Γυναίκες (εν δυνάμει μάνες) με ημερομηνία λήξης; Μια τρομακτική, για πολλές, συνειδητοποίηση
- 15 ΙΟΥΝ 2023
Καμία από τις τέσσερις δεν έχει αποκτήσει παιδιά. Γεννημένες στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ισορροπούμε σήμερα μεταξύ του 3 και του 4 πριν το μηδενικό. Καμία μας δεν νιώθει (σ)την ηλικία της. Να γράφει το ρολόι. Να γυρνούν οι δείκτες. Τα χρόνια που έχω ζήσει μαζί τους είναι πια περισσότερα από όσα έζησα χωρίς αυτές. Έμαθα να ακούω. Έμαθα να εξομολογούμαι. Χωρίς περιστροφές. Χωρίς αναστολές. Χωρίς φόβο. Άλματα σκέψεων. Παιδικές ανησυχίες, εφηβικά προβλήματα, ενήλικες τρικλοποδιές, ενηλικιότερες σφαλιάρες.
Η συζήτηση άλλαξε. Άλλαζε μέρα τη μέρα, χωρίς καμία να αντιλαμβάνεται τις αλλεπάλληλες στροφές. Ανεπαίσθητες, γλωσσικές στροφές απόρροια συνεχών εσωτερικών εξελίξεων. Ουσίας συζητήσεις, ιδανικό όχημα για το παρακάτω μας. «Εσύ, συνεχίζεις να μην θέλεις να κάνεις παιδιά;» Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε. «Ξέρετε έκανα τεστ γονιμότητας και ο γιατρός μου είπε να σκεφτώ την κρυοσυντήρηση των ωαρίων». «Η δική μου η γυναικολόγος το λέει από τότε που ήμουν 27».
Ο ασκός άνοιξε. Η θεματολογία εμπλουτίστηκε. Ενήλικες ανησυχίες. Γυναικείες ενήλικες ανησυχίες. Καμία μας δεν νιώθει (σ)την ηλικία της κι όμως έρχεται ο χρόνος να επιβεβαιώσει την κυριαρχική φύση του. Για πρώτη φορά φέτος ένιωσα ότι μεγαλώσαμε. Όχι ως μονάδα. Ως παρέα. Η άλλοτε θεωρητική κουβέντα περί παιδιών, απέκτησε υπόσταση.
Μία από εμάς ξεκινούσε τη διαδικασία κατάψυξης ωαρίων. «Για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι μεγαλώνω. Όταν είδα τα αποτελέσματα στις εξετάσεις γονιμότητάς μου. Στα 33 μου. Το επίπεδο γονιμότητάς μου ”έπεσε” σε χαμηλότερη βαθμίδα. Από ικανοποιητική σε μέτρια.
Αυτό με ταρακούνησε και με έκανε να νιώσω ότι πρέπει να πάρω μια απόφαση για το πώς θέλω να προχωρήσω εφόσον το σενάριο μιας εγκυμοσύνης δεν ήταν πιθανό να συμβεί στα επόμενα χρόνια», μάς είπε. Πώς φτάσαμε από τα παιδικά φιλιά στα κλεφτά, ως εδώ; Ίδιες μα άλλες είμαστε πια. Το θέμα επέστρεφε κι επιστρέφει. «Το σκέφτομαι κι εγώ πολύ σοβαρά.
Νομίζω τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσω τη διαδικασία», θα πει ακόμα μία από εμάς. «Είναι ένα είδος προστασίας από μια πιθανή κακή επιλογή συντρόφου που πολύ συχνά καταλήγουμε να κάνουμε οι άνθρωποι μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας να δημιουργήσουμε οικογένεια». Μεγαλώσαμε. Κι αυτό το μεγάλωμα μου αρέσει.
Το δέχομαι, πώς να το πω. Είναι μεγάλωμα σκέψης. Είναι μεγάλωμα συνειδητοποίησης. Η πλήρης εξοικείωση με τις λέξεις είναι μια κατάκτηση προσωπική για την καθεμία από εμάς. Είναι μια νίκη κόντρα στις στριμωγμένες κάτω από το χαλί κουβέντες που μόνο να σε εγκλωβίζουν καταφέρνουν, παρά να σε λυτρώνουν ή να τακτοποιούν σκέψεις και συναισθήματα.
Είναι μια νίκη κόντρα στις αναστολές απέναντι σε θέματα που για πολλές παραμένουν ανέγγιχτα. Η κατάψυξη ωαρίων είναι σίγουρα ένα από αυτά. Το κρύβεις από τους γονείς σου, από τους φίλους σου, από τον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι να μιλήσεις για κάτι που η δική μου φίλη χαρακτηρίζει ως «το καλύτερο πράγμα που έχει κάνει για τον εαυτό της». Κι όμως το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου δεν είναι η κρυοσυντήρηση. Είναι το άνοιγμα.
Είναι οι λέξεις και οι σκέψεις χωρίς αναστολές. Είναι να μπορείς να ζήσεις όπως θέλεις. Με τους όρους σου και με την ελευθερία αυτοί να είναι αποδεκτοί. Η επιστήμη κάνει άλματα και το μόνο που οφείλεις στον εαυτό σου είναι να εξετάσεις τις επιλογές που ανοίγονται μπροστά σου. Μια παρέα τεσσάρων γυναικών θέλει αυτό να σου πει. Δεν υπάρχουν αποφάσεις εις μάτην. Υπάρχουν μονάχα αποφάσεις που πρέπει να πάρεις με γνώμονα τις επιθυμίες σου.
Όποιες κι αν είναι αυτές. Να κάνεις ή όχι παιδιά. Να ερωτευτείς τον Παναγιώτη ή να ερωτευτείς τη Χριστίνα. Να παντρευτείς με γάμο θρησκευτικό ή να υπογράψεις σύμφωνο συμβίωσης. Να υιοθετήσεις ή να γίνεις ανάδοχος. Να μείνεις μόνη ή να δώσεις μια ευκαιρία κι ας είναι λάθος.
Να κάνεις ό,τι θέλεις για να γεμίσεις τη ζωή σου με μπουρμπουλήθρες ευτυχίας που δεν θα τις χρωστάς σε κανέναν.
