Γυναικοκτονία στο Αγρίνιο: Για την οικογένεια του δράστη είναι «αυτή». Για μας είναι η Δώρα
- 13 ΝΟΕ 2024
Μέσα στο 2024 έχουμε 12 γυναικοκτονίες. 87 από το 2020 μέχρι σήμερα. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Και για όσους επιμένουν να αναρωτιούνται γιατί τις λέμε γυναικοκτονίες, είναι γιατί οι δράστες των εγκλημάτων είναι πρώην και νυν σύντροφοι ή και άντρες συγγενείς. Τις λέμε γυναικοκτονίες γιατί οι γυναίκες αυτές, που όλες είχαν ονόματα, ζωή, προσωπικότητα και υπόσταση, αντιμετωπίστηκαν σαν κτήματα αντρών. Που τις σκότωσαν, όχι γιατί εκείνοι δεν μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτές, αλλά γιατί εκείνες τόλμησαν να μπορέσουν να φανταστούν ή να ζήσουν τη ζωή τους χωρίς αυτούς. Το ίδιο που έκανε και η Δώρα Ναστούλη, το τελευταίο θύμα γυναικοκτονίας από το Αγρίνιο.
Η 43χρονη Δώρα Ναστούλη από το Αγρίνιο είναι το 12ο θύμα γυναικοκτονίας του 2024. Μία μητέρα 3 παιδιών που μετά από 4 χρόνια σχέσης με τον 30χρονο σύντροφό της θέλησε να βάλει οριστική τελεία στη σχέση τους και να προχωρήσει τη ζωή της χωρίς αυτόν. Χωρίς έναν άνθρωπο τον οποίο είχε καταγγείλει για ενδοοικογενειακή βία, χωρίς έναν άνθρωπο για τον οποίο είχε κάνει ασφαλιστικά μέτρα, χωρίς τον άνθρωπο που αν ζούσε θα αντιμετώπιζε σε λίγες ημέρες στα δικαστήρια ώστε να απαλλαγεί από την παρουσία του στη ζωή της οριστικά.
Η 43χρονη Δώρα, που τελικά έγινε θύμα γυναικοκτονίας στο Αγρίνιο, τα έκανε όλα τα βήματα όσο οδυνηρά κι αν είναι για να κλείσει πίσω της το κεφάλαιο μίας κακοποιητικής, όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα αλλά και την πρότερη καταγγελία της, σχέσης. Τα έκανε νομίζοντας ότι αφήνει την τύχη της στα χέρια θεσμών όπως η αστυνομία και η δικαιοσύνη. Εντέλει, άφησε τη ζωή της απλά στα χέρια της τύχης, όπως κάνουμε όλες μας.
Αυτής της τύχης που συνοψίζεται στο να μην βρεθείς στο λάθος μέρος (όπου «λάθος» μπορεί να είναι από το σπίτι σου μέχρι έξω από το αστυνομικό τμήμα ή τον κεντρικό δρόμο του Αγρινίου όπου σημειώθηκε με πυροβολισμό στην κοιλιά η γυναικοκτονία της Δώρας) τη λάθος στιγμή (όπου λάθος στιγμή είναι οποιαδήποτε κατά την οποία εσύ είσαι ανυποψίαστη αλλά όχι ο διώκτης σου που παραμονεύει), αλλά και του ότι κάποιος θα νοιαστεί για σένα, από τους γείτονές σου που μονίμως πέφτουν από τα σύννεφα μέχρι τους υπαλλήλους της αστυνομίας όπου θα απευθυνθείς και το κατά πόσο κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Της τύχης που συνοψίζεται στο ότι ακόμα κι αν εγκατέστησες το panic button θα μπορέσεις να το πατήσεις, να κρυφτείς κάπου και να περιμένεις την επέμβαση της αστυνομίας.
