H δολοφονία της Suzanne Eaton υπογραμμίζει το αυτονόητο για την κοινωνία μας. Ο σεξισμός καλά κρατεί

H Suzanne Eaton ήταν μια Αμερικανίδα βιολόγος που εργαζόταν στο Max Planck Institute of Molecular Cell Biology and Genetics, στη Δρέσδη της Γερμανίας. Η Suzanne Eaton ήταν μία 59χρονη μορφωμένη μητέρα δύο παιδιών, που ήξερε ότι η ημέρα της ξεκινά καλύτερα με γυμναστική. Ήταν άλλωστε δρομέας και είχε και μαύρη ζώνη στο Tae Kwon Do. Ξεκίνησε λοιπόν τη 2η ημέρα του Ιούλιου τρέχοντας στην Κρήτη, όπου βρισκόταν για να μιλήσει σε ένα συνέδριο. Μέγα σφάλμα. Το τρέξιμο είναι άλλωστε μια εντελώς προκλητική δραστηριότητα. Το κορμί πάει πάνω κάτω, ο ιδρώτας τρέχει, οι ορμές των ανδρών ξυπνούν.

Φυσικά και γράφω πράγματα παράλογα. Όπως παράλογη πράξη ήταν η δολοφονία της Suzanne Eaton καθώς έτρεχε στην εξοχή της Κρήτης, από έναν 27 χρονο αγρότη που παραδέχτηκε πώς είχε βγει εκείνο το πρωί από το σπίτι για να σκοτώσει και να βιάσει όποια γυναίκα έβρισκε στο διάβα του. Όπως παράλογο είναι να γεμίζουμε ενοχές τις γυναίκες απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκες. Όπως παράλογο είναι να κατηγορούμε θύματα αποτρόπαιων πράξεων αντί για τους δράστες.

Δυστυχώς, στο θέμα των σεξουαλικών επιθέσεων, είμαστε το «αδύναμο φύλο», κι όχι γιατί είμαστε λιγότερο ικανές και δυνατές, αλλά γιατί έτσι συμβαίνει. Γιατί οι γυναίκες είναι εκείνες που θα κληθούν να διαχειριστούν στη ζωή τους από ένα «αθώο» σεξιστικό σχόλιο, μέχρι το σέξ χωρίς συναίνεση σε μία σχέση και έναν γάμο, κάνοντας το χατίρι κάποιου άλλου και θα το αντιμετωπίσουν σαν «καθήκον» και κυρίως γιατί οι γυναίκες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα θύματα σεξουαλικών επιθέσεων, βιασμών και τελικά φόνων. Και δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε από το να το επισημάνουμε. Δεν ξέρω πώς αλλάζουν αυτά τα πράγματα, από πού ξεκινάς και πού μπορεί να φτάσεις και πώς να καταλήξεις να εξαλείψεις τέτοια φαινόμενα. Ξέρω όμως ότι η καταγραφή τους πρέπει να είναι ένα πρώτο βήμα.

Στον χάρτη sexualharassmaps βλέπεις τις σεξουαλικές επιθέσεις που έχουν συμβεί στη χώρα μας. Νομίζω αδυνατείς να δεις τοποθεσίες ανάμεσα στις τόσες βουλίτσες του χάρτη. Είναι πολλές. Τα επίσημα εργαλεία συλλογής δεδομένων όμως για τη βία κατά των γυναικών και τις γυναικοκτονίες εκλείπουν.

 

