Η εγκυμοσύνη της καλύτερής μου φίλης

Η εγκυμοσύνη στη ζωή μιας γυναίκας είναι ένα γεγονός μοναδικό, ειδικά όταν πρόκειται για το πρώτο της παιδί. Πώς βιώνεις, όμως, εσύ την εγκυμοσύνη της καλύτερής σου φίλης; Στο Ladylike, το ζούμε και σας το μεταφέρουμε.

Ήταν ένα ακόμα πρωί του Σεπτέμβρη. Το μάτι μου προσπαθούσε να κρατηθεί ανοιχτό, όσο η καφεΐνη άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα μου. Άνοιξα τα email μου και διάβασα πρώτα αυτό που μου είχε στείλει η Μαρία.

“Έλα που είσαι τι κάνεις;

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ, ΕΧΩ ALERT! Πότε μπορείς (πριν την Παρασκευή);”

Είδα τα κεφαλαία γράμματα και σκέφτηκα είναι έγκυος, αλλά θα τη ρωτήσω με τρόπο.

Τελικά δε ρώτησα με τρόπο, έγραψα ένα “είσαι έγκυος”, καταφατικό, χωρίς ερωτηματικό, και πήρα την (άμεση) απάντηση

“ΕΙΜΑΙ. ΛΥΣΣΑΞΕΣ”.

Ακολούθησε ο κλασικός διάλογος για το πόσων εβδομάδων είναι, αν ξέρουμε το φύλο, σε ποιο γιατρό πήγε, αν ξεκίνησε να πλέκει κουβέρτες (δεν ξεκίνησε και ούτε πρόκειται, θα τις πάρει έτοιμες), αν φαίνεται η κοιλιά της, αν το είπε στους συγγενείς της, πώς αντέδρασε ο άντρας της, κ.ο.κ.

Μέσα σ’ εκείνη την εβδομάδα πήγαμε για καφέ και έγινε η ανακοίνωση του νέου και στην υπόλοιπη παρέα. Μια έβαλε τα κλάματα – την κόψαμε όσο ήταν νωρίς – ενώ οι υπόλοιπες, σε γενικές γραμμές, ήταν ψύχραιμες. Και γιατί να μην είναι, εξάλλου, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην πάνε όλα καλά.

Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιείς, στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης, είναι πως, στην πραγματικότητα, δε συνειδητοποιείς καθόλου την ίδια την είδηση.

Εξάλλου, είναι λογικό να μένουν έγκυες οι φίλες σου (και όχι π.χ. οι φίλες της μάνας σου). Ωστόσο, μέχρι να δεις μια πελώρια κοιλιά ή – στη δική μου περίπτωση – ένα βρέφος – είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις τι είναι αυτό που συμβαίνει. Όχι επειδή τώρα δε θα μπορείτε να βγαίνετε με την έγκυο και να πίνετε όλο το Βόσπορο. Γιατί αυτό το είχατε σταματήσει ήδη από το τρίτο έτος (δηλαδή περίπου 11 χρόνια πριν). Αλλά γιατί πλέον επίκειται μια πολύ μεγάλη αλλαγή στη ζωή της εγκύου, η οποία θα επηρεάσει, σε ένα βαθμό, και τη δική σου, αλλάζοντας και τα δεδομένα της σχέσης σας.

Το πρώτο πράγμα που τη ρώτησα (με γουρλωμένα μάτια) στον “καφέ της ανακοίνωσης” ήταν “δεν πιστεύω να πίνεις αλκοόλ”; Φυσικά και δεν πίνει αλκοόλ, αλλά ενόψει της μη συνειδητοποίησης εκ μέρους μου του γεγονότος per se και της αμηχανίας που αυτό προκάλεσε, η πρώτη μου αντίδραση ήταν αυτή της “αστυνόμευσης εγκύων”.

Στο άκουσμα και των επόμενων ειδήσεων, ότι έρχεται η εβδομάδα μέσα στην οποία η έγκυος πρέπει να κάνει την κρίσιμη αυχενική εξέταση, ότι πλέον το μωρό είναι 1 εκατοστό, 2 εκατοστά, 6 εκατοστά, ότι πέρα από καρδιά έχει και αυτιά, αλλά όχι χέρια (ή το ανάποδο, δεν είμαι σίγουρη), κάπως αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι αυτά τα σούρτα – φέρτα στους γιατρούς και τα κέντρα εξετάσεων θα είναι μέρος της καθημερινότητάς της. Και πάλι δεν αντιλαμβάνεσαι πλήρως τι συμβαίνει, γιατί δεν το περνάς εσύ, ωστόσο κάπως προσεγγίζεις τα νέα δεδομένα στη ζωή της μετά την έλευση των ευχάριστων νέων.

Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, θέλοντας να διευκολύνεις τη ζωή της, αρχίζεις να σκέφτεσαι διαφορετικά ως προς το χρόνο που περνάτε μαζί.

Μήπως δεν πρέπει να πάτε σ’ εκείνο το μαγαζί στις Κουκουβάουνες, γιατί είναι μακριά και θα ταλαιπωρηθεί στο αυτοκίνητο;

Ή, μήπως, να πάτε, γιατί τώρα το πρότεινες και της μύρισαν τα κοψίδια και θα πάθει τίποτα αν δε φάει; Μήπως θέλει να πας να τη βοηθήσεις στις δουλειές του σπιτιού ή θα σε βρίσει πατόκορφα, γιατί δεν έχει σπάσει το πόδι της, απλά είναι έγκυος; Μήπως θέλει κάτι τέλος πάντων, οτιδήποτε, που ντρέπεται να στο πει κι εσύ πρέπει να την πιέσεις να στο εκφράσει; Αυτά σκέφτεσαι, συνέχεια και ταυτόχρονα κάνεις μαζί της διαλόγους, που εκείνη ξεκινάει, από την ανησυχία της για το μέλλον.

Συζητάτε αν θα πάνε όλα καλά κι αν θα ταλαιπωρηθεί κατά τη διάρκεια της κύησης. Οπωσδήποτε γίνεται αναφορά στη – μνημειώδη – τηλεοπτική ατάκα “Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας, Νίκο Τσιαμτσίκα”; Που, τώρα, είναι στ’ αλήθεια επίκαιρη.

Σκέφτεσαι την κατάσταση της οικονομίας, τη μείωση των μισθών και την απίθανη περίπτωση να φτάσουν στο άμεσο μέλλον σε λίγο καλύτερα επίπεδα. Τα έξοδα που έχει μια εγκυμοσύνη και, βέβαια, το μεγάλωμα ενός παιδιού. Κι εσύ μπορεί να μην τα γνωρίζεις ακριβώς, ωστόσο η έγκυος έχει κάνει τον προϋπολογισμό της και ξέρει τι την περιμένει.

Και, κυρίως, σκέφτεσαι το πώς είναι να προστίθεται ένας άνθρωπος στη ζωή της φίλης σου και, κατ’ επέκταση, στη δική σου.

Πώς θα είναι η ζωή με το μωρό, πώς θα το βλέπεις να μεγαλώνει, πώς θα ασχολείσαι μαζί του, πώς θα το βοηθάς, όταν το χρειάζεται. Σκέφτεσαι το μέλλον του και μαζί μ’ αυτό λίγο το δικό σου μέλλον και συνειδητοποιείς απότομα ότι η ζωή προχωράει και αγνοεί πλήρως πράγματα και καταστάσεις όπως νέα μνημόνια κι άλλες καταστροφές.

Κι εκεί, κάπου, θυμάσαι το επεισόδιο του Mad Men όπου ο Don κρατάει στα χέρια του τον νεογέννητο Gene και λέει στην Sally:

“Αυτός είναι ο μικρός αδερφός σου. Είναι μόνο ένα μωρό και δεν ξέρουμε ποιος είναι ακόμα ή ποιος θα γίνει. Κι αυτό είναι κάτι θαυμάσιο”.

Κι έτσι αποφασίζεις να σκέφτεσαι από τώρα και στο εξής.

Δεν ξέρουμε τι θα γίνει και πώς θα γίνει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να σταθείς δίπλα στην καλύτερή σου φίλη και να περιμένεις υπομονετικά μαζί της να περάσει ο καιρός. Κι αυτό, από μόνο του, είναι κάτι θαυμάσιο.