Η τύχη τελειώνει συχνά πυκνά, εξαντλείται και δεν είναι αρκετή. Για τη Δώρα δεν ήταν. Για τη Δώρα, για την ακρίβεια, η ατυχία συνεχίζεται και μετά τη γυναικοκτονία. Γιατί βλέπεις, η 43χρονη μητέρα 3 παιδιών είναι πλέον νεκρή. Ο δράστης της γυναικοκτονίας είναι ζωντανός, ομολόγησε τον φόνο της, αλλά μέχρι να το κάνει είχε την αδερφή του να σκιαγραφεί το προφίλ του για τους δημοσιογράφους. Μάθαμε ότι ήταν ευαίσθητο «παιδί», ότι δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τη Δώρα, ότι έκανε τα πάντα για να καταφέρει να είναι ξανά μαζί της. Μάθαμε ότι η Δώρα δεν είναι Δώρα, αλλά «αυτή» που του έφαγε λεφτά, που τον έβρισε (προκαλώντας τον), που «βρήκε άλλον και τον κορόιδευε».
Μπορεί η οικογένεια του δράστη να ζήτησε δημόσια συγγνώμη από την οικογένεια, αλλά όλα αυτά δεν είναι συγγνώμη, είναι ατόφιο victim blaming.
«Είχε 4 περίπου χρόνια με την κοπέλα. Να ζητήσουμε συγγνώμη. Δεν ήταν τέτοιο παιδί ο αδερφός μου. Να μην πάθει τίποτα. Να συλληφθεί, να πληρώσει για αυτό που έκανε. Αλλά να μην τον σκοτώσουν, να μην αυτοκτονήσει. Απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει. Με πήρε τηλέφωνο το απόγευμα. Μου είπε “Βάσω το έκανα, έχω χτυπήσει την Δώρα” Του είπα ότι δεν ήταν κτήμα του, να την αφήσει. Και μου είπε “το έκανα”.
Πολύ ευαίσθητος είναι. Είχαν κάποια προβλήματα μετά από 4 χρόνια. Ο αδελφός μου δούλευε κάτω στη Σαντορίνη κι αυτή πρέπει να βρήκε άλλον. Και τον κορόιδευε. Ήθελε να τα βρει πάλι ο αδερφός μου, εκείνη δεν ήθελε. Του έφαγε και λεφτά. Προσπαθούσε να κάνει τα πάντα ο αδερφός μου για να γυρίσει, εκείνη δεν ήθελε. Αυτή την εβδομάδα τον έβριζε πολύ άσχημα. Είχαν δικαστήριο σε 4-5 μέρες. Πήγε σπίτι της να τη βρει να μιλήσουν, αυτή δεν δέχτηκε. Μπήκε τουλάχιστον μέσα στο σπίτι και τη χτύπησε με μία καρέκλα στο κεφάλι. Κι αυτή του λέει “Τώρα τι θες να με σκοτώσεις; Κάντο” και του πέταξε ένα μαχαίρι δικό της από την κουζίνα, κι ο αδερφός μου πέταξε το μαχαίρι έξω. Κάλεσε την αστυνομία, πέρασαν και οι 2 αυτόφωρο, το βράδυ πήγε στο νοσοκομείο ο αδερφός μου γιατί έπαθε κρίση πανικού.
Να ζητήσουμε συγγνώμη από τα παιδάκια που μείναν ορφανά αλλά κι εμείς χάσαμε τον αδερφό μου, δεν ξέρουμε πού είναι, αν ζει. Δεν φταίμε κι εμείς αλλά κι ο αδερφός μου δεν είναι τέτοιο παιδί», είπε η αδερφή του στις κάμερες όσο ακόμα η αστυνομία τον έψαχνε κι είχε διαφύγει με το όπλο του εγκλήματος. Από κοντά σχολίαζε και συμφωνούσε και η μητέρα του. Όταν βρέθηκε τελικά ο δράστης, σώος και αβλαβής, ομολόγησε τη γυναικοκτονία.
