H Ιερά Σύνοδος κηρύττει κατά των αμβλώσεων. Η μήτρα μου έχει αντιρρήσεις
- 26 ΑΥΓ 2022
Βλέπεις τις φωτογραφίες της Ιεράς Συνόδου εδώ και εκεί στις ειδήσεις, κάτω από τίτλους που αναφέρονται στο κήρυγμα που θέλουν αυτοί οι άντρες, να κάνουν άλλοι άντρες στις 8 Σεπτεμβρίου για να μιλήσουν για τη μήτρα σου, για τη δική μου, για όλων μας. Η Ιερά Σύνοδος συνήλθε στις 24 και 25 Αυγούστου, τα έβαλε κάτω και αποφάσισε να στείλει εγκυκλίους για κηρύγματα σχετικά «την προστασία της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων» που θα διαβαστούν στις 8 Σεπτεμβρίου, στη γιορτή του Γενεθλίου της Θεοτόκου, στο ποίμνιο. Καλωσόρισες και πάλι Μεσαίωνα.
Τι περίμενες, από την εκκλησία θα μου πεις; Η Ιερά Σύνοδος έχει ήδη θεσπίσει την Ημέρα αγέννητου παιδιού, μία απόφαση που είχε λάβει «με στόχο την προστασία του παιδιού και για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό πρόβλημα» και που έχει καθιερωθεί τη δεύτερη Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, ενώ η πάγια θέση της είναι πώς «η εκούσια έκτρωση είναι φόνος». Δεν περίμενα να αποφασίσει να προοδεύσει ξαφνικά είναι η αλήθεια. Αυτό που δεν περίμενα, είναι οι φόβοι μου να αρχίζουν να επιβεβαιώνονται.
Γράφαμε και ξαναγράφαμε για τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ και την ανατροπή της ιστορικής απόφασης στην υπόθεση Roe v. Wade που άφησε τις γυναίκες στο έλεος της πολιτικής κάθε πολιτείας των ΗΠΑ ως προς το δικαίωμα στην άμβλωση που είχαν κατοχυρώσει εδώ και 50 χρόνια. Βλέπαμε τον χρόνο να γυρίζει πίσω στις ΗΠΑ και περιμέναμε πότε το ίδιο θέμα θα ανακινηθεί στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, ανέλαβε να το ανακινήσει ο συνήθης ύποπτος της επιστροφής στον σκοταδισμό. Η εκκλησία.
Η θρησκεία είναι ένα πολύ προσωπικό και λεπτό ζήτημα. Το αν πιστεύει κανείς ή όχι σε αυτή, είναι δικό του θέμα. Όπως δικό μας θέμα είναι από την άλλη, το τι θα κάνουμε με το δικό μας σώμα. Είναι αυτονόητο (ή θα έπρεπε να είναι πια) στο 2022 μ.Χ. ότι τα δικαιώματα του σώματός τους τα διαχειρίζονται μόνοι οι ιδιοκτήτες τους. Ότι κανένας θρησκευτικός ηγέτης δεν θα έπρεπε να νιώθει ότι έχει την εξουσία να παρέμβει στο σώμα ενός ανθρώπου.
Στην ίδια συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου συζητήθηκαν επίσης θέματα που αφορούν τους «εξορκισμούς» της «Εκκλησίας όλων των Εθνών» στη Θεσσαλονίκη. Η Ιερά Σύνοδος καλεί τους πολίτες να αποφεύγουν τη συμμετοχή στις τελετές. Ξανακοιτάζω το ημερολόγιο καλού κακού, ακόμα 2022 λέει. Επανέρχομαι στις αμβλώσεις και τις απορίες μου.
Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων στην Ελλάδα ήρθε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου το 1986 με τον νόμο 1609/1986, ο οποίος δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 3 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση μόνο δύο κράτη μέλη απαγορεύουν τις αμβλώσεις, η Πολωνία, η οποία έχει θέσει σχεδόν απαγορευτικά κριτήρια για να μπορεί να γίνει μία άμβλωση και η Μάλτα. Τα ζητήματα αυτά έχουν λυθεί προ πολλού, η εκκλησία έχει εκφράσει τις θέσεις της, γιατί τα ξανασυζητάμε όλα αυτά;
Το ζήτημα των αμβλώσεων επανέρχεται στη χώρα μας χωρίς προφανή λόγο. Γιατί έτσι, φαινομενικά, επειδή η Ιερά Σύνοδος είπε να πει μία ακόμα κουβέντα για το ζήτημα. Επειδή η συγκυρία το ευνοεί και ο συντηρητισμός επικρατεί σε ένα επιδραστικό μέρος του κόσμου θα πω εγώ.
