Η Ευρυδίκη Βαλαβάνη είναι αντράκι. Όχι γυναικούλα, όπως εσύ
- 23 ΟΚΤ 2018
Η διαδικασία είναι αυτή που πάνω- κάτω φαντάζεσαι. Ένα τραπέζι, και τριγύρω οι καθ' ύλην αρμόδιοι. Διευθυντές, αρχισυντάκτες, ο art director, ο σύμβουλος έκδοσης, αν υπάρχει, ίσως κι ο φωτογράφος. Περιοδικά ξένα, για έμπνευση ή αντιγραφή να ξεμπερδεύουμε, άλλωστε, είπαμε, δεν υφίσταται παρθενογένεση. Ομαδικό brainstorming από τους φωστήρες του lifestyle και της ενημέρωσης με στόχο το καλύτερο concept για την επόμενη φωτογράφηση εξωφύλλου. Να βρεθεί το ρημάδι το "catchy", αυτό που θα κάνει τον περαστικό να σταματήσει και να σ' αγοράσει, αυτό που θα ανακυκλωθεί περισσότερο στις εκπομπές, τα sites και τα social. Αυτό που θα ΠΟΥΛΗΣΕΙ, θα συζητηθεί, θα κάνει γκελ. Ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, κάποιες καταλήγουν στο πάτωμα και στα σκουπίδια, μία υψώνεται πάνω από τα δημιουργικά κεφάλια των παρευρισκομένων. Θεία φώτιση. «Αυτό είναι, πάμε, θα σκίσουμε». Μένει μόνο να δεχτεί το πρόσωπο του εξωφύλλου. Θερμές ευχές απ' όλους.
Ok, υπάρχει και η ελάχιστη πιθανότητα το concept να το δώσει ο ίδιος ο άνθρωπος που θα σου κοσμήσει το εξώφυλλο. Εκείνος που θα είναι η εικόνα σου για μία βδομάδα, έναν μήνα. Που αν πετύχεις πανηγυρικά και σκεφτείς την ιδεάρα ή αν κάνεις την πατάτα του αιώνα, θα ταυτιστεί με σένα. Θυμήσου λίγο τη εξώφυλλο του Μοχάμεντ Άλι στο Esquire κάποτε. Αυτό. Iconic. Αυτή είναι μία περίπτωση πανηγυρική. Θρυλική. Συμβολική. Ένα εξώφυλλο που αναβάθμισε το είδος του.
H παρακάτω περίπτωση δεν είναι καθόλου τέτοια. Έχει προκαλέσει αντιδράσεις κι όχι άδικα. Όποιος κι αν το σκέφτηκε, είναι ξανά αυτή η ύπουλη μορφή μισογυνισμού. Αυτή που ανθίζει τόσο βαθιά και τόσο απενοχοποιημένα και τόσο εξοργιστικά κι αντί να μπει στη σπηλιά της, εκεί που ζει και μεγαλώνει χρόνια ολόκληρα, τώρα τελευταία βγάζει τα κεφάλια δέκα δέκα, απειλεί, τρομάζει.
«Στη ζωή μου έμαθα να είμαι αντράκι» δηλώνει η Ευρυδίκη Βαλαβάνη στο εξώφυλλο του Down Town Κύπρου ενώ ξυρίζεται με αφρό.. Μούσι, τρίχες, σύμβολο αρρενωπότητας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όχι σαν κι εσένα που τρέχεις να τις εξαφανίσεις με τα λέιζερ. Την ντομπροσύνη μη την κλαις. Δεν σου ανήκε ποτέ. Είναι αντρικά πράματα αυτά. Σταράτα. Καθαρά. Αρ@@@@@α.
Το ίδιο επικίνδυνο λάθος, ξανά και ξανά. Αυτό το μπλέξιμο του φύλου με αξίες κι αρετές όπως είναι η ευθύτητα και το θάρρος.
«Μην είσαι γυναικούλα ρε, να είσαι αντράκι». Οι κούλες και τα ντράκια, οι ιππότες και οι μαύρες κότες. Τα παντελόνια και οι φουστίτσες.
Ένα βήμα μπρος, εκατό πίσω κάνουμε. Η εξέλιξη έχει παύσει. Πάμε πάλι πάνω στα δέντρα.
Κάποιοι συνεχίζουν να παίζουν με τις έννοιες λες και ζούμε σ’ ένα κόσμο που ξέρει τι του γίνεται. Που έχει χαμπαριάσει, χωνέψει, νιώσει ότι άντρες και γυναίκες είναι απόλυτα ίσοι. Πού μωρέ; εδώ η άλλη θέλει να πείσει για το πόσο μάγκας είναι με κόντρα ξύρισμα.
Βλέπεις νεαρές κοπέλες, φρέσκα πλάσματα, την πιο ελκυστική κι ελπιδοφόρα εκδοχή του γυναικείου φύλου κάθε μέρα στην τηλεόραση να γίνονται ρεζίλι μπροστά από καρέκλες και κριτικές επιτροπές κι αντί να βγάλεις ένα εξώφυλλο σαν περιοδικό που να τσακίζει κόκκαλα, ή σαν σύγχρονη γυναίκα που είσαι, με την πυγμή και το θάρρος που διαθέτεις- υποτίθεται- να καταγγείλεις κάτι που υποβιβάζει με τον πιο ύπουλο τρόπο το φύλο σου, εσύ πατάς πάνω στο πτώμα κι επιβεβαιώνεις ότι είναι άψυχο, βορά σε σαδιστικά τερτίπια. Γιατί απορρίπτεις το φύλο σου; Γιατί επιλέγεις να πεις ότι είσαι «αντράκι» ενώ αυτό που εννοείς στην πραγματικότητα είναι πως είσαι μια γυναίκα δυνατή, που δεν χαρίζεται; Γιατί δεν σε αποκαλείς «άνθρωπο» απλά; Φτηνός σεξισμός για κάτι τόσο υψηλό. Μια αισθητική αντίστοιχη να ακολουθεί κι όλα αυτά γιατί; Αξίζει αυτό που διακινδυνεύεις;
Τα καταφέρατε πάντως, σας συζητήσαμε πολύ.
Κι αν θεωρείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο, Ευρυδίκη και κάθε Ευρυδίκη, λες κάτι, να σ’ ενημερώσουμε πως δεν λες απολύτως τίποτα χρήσιμο, ουσιαστικό, τίποτα υπέρ σου. Τίποτα που να σ’ ευνοεί. Κι όχι τίποτ’ άλλο, παίρνει κι άλλες η μπάλα που τόσο αγαπάς.
