H Έλενα Χριστοπούλου δηλώνει περήφανη για το σώμα της στα 44 της. Εσύ;

«Θα σας γράψω τι ακριβώς νιώθω… απελπισία για εκείνους που κρίνουν ανθρώπους χωρίς να έχουν καμία προσωπική εμπειρία δηλαδή να γελάς από έρωτα, να πονάς από αγάπη, να αισθάνεσαι ασφυξία όταν ο/η αγαπημένος/η σου δεν είναι καλά, να ιδρώνεις από πάθος, να μην αναπνέεις μετά από τσακωμό να να να… είναι πολλά που προφανώς αν δεν τα έχεις γευτεί έστω λίγο… δεν τα καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να έχεις πέτσα ρε φίλε… αν δεν την έχεις γιατί μιλάς; Γιατί; όμως, μένεις κρυμμένος/η στο ασφαλές περιβάλλον που έχεις μεγαλώσει και ζητάς δάφνες εκ του μη έχοντος. Όταν έχεις, μπορείς να μιλήσεις. Είμαι μία γυναίκα που σε τρεις μήνες γίνομαι 44 χρονών, είμαι περήφανη για το σώμα μου και αδημονώ εσύ;», έγραψε η Έλενα Χριστοπούλου και έκλεισε το post της με τη φράση: «Σταματήστε το bullying, ζούμε στο 2019, αποκτήστε δική σας ζωή».

Διάβασε κι αυτό: Ο Αρκάς πατάει το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή και δεκάδες σχόλια μας πείθουν ότι η ανθρωπότητα πάει προς τα πίσω

Εκεί στην τελευταία φράση είναι το κλειδί, σε αυτό το αποκτήστε δική σας ζωή. Ο λαός το έλεγε από παλιά αυτό με τις καμπούρες που πάντα βλέπουμε του άλλου. Πάντα βλέπουμε την ηλικία του άλλου, το σώμα του άλλου, τη ζωή του και την κρίνουμε σαν αδέκαστοι εισαγγελείς. Ακόμα κι αν δεν έχουμε γνώση για τις εμπειρίες που κάποιος άλλος βίωσε, για την σχέση του με το σώμα του, για τις ανασφάλειές του που ίσως τροφοδοτούμε, για την ψυχή του που μπορεί με ένα σχόλιό μας να σμπαραλιάσουμε.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να απεμπλακούμε από την άνευ ουσίας κριτική; Και λέω άνευ ουσίας, γιατί όταν δεν κρίνουμε τα έργα κάποιου τα οποία επηρεάζουν τη ζωή κάποιων τρίτων, αλλά το πως δείχνει, το πόσο έχει φθαρεί η μπογιά του στα 40 του ή παραμένει φρέσκια και ελκυστική, το αν πήρε την τάδε ή τη δείνα απόφαση για τη ζωή του και μόνο, απλά δε μας αφορά.

Δύσκολο να κλείσει το μυαλό μας γύρω από αυτή την έννοια. Ιδιαιτέρως δύσκολο δε, αν σκεφτείς ότι μεγαλώσαμε σε μία κοινωνία όπου αυτό το «τι θα πει ο κόσμος» γινόταν μια γκιλοτίνα μονίμως σε εγρήγορση πάνω από το κεφάλι μας. Αντί να συμπληρώνεται απλώς από τη φράση «… δεν πρέπει να σε νοιάζει», ως όφειλαν όλοι να μας πουν για τις προσωπικές αποφάσεις που θα παίρνουμε στη ζωή μας, για τις αλλαγές που θέλαμε να κάνουμε στην εμφάνισή μας, για όλες εκείνες τις φορές που ενώ νιώθαμε άνετα με τον εαυτό μας κάποιος μας υποδείκνυε ότι δε θα έπρεπε να νιώθουμε έτσι γιατί ξεφεύγαμε από το «κοινωνικά αποδεκτό», κοινώς το «αποδεκτό της γειτονιάς». Όλα αυτά, βέβαια, από καταβολής κόσμου για κάποιον λόγο γίνονται. Για χάρη μιας συνοχής που θα μας κρατά όλους σε ένα επίπεδο (συνήθως προς τα κάτω), που θα μας επιβάλει τις ίδιες μιμητικές ανάγκες, θα μας ομογενοποιεί και θα κρατά το κεφάλι μας ήσυχο, και ίσως άδειο, και ίσως μόνιμα ανειλικρινές για τις δικές μας ανάγκες, για τις δικές μας επιθυμίες, για τις εμπειρίες που εμείς θέλουμε να ζήσουμε, για τον τρόπο που θέλουμε να υπάρχουμε πάνω σε αυτή τη γη.

Κάνοντας τέτοιες σκέψεις, μοιράζομαι την ίδια απελπισία με την Έλενα Χριστοπούλου απέναντι σε χαρακτηρισμούς που μπορεί να ειπωθούν εύκολα, απέναντι σε συμπεράσματα που βγαίνουν στο πόδι και εκφράζονται ευθαρσώς, απέναντι σε κάθε σχόλιο για τους μηρούς και την κοιλιά κάποιου, απέναντι στη μύτη και τα φρύδια του, απέναντι στον αριθμό που απλά γράφει η ταυτότητά του.

Οξύμωρο θα μου πεις που νιώθω την ίδια απελπισία για όλα αυτά με ένα πρόσωπο που συμμετέχει σε ένα reality μοντέλων, αλλά η Έλενα Χριστοπούλου δεν βρίσκεται εκεί για να κρίνει την εμφάνιση των μοντέλων, αλλά για να τις συμβουλεύει στην πορεία τους στο παιχνίδι. Και, στο λέω ειλικρινά, θέλω κάποια στιγμή να μοιράζομαι ακριβώς την ίδια περηφάνια για τις εμπειρίες της ζωής μου, για το σώμα μου και την ηλικία μου, θέλω να φτάσω εκεί.

Γιατί αυτή είναι η δική μου ζωή, την έχω αποκτήσει με τη γέννησή μου και μου οφείλω να τη ζω, αντί να αναλώνομαι στο να παρακολουθώ και να σχολιάζω τη ζωή των άλλων, στριμώχνοντας το κεφάλι μου κάτω από την ασφαλή κοινωνική μου γκιλοτίνα. Εσύ;

Κεντρική φωτογραφία: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson