Girlboss: Μπορείς να ξεχωρίσεις το Girl από το Boss;

Αν την είδα; Φυσικά. Διότι σκηνοθετικά και εν γένει εικαστικά μπορεί να μην προσέφερε κάτι καινούργιο στον κόσμο της τηλεόρασης, όμως έθεσε εύστοχα ένα ζήτημα που δεν θα φύγει ποτέ από την επικαιρότητα.

Μπορείς να διαχωρίσεις τον άνθρωπο από τον επιχειρηματία; Μπορείς να θαυμάζεις κάποιον για τα επαγγελματικά του επιτεύγματα και να τον απεχθάνεσαι για την προσωπικότητά του;

Ποια είσαι, Sophia Amoruso;

Γεννήθηκε στο Σαν Νιέγκο το 1984. Όταν ήταν έφηβη διαγνώστηκε με κατάθλιψη και διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και έτσι αναγκάστηκε να τελειώσει το σχολείο με κατ’ οίκον εκπαίδευση. Μετά το σχολείο οι γονείς της χώρισαν και η ίδια μετακόμισε στο Σακραμέντο. Έκανε διάφορες δουλειές, μέχρι να ξεκινήσει τις σπουδές της σε ένα Community College, το οποίο παράτησε σύντομα. Μετά από διάφορα ταξίδια στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ και μικρές περιπέτειες με το νόμο (είχε συλληφθεί για κλοπή), κατέληξε στο Σαν Φρανσίσκο.

© Getty Images / Ideal Image

Καθώς εργαζόταν στην υπηρεσία ασφαλείας ενός πανεπιστημίου, αποφάσισε να ασχοληθεί με τις πωλήσεις στο eBay, που τότε βρισκόταν στη φάση της ταχείας ανάπτυξής του. Ίδρυσε το online μαγαζί της στο eBay, το ονόμασε Nasty Gal Vintage κι άρχισε να πουλάει vintage ρούχα. Έκανε τα πάντα μόνη της, από το styling στις φωτογραφίσεις των προϊόντων μέχρι την αποστολή τους. Το online μαγαζί της σύντομα άρχισε να της αποδίδει κέρδος. Το 2008, δυο χρόνια μετά την ίδρυσή του, τα κέρδη της είχαν υπερβεί τις 200.000 δολάρια. Με στρατηγικές κινήσεις μεγάλωσε την επιχείρηση, φτιάχνοντας δικό της site, τα έσοδα του οποίου έφτασαν το 2011 τα 23 εκ. δολάρια.

Η αυτοβιογραφία της #GIRLBOSS εκδόθηκε το 2014 και η ομότιτλη σειρά μεταφέρει τα γεγονότα που περιγράφονται σε αυτήν με τη χρήση της ποιητικής/τηλεοπτικής άδειας. Το 2016 η εταιρία της κατέθεσε αίτηση πτώχευσης και η ίδια παραιτήθηκε από τη θέση της CEO. Πολλά pixels έχουν ξοδευτεί για την αναζήτηση των αιτιών της πτώχευσης, η ίδια ωστόσο υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ότι είχε αποκοπεί αρκετά από το δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς, καθώς οι εκτελεστικές αρμοδιότητές της είχαν αυξηθεί σημαντικά με το πέρασμα του χρόνου.

Τι τρέχει με τη Sophia της σειράς;

Διαβάζοντας τα επίσημα βιογραφικά στοιχεία της Amoruso, λίγα κομμάτια από την προσωπικότητά της μπορείς να καταλάβεις. Σίγουρα δεν μπορείς να κατηγορήσεις το δίχως άλλο έναν άνθρωπο για την συμπεριφορά του, όσο κι αν διαφωνείς με αυτήν, διότι ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τα ακριβή αίτιά της. Κανείς δεν νομίζω να ενέκρινε την “αντισυμβατική” συμπεριφορά της μετεφηβικά, ιδίως ως προς το ζήτημα της κλοπής. Ορισμένοι άνθρωποι, πιο αυστηροί (και συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου σε αυτούς), σίγουρα θα ταυτίστηκαν ως ένα βαθμό (ακριβώς πριν το χαστούκι δηλαδή) με την μεγάλης ηλικίας κυρία του πρώτου επεισοδίου, η οποία αδυνατούσε να κατανοήσει τον επαναστατισμό της Sophia. Το νόημα του διαλόγου είναι, σε ελεύθερη μετάφραση, το παρακάτω:

– Γιατί έχεις νεύρα;

– Δεν ξέρω ακόμα.

Όπου “νεύρα” μπορείτε να βάλετε τη λέξη “ανησυχία”, “αντισυμβατικότητα”, “επανάσταση” ή οποιοδήποτε παράγωγο ταιριάζει σε έναν άνθρωπο ο οποίος προσπαθούσε ή τουλάχιστον υποδυόταν ότι προσπαθούσε να βρει την άκρη στη ζωή του.