Δεν είναι ευαίσθητο παιδί κάποιος που αφαιρεί τη ζωή κάποιου άλλου. Είναι δολοφόνος που μετρά τον άλλο και βρίσκει την αξία της ζωής του μηδαμινή.
«Έλεγε ότι την αγαπάει και είναι η ζωή του» είπε στην Κοινωνία ώρα Mega, όπου μίλησε ξανά για «τρίτο πρόσωπο» και για το «τι άνθρωπος είναι» ο αδερφός της. Δεν αγαπάει αυτός που σκοτώνει. Είναι ένας γυναικοκτόνος που μετράει την ιδιοκτησία του πάνω στο σώμα και το πνεύμα μίας γυναίκας ως αγάπη.
Η Δώρα έκανε ό,τι μπόρεσε. Έκανε ασφαλιστικά μέτρα, περίμενε το δικαστήριο κι αυτός έμεινε ελεύθερος να αποτελειώσει το έργο του «ευαίσθητου παιδιού», του «βλάκα που τον κορόιδεψαν» ή απλά αυτού που τη χτύπησε με την καρέκλα στο κεφαλί, του γυναικοκτόνου in the making.
Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Κι όμως παρόλο που έκανε ό,τι μπόρεσε για κάποιους και πάλι θα είναι εκείνη που φταίει, εκείνη που όπλισε το χέρι του δράστη. Και μπορεί να σκεφτείς ότι η οικογένεια του δράστη, είναι οικογένειά του κι ό,τι και να κάνει θα βρει τρόπο να τον δικαιολογεί. Αλλά αυτό ακριβώς το «θα βρει τρόπο να τον δικαιολογεί» είναι ένα από τα προβλήματα σε κάθε περίπτωση κακοποιητή εκεί έξω.
Γιατί το 2024, με 12 γυναίκες ανάμεσά μας σκοτωμένες, ακόμα δεν μπορούμε να κάνουμε κτήμα όλων τα αυτονόητα. Όχι τα σώματα των γυναικών, την αυτονόητη αυτοδιάθεσή τους. Το γεγονός ότι είναι ελεύθερες να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να φοβούνται. Ότι δεν είναι καμία «κακιά ώρα» που τις φέρνει αντιμέτωπες με τους γυναικοκτόνους τους. Είναι μία ολόκληρη κακιά ζωή που δημιουργεί ανθρώπους χωρίς παιδεία, χωρίς σεβασμό, χωρίς τιμωρία, χωρίς ισότητα. Μία ολόκληρη κακιά ζωή που οι άνθρωποι αυτοί περιτριγυρίζονται από enablers που αντί να δουν το πρόβλημα κατάματα μιλούν για «ευαίσθητα παιδιά» και «αυτές» που τα παρασέρνουν.
Σύμφωνα με το Λεξικό Ψυχολογίας της Αμερικανικής Ένωσης Ψυχολόγων το enabling πρωτίστως είναι: «Ένας μηχανισμός μέσω του οποίου κάποιος (δηλαδή, ο διευκολυντής) συμβάλλει στη συνέχιση δυσπροσαρμοστικής ή παθολογικής συμπεριφοράς (π.χ., κακοποίηση παιδιών, κατάχρηση ουσιών) σε ένα άλλο άτομο. Ο διευκολυντής είναι συνήθως στενός σύντροφος ή καλός φίλος, ο οποίος παθητικά επιτρέπει ή άθελά του ενθαρρύνει αυτή τη συμπεριφορά στο άλλο άτομο· συχνά, ο διευκολυντής γνωρίζει την καταστροφική φύση της συμπεριφοράς του ατόμου, αλλά νιώθει ανίσχυρος να την αποτρέψει».
Αν ένας κακοποιητής περιβάλλεται από enablers τότε θα συνεχίσει να κακοποιεί. Και δεν θα είναι καμία «κακιά ώρα» και καμία «αυτή» που του όπλισε το χέρι τελικά.
