Γιατί το να πέσεις στα πατώματα είναι η καλύτερη επιλογή

That’s life που λένε και στο χωριό μου. Έχει τα πάνω της, τα γκρίζα της και τα κάτω της. Για αυτά τα τελευταία θέλω να γράψω σήμερα. Για εκείνες τις περιόδους που έχουμε φάει ήττα και προσπαθούμε μέσα από γελάκια, δήθεν ξεσαλώματα και αντιδραστικές κινήσεις να αποδείξουμε ότι είμαστε σούπερ ήρωες. Δεν είμαστε.

Με δεδομένο αυτό ακριβώς, ένας είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να τη βγάλουμε καθαρή στα δύσκολα και δεν είναι άλλος από το να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πέσει. Να στεναχωρηθεί, να κλάψει, να γκρινιάξει και να βγάλει από μέσα του όλα εκείνα τα συναισθήματα που του έχουν δημιουργηθεί.

Είχα πρόσφατα μια πολύ όμορφη κουβέντα με μια επιστήμονα. Σύντομα θα τη διαβάσεις, αλλά θέλω να σου κάνω ένα spoiler γιατί κολλάει ακριβώς σε αυτό το θέμα. Μου είπε, πόσο σημαντικό είναι να κλαίμε και πόσο ενοχοποιημένη είναι στη σύγχρονη κοινωνία αυτή η αντίδραση.

Θέλει αρκετή δουλειά, αλλά πρέπει σταδιακά να αρχίσεις να αγαπάς το κλάμα γιατί είναι ένας πολύ καλός τρόπος να καθαρίσει η ψυχή σου από τη μαυρίλα που ένα σωρό πράγματα εκεί έξω είναι πιθανό να σου την προξενούν.

Έχω σιχαθεί τη δικτατορία του γέλιου άνευ όρων.

Σε εμένα λειτουργεί και είμαι σίγουρη ότι θα λειτουργήσει και σε εσένα. Όταν κάτι άσχημο συμβαίνει, πες “θα πέσω και σύντομα θα είμαι καλύτερα”. Άσε το μαστίγιο με το οποίο έχεις την τάση να βαράς τον εαυτό σου όταν είναι ευάλωτος και κάν’ του μια αγκαλιά. Πες δεν πειράζει, κλάψε και θα περάσει. Όπως θα έκανε η μαμά σου, όταν είχες πυρετό ή όταν πήρες κακό βαθμό ενώ είχες προσπαθήσει πάρα πολύ να τα πας καλά.

Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους που δεν τολμάνε να λυπηθούν. Έχω σιχαθεί τη δικτατορία του γέλιου άνευ όρων. Η θλίψη είναι μέρος της ζωής μας και είναι πολύ ok κάποιος να νιώθει θλιμμένος. Είτε μετά από την τραγική βομβιστική επίθεση στις Βρυξέλλες είτε μετά από έναν χωρισμό.

Όσο μένουμε μακρυά από την παραδοχή ότι κάτι μας πειράζει, τόσο πιο πιθανό είναι να γίνουμε χειρότεροι άνθρωποι. Ένας εγκλωβισμένος πόνος, είναι πολύ πιο επικίνδυνος από έναν πόνο που εκδηλώνεται ακόμα και άτακτα. Γιατί πολύ απλά, όσο περνάει ο καιρός, συνήθως διογκώνεται. Και έχεις μια θλίψη που ίσως έχει ξεχάσει από που έχει προέλθει. Και δεν έχεις όρεξη να κάνεις πράγματα. Και γελάς χωρίς ποτέ να το ευχαριστιέσαι. Και παίρνεις την κάτω βόλτα.

Δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου την επόμενη φορά που θα νιώσει άσχημα, να πάρει χρόνο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Κατέβασε τα μούτρα και όταν σε ρωτάνε τι έχεις, τόλμα να πεις επιτέλους ένα “δεν είμαι καλά”. Πέσε στα πατώματα και από εκεί κάτω συνέχισε να λες ότι όπως κι άλλες φορές έτσι και αυτή θα σηκωθείς ξανά. Είναι ο καλύτερος τρόπος να τη βγάλεις καθαρή.