Η Sophia της σειράς, η οποία ως ένα σημείο είναι και η πραγματική Sophia, ζούσε σε ένα αχούρι, απέφευγε να αναλάβει τις ευθύνες της ενηλικότητας και ήταν συναισθηματικά ανώριμη. Παρουσιάζεται δε ως αχάριστη, σχεδόν άφιλη (αν μελετήσεις προσεκτικά τη σχέση της με την κολλητή της), σε μεγάλο βαθμό ασυνεπής ως προς όλους (εκτός από τα δικά της όνειρα) και βαθιά, βαθύτατα αναιδής.

 

Το θράσος της φαίνεται από την πρώτη στιγμή που “το παίζει ιστορία” χωρίς κάποιο λόγο μπροστά στον ιδιοκτήτη μπουτίκ με vintage ρούχα, συνεχίζεται μπροστά στα άτομα του κοινωνικού της κύκλου και ζει την κορύφωσή του μπροστά σε οποιαδήποτε επαγγελματική πρόκληση που αφορά στο δικό της δημιούργημα. Θεωρεί ότι η ζωή της χρωστάει μια ατελείωτη λίστα από πράγματα, από χαρές, απολαύσεις και επιτυχίες και ότι η ίδια θα καρπωθεί κάθε τελευταίο αντικείμενό της απλά παραμένοντας ο εαυτός της, χωρίς να βελτιώνει τη συμπεριφορά της.

Όσο περνούν τα επεισόδια, τόσο αναρωτιέσαι για ποιο λόγο συμπεριφέρεται με τέτοια αλαζονεία απέναντι σε όλους και σε όλα, αν αυτό πηγάζει γνησίως από μέσα της και αν, εν τέλει, αυτό ήταν το βασικό της όχημα προς την επιτυχία. Έχει σημασία αυτό; Θα πω μόνο ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα ένα ζευγάρι παπούτσια που είχα αγοράσει από το Nasty Gal και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι, αν ήξερα τον χαρακτήρα της, δεν θα ξόδευα ούτε ένα ευρώ στο online κατάστημά της.

Στο σημείο εκείνο ο άνθρωπος Sophia ταυτίστηκε στο μυαλό μου με την επιχειρηματία Sophia. Η στιλιστική αισθητική της μου πήγαινε μια χαρά. Ακόμα περισσότερο, η επιχειρηματική της σκέψη. Η προσωπικότητά της, όμως, είναι τόσο εκνευριστική που έλεγχα με δυσκολία τα κατάλοιπα της Τασσώς Καββαδία μέσα μου.

Το καυτό ζήτημα του διαχωρισμού και πάλι κοντά μας

Μπορείς να διαχωρίσεις το Κορίτσι από το Αφεντικό. Μπορείς να απορρίψεις τον χαρακτήρα της και να παραδεχτείς τις επαγγελματικές της επιλογές και την ικανότητά της ως εμπόρου. Πόσα ακόμα δημόσια πρόσωπα υπάρχουν εκεί έξω, από τραγουδιστές ως ηθοποιοί ως επιχειρηματίες και αθλητές, τους οποίους εκτιμάς για την προσφορά τους στον εκάστοτε χώρο, αλλά δεν θα έκανες ποτέ παρέα μαζί τους; Εκατοντάδες. Αναιρεί την επαγγελματική τους αξία και υπόσταση η προσωπικότητά τους; Σίγουρα όχι. Για μένα, όμως, μειώνει συνολικά την αξία τους ως ανθρώπους, ως προσωπικότητες που μπορούν να είναι ταυτόχρονα και άνθρωποι και επιχειρηματίες και οτιδήποτε άλλο θέλουν στη ζωή τους.

 

Φυσικά και δεν θα επηρέαζε το Nasty Gal – και το κάθε Nasty Gal – μια τυχόν δική μου απόφαση μποϊκοτάζ λόγω μιας σειράς που είδα στο Netflix και μου χάλασε την άποψη για την ιδρύτριά του. Ο διαχωρισμός νομίζω ότι πρέπει να γίνεται απλώς για να γνωρίζεις πού βρίσκεσαι εσύ αξιακά την εκάστοτε στιγμή της ζωής σου. Αν δηλαδή θαυμάζεις την επαγγελματική πορεία της Amoruso, καλό είναι να θυμάσαι πού και πού ότι μάλλον δεν θα την έκανες παρέα, αν κι εφόσον τη θεωρείς το ίδιο εκνευριστική όσο εγώ.

Το πρακτικό αποτέλεσμα, όμως, μάλλον παραμένει το ίδιο. Θα αγόραζα κάτι από το Nasty Gal αν το ήθελα απεγνωσμένα και δεν το έβρισκα αλλού; Μάλλον ναι. Εκείνη τη στιγμή θα ξεχνούσα και τη Sophia και την Τασσώ και την κυρία στο παγκάκι του πρώτου επεισοδίου. Θα ήθελα, όμως, να θυμάμαι, ότι δεν θα μου άρεσε να έχω αυτή τη συμπεριφορά. Μακάρι να είχα το επιχειρηματικό της δαιμόνιο, χωρίς όλο αυτό τον κουραστικό ψευτοεπαναστατισμό. Και Κορίτσι και Αφεντικό, αλλά με περισσότερη ηρεμία, μέσα κι έξω.