Η εξομολόγηση της Τόνιας Σωτηροπούλου για την κατάθλιψη και το ηθικό καθήκον των new age διασήμων

Εξωστρέφεια που κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ. Να μιλάς για όσα σε απασχολούν, για όσα σε πνίγουν, για όσα σε προβληματίζουν, για όσα σε αρρωσταίνουν. Να μιλάς γιατί μόνο αν εξωτερικεύεις τις βαθύτερες σκέψεις σου θα μπορέσεις να λυτρωθείς από όσα σε μεταμορφώνουν σε έναν άνθρωπο που φοβάται να ζήσει. Οι δημόσιες διάσημες εξομολογήσεις είναι της μόδας θα μου πεις. Δε θα διαφωνήσω. Ένα ακόμα τρικ δημοσιότητας;

Μπορεί και πάλι η απάντηση να είναι καταφατική. Θεωρείς πως είμαστε σε τέτοια πλεονεκτική θέση ώστε να εξετάζουμε το κίνητρο κι όχι να επικεντρωνόμαστε στο αποτέλεσμα; Απενοχοποίηση. Χάπι για την ηθική ζαλάδα που σου προκαλεί μία διαρκή τάση για εμετό και δεν αφήνει να σκεφτείς νηφάλια. Εφόσον εκείνοι ήρθαν πιο κοντά στην παραδοχή της δικής τους αλήθειας ως κάτι εξιλεωτικό κι όχι ντροπιαστικό γιατί όχι κι εσύ; Το γιατί όχι θα είναι η ερώτηση που θα κάνει κύκλους στο κεφάλι σου. Και πάλι από την αρχή για να κάνεις εσύ την αρχή.

Στα δικά μας λημέρια η Τόνια Σωτηροπούλου είναι ένα τέτοιο διάσημο παράδειγμα. Με ένα ποστ στο Instagram κατέθεσε την αλήθεια της. «Αν όλοι μας παρουσιάζαμε τον αληθινό μας εαυτό θα ζούσαμε και σε έναν αληθινό κόσμο. Προσπαθούμε να δείξουμε πόσο τέλειοι είμαστε ενώ δεν είμαστε, μα η τελειότητα έρχεται όταν αγαπήσουμε τον μη τέλειο εαυτό μας» ήταν ένα από τα σχόλια που της έστειλαν.

 

«Αν κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω σε μια παράγραφο τη ζωή μου μέχρι σήμερα, τα όσα θα διάβαζε θα ήταν οι ζωές δυο ανθρώπων. Από την προεφηβεία μου μέχρι πριν δυο χρόνια περίπου, φλέρταρα συχνά με την κατάθλιψη, διάφορες νευρώσεις, o.c.d , αλληλοεξαρτώμενες τοξικές ερωτικές σχέσεις κ.α. Μεγαλώνοντας πήρα μια συνειδητή απόφαση και αποφάσισα να ξεβολευτω, να βγω από το μαύρο μου κουτί και ν’ αλλάξω. Έρχεται η μέρα που κουράζεσαι να μην την παλεύεις στο σκοτάδι και θες να βγεις στο φως και θέλει δουλειά.

Με τον εαυτό σου. Και πάνω απ’ όλα θέλει να πάρεις την ευθύνη ν’ αγαπήσεις τον εαυτό σου και να βγεις από τον κύκλο της θλίψης, που τόσο σε βασανίζει αλλά μέσα του έμαθες να ζεις, όχι επιφανειακά, όπως διαβάζεις στα περιοδικά lifestyle, αλλά ουσιαστικά. Να χαίρεσαι που κοιμάσαι και ξυπνάς με σένα βρε παιδί μου.

Ναι! Αξίζει! Βρες τον ψυχαναλυτή που σου ταιριάζει, κάνε διαλογισμό, διάβασε βιβλία αυτοεξέλιξης, μάθε ν’ αναπνέεις, κόψε μαχαίρι όσους σου κάνουν κακό. Να θες να γίνεσαι εσύ και όχι οι άλλοι. Σταμάτα να περιμένεις αυτόν που ποτέ δεν θα σε πάρει τηλέφωνο, πες στη μαμά και στο μπαμπά πως αυτό που κάποτε είπαν σε πόνεσε, κι ας είσαι ενήλικας, συγχώρεσε τους, συγχώρεσε εσένα, αγκάλιασε τους φίλους που ήταν πάντα εκεί για σένα πάρε μια βαθιά ανάσα και ξεκινά από τό το 0. Μα πάνω απ όλα μιλά γι’ αυτό που νιώθεις τώρα. Είσαι εκεί που ήμουν και θα ξανάρθω εκεί που είσαι αλλά όχι με ντροπή για μένα, με αγάπη για’ μενα και έτσι θα ξαναμπώ σ’ αυτό που εγώ επιλέγω για μένα, την ευτυχία, αυτή τη ζωή που ζω τώρα.

Δεν είσαι μόνος, δεν είσαι ο μόνος.

We are all a little crazy and a little crooked, but that’s the beauty of it.

Μ’ αγαπώ κι έτσι μαθαίνω πιο πολύ και πιο σωστά να σ’αγαπώ.»

Μην κρύβεσαι από τη ζωή και μην κρύβεις τη ζωή σου. Δύο αντίρροπες δυνάμεις που τελικά σε οδηγούν στην ολοκλήρωση. Ο άνθρωπος δε θα πρέπει να παλεύει να εξαφανίσει τα σύνδρομά του, αλλά να συντονιστεί με αυτά, γιατί είναι αυτά που κατευθύνουν την επαφή του με τον κόσμο δια στόματος Freud.

Κάνοντας σημαία τη λέξη influence η νέα γενιά των διασημοτήτων (εντός κι εκτός) οφείλει να πράττει αυτό ακριβώς χωρίς η κατάθεση ψυχής να γίνεται αυτοσκοπός. Αν μπορείς να πείσεις μία μερίδα ανθρώπων να αγοράσει ένα κατακόκκινο κραγιόν τότε μπορείς να στείλεις και το δικό σου σοβαρό μήνυμα που θα αλλάξει ζωές κι όχι (μόνο) προϊόντα στο νεσεσέρ.

 

Κεντρική Φωτογραφία: NDP Photo Agency