«Δεν υπάρχει Εθνικό Σύστημα Συλλογής Δεδομένων για τη βία κατά των γυναικών, ούτε για γυναικοκτονίες στην Ελλάδα και αυτό πρέπει να αλλάξει» είπαν πριν λίγους μήνες εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ που επισκέφθηκαν τη χώρα μας για να μας επισημάνουν ότι η ισότητα φύλων είναι μια άγνωστη έννοια στη δική μας γειτονιά του κόσμου. Αυτό ίσως να είναι ένα πρώτο βήμα. Αν ξέρουμε πόσες γυναικοκτονίες σημειώνονται στη χώρα μας, αν ξέρουμε πόσες γυναίκες έχουν υποστεί βία όχι για άλλο λόγο πέρα από το ότι έτυχε να γεννηθούν με δύο χρωμοσώματα Χ στο DNA τους αντί για ένα Χ και ένα Ψ, ίσως να μην έχουμε περιθώριο να κάνουμε τα στραβά μάτια. Ίσως να μην έχουμε το περιθώριο να πούμε «Ποιος ξέρει τι φορούσε;», ή «Ε θα τα ήθελε κι εκείνης ο κ@@@@ς της» ή οποιαδήποτε άλλη ευμεγέθη βλακεία έχει ειπωθεί όλα τα χρόνια που θυμόμαστε τον εαυτό μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Ίσως η καταγραφή μας επιτρέψει να το σκεφτόμαστε όλο αυτό το τεράστιο πρόβλημα σχεδόν διαρκώς, μέχρι να βρεθούν τρόποι να το αντιμετωπίσουμε, αντί να «πέφτουμε από τα σύννεφα» με περιπτώσεις σαν αυτή της Ελένης Τοπαλούδη που τη σκότωσαν γιατί αρνήθηκε να συνευρεθεί ερωτικά με δύο αγόρι ή της Αγγελικής Πέτρου που τη σκότωσε ο πατέρας της γιατί στο δικό του μυαλό δε θα έπρεπε να γνωρίζει την έννοια αυτοδιάθεση και να διαλέγει μόνη της τους συντρόφους της.

Αν καταγράψουμε τα περιστατικά βίας και τις γυναικοκτονίες επίσημα θα δούμε μάλλον πιο καθαρά την πραγματικότητα για τη σεξιστική μας κοινωνία. Την κοινωνία όπου ο σεξισμός κυριαρχεί ακόμα σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Τα κορίτσια με μεγάλο στήθος ντρέπονται να φορέσουν κολλητά μπλουζάκια γιατί τα αγόρια στο σχολείο αναφέρονται στο στήθος τους και αργότερα μετά το σχολείο σίγουρα κάτι θα πουν για το σέξινες του outfit. Τα κορίτσια με μεγάλα μυαλά δέχονται συνεχώς αμφισβήτηση πίσω από την πλάτη τους ή και μπροστά τους, καθώς στην κοινωνία μας είναι δεδομένο πως ό,τι έκαναν το έκαναν επειδή σε κάποιον κάθισαν και όχι επειδή ήταν ικανές.

Τα κορίτσια που θέλουν να ασχολούνται με πράγματα που δεν χωρούν στους στερεοτυπικούς ρόλους του φύλου τους είναι λεσβίες, τα κορίτσια που μιλούν με ευθύτητα έχουν απαραιτήτως αρ@@@@α γιατί αλλιώς θα ήταν μόνο γατούλες, τα κορίτσια που είναι μόνα τους, κάνουν καριέρα ή απλώς δεν θέλουν να τεκνοποιήσουν είναι αγ@@@@τα και γεροντοκόρες. Αυτός είναι ο σεξισμός που βιώνει κάθε μέρα μια γυναίκα στην Ελλάδα και περνούν πολλά χρόνια μέχρι να το καταλάβει η κάθε μία από εμάς. Ίσως, λέω ίσως, αν βλέπαμε πόσο πιο τραγικά μπορούν να γίνουν τα πράγματα που ξεκινούν με ένα απλό σχόλιο, που όμως προκύπτει από τη βεβαιότητα ότι εμείς είμαστε λιγότερες σε σχέση με τους συνανθρώπους μας του άλλου φύλου, ίσως αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε νωρίτερα τον σεξισμό.

Ίσως να απαιτήσουμε εντονότερα την εξάλειψή του. Ίσως ξεκινήσουμε να το απαιτούμε από τους δικούς μας ανθρώπους πιο επιτακτικά, από το εργασιακό περιβάλλον μας, από την παρέα μας, από τους γονείς μας, από τα παιδιά μας. Κι ίσως αυτό να είναι ένα πρώτο βήμα προς τον παράλληλο και τόσο μακρινό αυτό κόσμο, όπου το φύλο μας είναι αδιάφορο, είναι απλά ένα χαρακτηριστικό κι όχι ένα ολόκληρο σύστημα διαφορετικών αξιών, ρόλων, συμπεριφορών. Έναν κόσμο όπου το φύλο δεν προδικάζει 137 από εμάς να δολοφονούνται κατά μέσο όρο κάθε μέρα παγκοσμίως.

Φτάσαμε; Να ανοίξω τα μάτια; Να μετρήσω ως το 100 μαμά; Φτάνει τόσο άραγε;

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo