Η Ευδοκία Ρουμελιώτη δεν ξέρει αν είναι υπέρ της ισότητας και θέλει να είναι πιο κάτω από τον άνδρα. Βρες το λάθος
- 15 ΝΟΕ 2019
Υπάρχουν πράγματα που καλό είναι να λέγονται δημόσια και άλλα όχι και τόσο. Απόψεις που μια χαρά είναι να τις μοιράζεσαι με τους φίλους σου, αλλά όταν τις μοιράζεσαι με την κάμερα, αποκτούν αυτομάτως διαφορετικές διαστάσεις. Σε αυτή την κατηγορία, μάλλον, ανήκουν όσα είπε η συμπαθέστατη ηθοποιός, Ευδοκία Ρουμελιώτη στην κάμερα της εκπομπής «Η φωλιά των Κου Κου». Το θέμα μας η ισότητα των δύο φύλων.
«Μιλάμε για την ισότητα των δύο φύλων, αλλά μια γυναίκα δυσκολεύεται πάρα πολύ σε αυτό και στις δουλειές, και στο να διεκδικήσει τα ίδια χρήματα. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι υπέρ της ισότητας να σας πω την αλήθεια, μ’ αρέσει να είμαι λίγο από κάτω και να νιώθω ότι ο άντρας φροντίζει για τα πράγματα»
είπε η πρωταγωνίστρια της παράστασης “Top Girls” που έκανε πρεμιέρα το βράδυ της Πέμπτης 14 Νοεμβρίου στο θέατρο Πόρτα. Και ακούγοντας τα λόγια της, νιώσαμε κάπως αμήχανα.
Βεβαίως ο καθένας δικαιούται να έχει την προσωπική του άποψη απέναντι στα πράγματα και φυσικά να την εκφράζει όταν το επιθυμεί αλλά δεν γίνεται να μην εντοπίσεις το πρόβλημα στην παραπάνω φράση. Είναι σχεδόν αδύνατο να αγνοήσεις την κυρίαρχη παρανόηση που αφορά την ισότητα των δύο φύλων. Ισότητα δεν σημαίνει ότι ένας θα είναι πάνω, άλλος κάτω και άλλος δίπλα σε ό,τι αφορά στη δυναμική που αποκτούν σε μία ερωτική και συντροφική σχέση τα δύο φύλα. Δεν σημαίνει ότι θα συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο κοινωνικά. Δεν αφορά στο ποιος θέλει να είναι ο φροντιστής και ποιος θα είναι αυτός που θα απολαμβάνει τη φροντίδα, κατόπιν συνεννοήσεως μεταξύ των δύο που αποτελούν το ζευγάρι. Αφορά στη δυνατότητα αυτής της επιλογής, στη δυνατότητα κάθε επιλογής στη ζωή μας, με ίσους όρους με το άλλο φύλο, δυνατότητα που πριν ξεκινήσουν οι αγώνες των γυναικών για την ισότητα, απλά δεν υπήρχε για εμάς.
Η UNICEF αναφέρει πως ισότητα σημαίνει ότι:
«Οι γυναίκες και οι άνδρες, τα κορίτσια και τα αγόρια, απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες ευκαιρίες και την ίδια ασφάλεια. Δεν απαιτεί τα κορίτσια και τα αγόρια, οι γυναίκες και οι άνδρες να είναι ίδιοι, ή ότι θα τους συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο».
Η ισότητα δεν είναι οι ρόλοι που χρειάζεται να πάρουμε σε μία οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση, είναι η εξασφάλιση ότι θα κριθούμε με τα ίδια κριτήρια, ότι θα μας δοθούν οι ίδιες προσβάσεις στην εκπαίδευση, στην αγορά εργασίας και παντού. Είναι ότι το φύλο μας δεν θα αποτελέσει αιτία διακρίσεων. Και με αυτή την έννοια ακόμα κι αν γίνεται να μην είσαι υπέρ της ισότητας, δεν είναι ωφέλιμο να το λες δημόσια, συντηρώντας αυτή την παρανόηση, ειδικά το 2019 που η Ελλάδα βρέθηκε ουραγός της λίστας των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων.
