Γιώργο Κιμούλη η βία είναι ντεμοντέ, δεν είναι οι καταγγελίες της μόδας
- 27 ΙΑΝ 2021
Τη νομική οδό εξήγγειλε πως θα ακολουθήσει ο Γιώργος Κιμούλης για τις καταγγελίες που διατυπώθηκαν εναντίον του την Τρίτη 26 Ιανουαρίου, από τη Ζέτα Δούκα. Η ηθοποιός ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους το 2008 στην παράσταση «Πιο κοντά» είχε υποστεί συστηματικά λεκτική και ψυχολογική βία από τον Γιώργο Κιμούλη, βία που σε ένα περιστατικό έγινε και σωματική. Οι συνάδελφοι που στήριξαν τη Ζέτα Δούκα στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα συμπαράστασης ήταν πολλοί. Ανάμεσά τους και οι δύο συμπρωταγωνιστές τους στην εν λόγω παράσταση, ο Νίκος Ψαρράς και η Δώρα Χρυσικού που με τη στάση τους έδειξαν να επιβεβαιώνουν όσα είπε στον αέρα της εκπομπής «Πάμε Δανάη» η ηθοποιός.
Αργά το απόγευμα ο Γιώργος Κιμούλης ξεκίνησε να διαψεύδει μιλώντας στα Μέσα τις κατηγορίες εναντίον του. Το βράδυ βρέθηκε να μιλά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega με τη Ράνια Τζίμα. Αρνήθηκε κατηγορηματικά τα όσα του προσάπτει η Ζέτα Δούκα και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε σε μία τάση, μία μόδα καταγγελιών.
«Ούτε για αστείο δεν κλώτσησα τη Ζέτα Δούκα» είπε χαρακτηριστικά o Γιώργος Κιμούλης μιλώντας στη Ράνια Τζίμα. «Είναι απαράδεκτο όποιος έχει διαφορά με κάποιον άλλο να βγαίνει και να καταγγέλλει κακοποίηση».
«Μιλάμε για μία υποτιθέμενη εργατική διαφωνία η οποία θα μπορούσε να λυθεί με πολύ απλό τρόπο. Πηγαίνει κανείς στον εργοδότη, λέει ”μου φέρεται άσχημα, σε παρακαλώ αν δεν σταματήσει θα πάω στην επιθεώρηση εργασίας”. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Αυτό όμως είναι προσωπικό. Αφορά εμένα και εκείνη», είπε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Κιμούλης στο Mega.
«Είναι της μόδας τώρα οι καταγγελίες και να συμπεριφερόμαστε όπως η κυρία Μπεκατώρου είναι αδιανόητη πράξη εκ μέρους της κυρίας Δούκα και δεν έχει καμία σχέση η κυρία Μπεκατώρου και αυτό που της συνέβη και όσα έχουν συμβεί σε άλλες γυναίκες και με τη δική μου μήνυση και με τη δική μου αγωγή καμία εκ των γυναικών δεν πρέπει να σταματήσει να καταγγέλλει αντίστοιχες περιπτώσεις», σημείωσε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός.
Εντωμεταξύ νέες καταγγελίες έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, όπως αυτή της Κατερίνας Γερονικολού, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε σε post της στο Instagram: «Πικραίνομαι που δεν κατονομάζουμε τον εργασιακό εκφοβισμό. Που αποθεώνουμε κακόβουλους θνητούς. Που επιτρέπουμε συμπεριφορές που πληγώνουν την αξιοπρέπεια μας. Την ψυχούλα μας. Με καθαρή συνείδηση, σε συγχωρώ που με πλήγωσες. Αλλά όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα επιτρέψω να το ξανακάνεις εσύ ούτε κανείς άλλος». Η Κατερίνα Γερονικολού ευχαρίστησε τη Ζέτα Δούκα για τον δρόμο που της έδειξε και το θάρρος που της έδωσε, να μιλήσει για τα δικά της βιώματα στη συνεργασία της με τον Γιώργο Κιμούλη.
«Ανοίγει ένας ασκός του Αιόλου με ανόητες καταγγελίες τύπου ‘με κοίταξε στραβά ο τάδε’ με αποτέλεσμα – και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο – στον μέλλοντα χρόνο η πραγματική καταγγελία -όπως ήταν αυτή της κυρίας Μπεκατώρου- να μην έχει αξία» είπε στο News 24/7 το βράδυ της Τρίτης, ο Γιώργος Κιμούλης. Η μόδα που λέγαμε.
Παραλλήλως στη δημοσιότητα είχε έρθει και μία τρίτη καταγγελία προς το πρόσωπό του. Ένα χρονικό φόβου που κατέγραψε ο απόφοιτος της δραματικής του σχολής, Φάνης Παυλόπουλος.
«20 χρόνια μετά. 3 χρόνια στη σχολή του. 3 χρόνια με φόβο, κατάχρηση εξουσίας, ταπείνωση, μισογυνισμό, χειραγώγηση, εκμετάλλευση, κλάματα, δουλοπρέπεια, τοξικότητα, ψυχολογική βία, τσακωμούς.
Διέλυσε ένα ολόκληρο έτος, φιλίες, κατέστρεψε προσωπικότητες, γιατί έτσι γούσταρε και γιατί μπορούσε. Την τελευταία ώρα μιλάω με συμφοιτητές που κλαίνε με λυγμούς γιατί θυμήθηκαν τι ζούσαμε αυτά τα χρόνια στη σχολή του.
Σήμερα συνειδητοποίησα γιατί, όταν κάποιοι με ρωτάνε σε ποια δραματική σχολή να δώσουν εξετάσεις, δίνω πάντα την ίδια απάντηση. “Σε καμία”», έγραψε αναλυτικά ο ηθοποιός.
Στο δελτίο ειδήσεων του Mega λίγες ώρες έπειτα από την ανάρτηση του Φάνη Παυλόπουλου, λίγο μετά την ανάρτηση της Κατερίνας Γερονικολού, μισή μέρα μετά τα όσα είπε στον «αέρα» του ίδιου σταθμού η Ζέτα Δούκα, ο Γιώργος Κιμούλης σημείωνε: «Μέχρι πριν από λίγες ώρες πίστευα πως αυτό είναι μία διάθεση, μία τάση “είμαι κι εγώ εδώ, συμμετέχω σε αυτό το κίνημα του Metoo και μιλάω”. Φοβάμαι ότι είναι λίγο πιο μπλεγμένη η ιστορία. Δεν είναι τόσο αθώο. Δεν μπορώ να πω, θα αποδειχθεί συν τω χρόνω αλλά αρχίζω να υποψιάζομαι και δεν μπορώ να λέω υποψίες».
Ο ηθοποιός τόνισε ότι δεν θα αποσύρει τη μήνυση και την αγωγή που έχει ήδη δώσει εντολή να κατατεθεί ούτε αν η Ζέτα Δούκα ζητούσε συγγνώμη ή ανασκεύαζε τα όσα είπε. Κάτι μας λέει ότι αυτό δεν θα γινόταν ούτως ή άλλως. Δεν φαίνεται πιθανό να γίνει όσο όλο και περισσότεροι συνάδελφοι τους δείχνουν τη στήριξή τους στην ηθοποιό. Όταν ηθοποιοί όπως ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος σχολιάζουν σε αναρτήσεις που τον αφορούν: «Τα έχω ζήσει σε μια ολόκληρη περιοδεία». Ούτε όταν άλλοι, όπως η Φαίη Κοκκινοπούλου γράφουν στο Facebook: «Με μήνυση στη Ζέτα Δούκα απάντησε ο θιγόμενος Γιώργος Κιμούλης. Αυτό θα πει θράσος. Γελάνε τα καμαρίνια, οι κουίντες και τα θεατρικά σανίδια». Η υπόθεση όπως όλα δείχνουν, θα πάρει τον δρόμο της δικαιοσύνης και αργά ή γρήγορα θα λυθεί.
Στο θέμα της μόδας των καταγγελιών, που χρησιμοποιείται ως «άλλοθι» απέναντι στην ουσία των λεγομένων όποιου διατυπώνει κάθε φορά την καταγγελία είναι που οφείλουμε λίγο να σταθούμε.
Η συγκεκριμένη υπόθεση αναμένεται να γίνει η έναρξη ενός νέου γύρου #MeToo στην Ελλάδα. Κι ας μην αφορούν οι ισχυρισμοί τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά τον εργασιακό εκφοβισμό, τη βία σε μία άλλη μορφή της. Η βία δεν είναι απαραίτητα σεξουαλική για να πρέπει να κατονομάζεται. Μπορεί να είναι και ψυχολογική και λεκτική και σωματική και να έχει το ίδιο καταστροφικές επιπτώσεις στον ψυχισμό του ανθρώπου που τη δέχεται.
Δεν είναι λιγότερο βία η μη σεξουαλική βία. Και ο καιρός της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Αυτό που δείχνει πως δεν καταλαβαίνει ο Γιώργος Κιμούλης, και ο κάθε άνθρωπος που χρησιμοποιεί τον όρο «μόδα» για να περιγράψει το γεγονός ότι οι άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, νιώθουν όλο και πιο έτοιμοι να μιλήσουν επωνύμως για πράγματα που τους βασανίζουν χρόνια, είναι ότι οι καταγγελίες αυτές δεν είναι κάποιο challenge στα social media. Δεν είναι κάτι στο οποίο όλοι νιώθουν την ανάγκη να συμμετέχουν με το βίωμα τους, αλλιώς θα πάθουν FOMO.
Είναι μια πολύ επώδυνη αρκετές φορές απόφαση, μια απόφαση που παίρνει κανείς γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι το όνομά του ίσως διασυρθεί στη διαδικασία υπεράσπισης ενός φημολογούμενου θύτη και σίγουρα θα γίνει πόλος έλξης όχι μόνο θετικών σχολίων σε μια κοινωνία σε μετάβαση, μια κοινωνία που όπως εμπεριέχει το νέο και το ελπιδοφόρο, εμπεριέχει και το παλιό το συνηθισμένο σε ορισμένους τρόπους λειτουργίας και στο πατροπαράδοτο victim blaming.
Αυτό που δείχνει να μην καταλαβαίνει ο Γιώργος Κιμούλης και καθένας που συμμερίζεται την άποψη περί «μόδας» είναι ότι απλά τώρα είναι η χρονική στιγμή κατά την οποία η κοινωνία πάνω σε αυτήν της τη μετάβαση, έχει τα ώτα της περισσότερο ανοιχτά στα θύματα βίας, της όποιου είδους βίας. Και χρειάστηκε πολύς καιρός γι’ αυτό κι όπως φαίνεται από σχόλια που ταυτίζουν ένα κοινωνικό κίνημα και μία ανάγκη για συνολική, ουσιαστική κάθαρση με μία «μόδα» που θα έρθει και θα παρέλθει, θα χρειαστεί κι άλλος ακόμα.
Αν θέλετε να ονομάσουμε «μόδα» κάτι αυτή την περίοδο, θα δανειστώ το και πάλι εύστοχο, tweet της Καίτης Γαρμπή και θα πω κι εγώ πως έχει γίνει μόδα η αλήθεια.
Αν θέλουμε κάτι να σχολιάσουμε περί μόδας σώνει και καλά, ας πούμε σε καθέναν που αποδίδει την ενότητα και την αλληλεγγύη των γυναικών που αναθαρρώντας η μία από την εξομολόγηση της άλλης θέλουν να μιλήσουν για τον σεξισμό, την υποτίμηση, το bullying, την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, τον βιασμό που έχουν υποστεί, τότε κοινή παραδοχή μπορεί να γίνει πως η βία έχει βγει εκτός μόδας.
Με αργά και σταθερά βήματα από το 2017 που ενδυναμώθηκε το κίνημα #MeToo στις ΗΠΑ αυτό ακριβώς παλεύουμε. Η βία να μην είναι πλέον κανονικότητα, να μην είναι ανεκτή, να μην βαφτίζεται ”αναπόφευκτη ένταση” στη δουλειά ή σε ”έλα που δεν το θες” σε ένα κρεβάτι.
Και δεν είμαστε εμείς που εξισώνουμε αυτά τα δύο, είναι που και τα δύο είναι δύο διαφορετικές μορφές του ίδιου νομίσματος, της βίας. Κι αυτή η πάλη κερδίζεται σε πρώτο στάδιο μόνο αν η βία κατονομάζεται. Μόνο αν παροπλίζεται με τις λέξεις μας. Κι αυτό αναπόφευκτα θα γίνει μέσω καταγγελιών. Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να τις διαχωρίζουν σε σοβαρές και λιγότερο σοβαρές καταγγελίες. Σε δεύτερο και βαθύτερο επίπεδο, πάλι ξεκινώντας από το να μπορούμε να την ονοματίσουμε, η βία θα κερδηθεί όταν μία επόμενη γενιά από εμάς, ξέρει ότι δεν πρέπει να είναι ανεκτή σε κανέναν βαθμό, σε κανέναν χώρο.
«Πιστεύω επίσης λόγω αστοχίας κι απειρίας δημοσιογραφικής παρόλο που ίσως ήταν γνωστό ότι θα ειπωθεί αυτό, δεν με είχαν ενημερώσει. Αν με είχαν ενημερώσει δεν θα είχε γίνει όλο αυτό», είπε ο Γιώργος Κιμούλης στη Ράνια Τζίμα που ορθώς αντέδρασε. Είμαστε στην εποχή που οι πόρτες ανοίγουν, τα στόματα ανοίγουν, τα μικρόφωνα ανοίγουν και οι καταγγελίες γίνονται. Και ναι, οι καταγγελίες θα πληθύνουν και θα περάσουν ενδεχομένως απ’ όλους τους χώρους και θα αφορούν όλες τις μορφές βίας.
Όχι επειδή είναι της μόδας, να καταγγέλλουμε. Επειδή δεν θέλουμε η βία να λουφάζει πίσω από κλειστές πόρτες, να καραδοκεί πίσω από κάθε πυρήνα εξουσίας, μικρής ή μεγάλης, από ανθρώπους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να την εκμεταλλεύονται ή καμία συναίσθηση ότι κάνουν κάτι κακό. Η βία θα πάψει πια να είναι κάτι που πρέπει να περιμένεις σε οποιονδήποτε εργασιακό χώρο. Ξέρεις γιατί; Επειδή, συλλογικά όπως φαίνεται, δεν θέλουμε να είναι πια της μόδας.