Είναι το παραθυράκι ευκαιρίας να αλλάξουν οι ισορροπίες και αλλού. Είναι τελικά ζήτημα εξουσίας. Εξουσίας πάνω στα σώματά μας, τις αποφάσεις μας, τις επιλογές μας στη ζωή, την εξέλιξή μας.
Λίγο αφού έγινε γνωστό ότι η Ιερά Σύνοδος ζήτησε κήρυγμα κατά των αμβλώσεων από τους ναούς της χώρας, ξεπήδησε και το hashtag #Με_την_εκκλησία στο Twitter, το οποίο κάποια μυαλά παρότι ξεχασμένα στο μεσαίωνα, φαίνεται να ξέρουν να το χρησιμοποιούν.
«Ο φόνος δεν μπορεί να είναι επιλογή», «Αυτή την εκκλησία θέλουμε! Μπράβο», «Προστατέψτε τα αγέννητα μωρά» και πολλά άλλα τέτοια σχόλια έκαναν την εμφάνισή τους στο Twitter. Το θέμα ανακινήθηκε και ακόμα περισσότεροι άντρες άρχισαν να μιλούν για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού και την αποστέρηση των δικαιωμάτων της δυνητικής του μάνας.
Κι εγώ που αυτή τη στιγμή έχω περίοδο, αναρωτιέμαι, τι στο καλό θέλουν όλοι αυτοί και μιλάνε για τη μήτρα μου;
Τι στο καλό τους αφορά να μου υποδείξουν τι πρέπει και τι οφείλω να κάνω με αυτό και τι πρέπει να αποφεύγω; Στην πραγματικότητα δεν τους νοιάζει η επιλογή μου, τους νοιάζει που έχω επιλογή.
Στο δικό τους σύμπαν αυτό που σχεδιάστηκε πριν από χιλιάδες χρόνια και που ξεπερνιέται ολοένα και περισσότερο, ως γυναίκα δεν είχα επιλογές. Θα αναλάμβανα τον ρόλο της «παιδομηχανής» που μου όρισαν από τη στιγμή που μπήκα σε αναπαραγωγική ηλικία μέχρι εκείνη που θα έβγαινα και θα έπαιρνα τον ρόλο της στοργικής, χωρίς ζωή γιαγιάς. Αυτή θα ήταν η περιγραφή της ζωής μου, εκεί θα τέλειωνε. Θα ήμουν εκεί για να υπηρετώ την οικογένεια, τα αρσενικά μέλη της, το σύστημα που ήταν καλά σχεδιασμένο να μην μου αφήνει χρόνο για καμία σκέψη, χώρο για καμία επιλογή.
Κι αν η εκκλησία ανακινεί το ζήτημα των αμβλώσεων πρέπει να αναρωτηθούμε πού απευθύνεται τελικά; Σε εμάς ή σε ένα υπερσυντηρητικό κοινό που ακόμα την κοιτάζει για καθοδήγηση και θα συνεχίσει να το κάνει, ό,τι κι αν λέμε; Μάλλον το δεύτερο. Και είναι καιρός να προσπεράσουμε απλά τα όσα έχει να πει σε αυτό το κοινό. Είναι καιρός να πάμε μπροστά, χωρίς να νοιαζόμαστε αν θα μας ακολουθήσει.
Το μόνο που πρέπει να διαφυλάξουμε είναι το δικαίωμα στις επιλογές μας. Ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες, πολλούς αγώνες, σε βάθος χρόνου, άπειρου μοιάζει χρόνου. Η εκκλησία δεν έχει καμία εξουσία στο σώμα μας. Εμείς το έχουμε πάρει απόφαση, εκείνοι αργούν ακόμα.