Ο δημόσιος λόγος, το έχουμε πει πολλές φορές στο τίμιο αυτό site, ενέχει και μία ευθύνη απέναντι στο ακροατήριό μας. Ενέχει μία ευθύνη απέναντι στους συνανθρώπους μας. Ακριβώς στο πλαίσιο αυτής της ευθύνης, είναι άδικο για όλους όσοι αγωνίστηκαν προκειμένου να υπάρξουν οι (απέχουν πολύ από ίσες στην Ελλάδα) ευκαιρίες για τα δύο φύλα, να ακούγονται δημόσια από μία νέα γυναίκα, η οποία αποτελεί ίσως πρότυπο για νεότερες γυναίκες και κορίτσια με τη γενικότερη στάση ζωής της που πολύ εκτιμούμε, πράγματα που συμβάλλουν στη διατήρηση των στερεοτύπων περί του άνδρα που πρέπει να είναι πιο ψηλά από τη γυναίκα και να αναλαμβάνει τον ρόλο του «κουβαλητή». Ένας άνδρας και μία γυναίκα με όρους ισότητας έχουν ίδια δικαιώματα έχουν και ίδιες υποχρεώσεις και αυτή είναι μία συνειδητοποίηση που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Δεν θέλουμε να είμαστε πάνω, κάτω, πιο κει και πιο δω. Θέλουμε απλά να είμαστε συνάνθρωποι, να πορευόμαστε ίσοι στην εκπαίδευση, ίσοι στην εργασία, ίσοι στην κοινωνία. Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε να εκφράζεται στην Ελλάδα με την κυκλοφορία της «Εφημερίδας των Κυριών» στις 8 Μαρτίου του 1887 και μέσω αυτής άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα θέλησαν να βγουν από την περίκλειστη σφαίρα της ιδιωτικής και οικογενειακής τους ζωής και να διεκδικήσουν τη φωνή τους σε μία ξεκάθαρα πατριαρχική κοινωνία. Απέναντι σε αυτές τις γυναίκες και στις ιδέες που εξέφραζαν, μάλλον χρωστάμε να μην γυρνάμε τον χρόνο πίσω.
«Μια γυναίκα δυσκολεύεται πάρα πολύ σε αυτό», είπε η Ευδοκία Ρουμελιώτη και θα συμφωνήσουμε. Δυσκολεύεται γιατί η κοινωνία που λέγαμε -και δη η ελληνική- αντιμετωπίζει την ισότητα από λάθος πρίσμα. Αντιμετωπίζει τους ρόλους που μία γυναίκα παίρνει στην κοινωνία ως ένα σωρό που ψηλώνει και ψηλώνει, χωρίς να αφαιρείται τίποτα από τις στερεοτυπικές υποχρεώσεις της, χωρίς να προστίθεται κανένας αντίστοιχος ρόλος στις πλάτες του άνδρα με τον οποίο μοιράζεται την οικογένεια και το σπίτι της. Οι γυναίκες, μοιραία αναρωτιούνται όπως και οι πρωταγωνίστριες του Top Girls, του πρωτοποριακού για το 1982 έργου της Caryl Churchill, αν μπορεί να συνδυαστεί μια επιτυχημένη καριέρα, με μια υπέροχη οικογενειακή ζωή. Αν η ισότητα, τελικά, τους φέρνει περισσότερες υποχρεώσεις, περισσότερη κούραση, περισσότερους μπελάδες. Δεν είναι όμως η ισότητα που τις βάζει να προσπαθούν να κάνουν τα πάντα χωρίς να παίρνουν ανάσα, είναι οι προσδοκίες μιας κοινωνίας που δεν λέει να πάει μπροστά.
