Γρηγόρης Αρναούτογλου is back

Το game κατοχυρώθηκε, ασυζητητί στον Γρηγόρη Αρναούτογλου. Λίγο μεγαλύτερος, από το 2003, τότε που παρουσίασε το πρώτο του reality επιβίωσης, το Survivor 1 – ο ”Άρνι”  δείχνει πως έχει δαμάσει, πια, τις ”προκλήσεις” της δουλειάς του, την ματαιοδοξία, την ”κεντρικομανία”. Το άγχος δεν τον κέρδισε.  Ήταν φιλικός, οικείος, άμεσος, μοίραζε πάσες όπου και όπως έπρεπε, άφηνε τη δράση να εξελιχτεί, ”μιλούσε” ακόμα και με τις σιωπές του. Με λόγο καλό, ουσιαστικό, με στρογγυλεμένα ελληνικά, χωρίς πολλές φωνές  – αν έλειπαν οι υπερβολές και μερικά ”είναι απίστευτο”, ”είναι συγκλονιστικό”, είναι ”χιτσκοκικό” (σ.σ. μάλλον παραείναι πρόσφατη η εμπειρία του Eurobasket), η συνολικά εικόνα του θα ήταν σίγουρα καλύτερη.

”Δεκαθλητής” της παρουσίασης

Δεν είναι παράξενο, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς πως ο Γρηγόρης Αρναούτογλου ανήκει ουσιαστικά, στους ”δεκαθλητές” του επαγγέλματος. Ελάχιστοι παρουσιαστές, έχουν να επιδείξουν την δική του πορεία ή αντοχή στο χρόνο και ιδίως τις επιτυχίες σε τόσα πολλά και διαφορετικά είδη εκπομπών. Όμορφος κόσμος το πρωί και Πρίζα, Η φάρμα και Πιο πολύ την Κυριακή, MoneyDrop και Εισοδηματίας, τα Καρντάσιανς και το Τhe 2NightShow, εκπομπές δρόμου, πρωινά μαγκαζίνο, σατιρικές, show, τηλεπαιχνίδια, latenight συνεντεύξεων, ακόμα και μαγειρικές, συνολικά 17 τίτλοι και άλλα τόσα concepts. Από το 1991, οπότε ξεκινούσε τον ”Υπέροχο κόσμο” του, στο Mακεδονία ΤV, μέχρι το φετινό ”Nomads” πέρασαν 26 χρόνια.

Who is who

Βέρος Θεσσαλονικιός, (αν και γεννήθηκε στο Μόναχο, όπου οι γονείς του, δούλευαν μετανάστες, στο εργοστάσιο της BMW), ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, – στις αρχές της καριέρας του τουλάχιστον –  ενσάρκωσε το πιο κλισέ, παλιό ελληνικό όνειρο. Ήταν το καλόκαρδο λαϊκό παιδί, με τη λιγοστή μόρφωση που ”πρόκοψε” στη ζωή, χάρη στο κέφι, την μαλαγανιά και την καπατσοσύνη του, το παλικάρι που θα ήθελες να πας για γαμπρό στο σόι σου (αν ζούσες στα 60’s) ή που θα βολόδερνε στα καρνάγια, με το πουκάμισο ανοιχτό (αν ήταν ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ), τρώγοντας ένα κρεμμύδι στα τέσσερα και τραγουδώντας για την μάνα του, την Παναγιά κι όλες τις μπαμπάτσικες γυναίκες αυτού του κόσμου, αμήν.

Τότε, υπηρετούσε μια  τηλεόραση διασκεδαστική, φασαριόζα και  απροβλημάτιστη. Την τηλεόραση που έπαιζε τηλεπαιχνίδια, πέταγε τούρτες, έκανε φάρσες σε γριές, πετούσε σκρίνια από το παράθυρο ή φλέρταρεμε μια αγελάδα. Το ατού του Γρηγόρηήταν (και παραμένει δηλαδή)  η ακαταμάχητη αμεσότητα του, η ευκολία με την οποία επικοινωνεί με τον μέσο Έλληνα. Γι’αυτό και ως host σε ”περιπατητικές” εκπομπές στην περιφέρεια, (Όμορφος Κόσμος) ή σε ζωντανά shows με κοινό μες στο στούντιο, όπως π.χ. στο Πολύ την Κυριακή είναι πραγματικά άφθαστος.

Με τα χρόνια, δυστυχώς, η καλοβαμμένη ”πρόσοψη”, με την ταμπέλα του ”καλού παιδιού” που του ανήκε περίπου δικαιωματικά, άρχισε να  ξεφλουδίζει, να σαπίζει και να ανοίγει ρωγμές σε κάτι άγνωστο. Πίσω της αποκαλύφθηκε ένας αγχώδης, δύστροπος, ανασφαλής επαγγελματίας των media. Ένας συγκεντρωτικός παρουσιαστής που έδινε onair οδηγίες  στους σκηνοθέτες του για τα πλάνα, που ”εξαφάνιζε” τους συνεργάτες του υποχρεώνοντάς τους σε – σχεδόν- υποχρεωτική αλαλία και που καυγάδιζε διαρκώς με τους  ”εμμονικούς” τηλεκριτικούς, οι οποίοι ”συνωμοτούσαν” εναντίον του.

Όταν το συμβόλαιό του με το MEGA διακόπηκε κοινή συναινέσει, μετά από  σχεδόν 12 χρόνια συνεργασίας και έμεινε εκτός τηλεόρασης, τότε (όπως θα ομολογούσε αργότερα) ”στ’αλήθεια φοβήθηκα πολύ”. Μετά, κάποια στιγμή, αποφάσισε πως ο κόσμος δεν γυρίζει γύρω από κείνον. Ταξίδεψε, είδε φίλους, έκανε ψυχοθεραπεία κι έγραψε ένα βιβλίο, τους ”Μακιγιαρισμένους Φόβους”, για την ”αρρώστια” της ανηδονίας του. Ερωτεύτηκε και έγινε πατέρας. Κι επέστρεψε στην τηλεόραση, αφού έτσι κι αλλιώς αυτό ήξερε πάντα να κάνει καλύτερα. Το περσινό του ”Τhe 2NightShow” – αν και σαρωμένο από τον ”τυφώνα Survivor” –  τηλεοπτικά ήταν από τις πιο μπριλάντε και ώριμες στιγμές του.

Τώρα, το ”Nomads” είναι η ευκαιρία του Γρηγόρη να μας αποδείξει κάτι που ισχύει για όλα τα παιχνίδια – ενδεχομένως και για την παρουσίαση. Και για το σεξ. Όλα γίνονται καλύτερα όταν δεν παίρνεις τον εαυτό σου και πολύ στα σοβαρά. Και γελάς. Welcome back ”Άρνι”.