριση. Μπορεί ποτέ το “φιλάκια αγάπη” του Facebook Messenger να είναι καλύτερο από το “Με αγάπη, Νίκος” σε ένα γράμμα;

Δε συγκρίνεται. Όπως δε συγκρίνεται το συναίσθημα που έχεις όταν βλέπεις φάκελο κάτω από την πόρτα. Φυσικά και ενθουσιάζεσαι με το e-mail αλλά για απειροελάχιστο χρόνο. Ενώ το γράμμα, έχει μια κάποια διάρκεια παραπάνω. Αφιερώνεις χρόνο να το ανοίξεις, κάθεσαι, το διαβάζεις, είσαι συγκεντρωμένη σε αυτό. Το μυρίζεις, το επεξεργάζεσαι, σκέφτεσαι, το αφήνεις στο τραπέζι, το ξαναπιάνεις και δώσε πάλι από την αρχή η διαδικασία αν διαλέξεις να απαντήσεις.

Για το τέλος, ίσως ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που τα γράμματα θα είναι πάντα υπέροχα, είναι ότι αποθηκεύονται. Σαν τα φωτογραφικά άλμπουμ, βρίσκονται σε κάποιο συρτάρι και είναι έτοιμα να τους ρίξεις ακόμα μια ματιά και να κάνεις ταξίδι στο χρόνο και στα συναισθήματα.

Μπορείς να με πεις ρομαντική ή ουτοπική. Δεκτές όλες οι απόψεις. Όμως τι δε θα έδινα να μου το πεις γραπτά. Είχα πάντοτε μια εμμονή με το χειρόγραφο, σε βαθμό που μάλιστα μέχρι πριν μερικά χρόνια το αντικαθιστούσα με την λεκτική επικοινωνία.

Οι εποχές αλλάζουν, κατάφερα να μιλάω κιόλας, κατάφερα να γράφω σε υπολογιστή αλλά δε μπορώ να ξεχάσω πόσο όμορφα πράγματα περιβάλλονται γύρω από το γράμμα. Ακόμα και άσχημα νέα να μεταφέρει, αργά ή γρήγορα μέσα στο χρόνο, η χροιά που θα αποκτήσει θα είναι συγκινητική.

Πριν 3 χρόνια, δημοσιεύτηκε μια είδηση η οποία έλεγε ότι το επάγγελμα του ταχυδρόμου το 2020 θα εξαφανιστεί. Ελπίζω να μην γίνει αυτό. Αλλά ακόμα και αν γίνει, ας βρούμε τρόπους να στέλνουμε γράμματα.

Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα. Το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό. Το έλεγε και το τραγούδι.