H νέα συλλογή του Pharrell Williams για την adidas “γκρεμίζει” τα φυλετικά όρια. Is it too late?

Διάβασε ακόμη: Η χειρότερη καμπάνια κατά της γυναικείας κακοποίησης. Φέρσου αντρίκια και κόψε τις μ@@@@ς

Αν κάποιος ενδείκνυται να σχεδιάσει unisex ρούχα για ένα sportswear brand, τότε αυτός είναι ο εκλεπτυσμένος Pharrell που ατρόμητα μπορεί να υποστηρίξει (και έχει υποστηρίξει) στις εμφανίσεις του, ρούχα ή αξεσουάρ που θεωρούνται «γυναικεία». Πάνω σε αυτό ακριβώς ξεκινάνε και οι προβληματισμοί μου. Τι θεωρείται γυναικείο ρούχο; Γιατί ένα ένδυμα θεωρείται «γυναικείο», με βάση ποια στάνταρντς και το βασικότερο, ποιος ορίζει αυτά τα στάνταρντς; Αν και έχω δώσει τις δικές μου απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, δεν μπορώ παρά ν’ αναρωτιέμαι αν όλα αυτά που τριγυρίζουν το μυαλό μου, ισχύουν. Τα νέα της συλλογής αυτής, σαν να ξεκαθαρίζουν το τοπίο.

Ο Pharrell Williams ξανασυνεργάζεται με την adidas originals, λοιπόν, (αυτό από μόνο του είναι ευχάριστο νέο) και δημιουργεί μια unisex συλλογή που θα μπορούν να φορούν από ενήλικες μέχρι και νεογέννητα μωρά. Αγοράκια, κοριτσάκια είμαστε το ίδιο πλέον.

Και ιδού η απορία: γιατί έπρεπε να υπάρχει, εξ’ αρχής, διαχωρισμός; Ναι, καταλαβαίνω ότι στο ζήτημα της ταυτότητας τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, από την άποψη ότι όταν έχεις «μάθει» με ένα συγκεκριμένο τρόπο να αντιμετωπίζεις τη σεξουαλικότητα ενός ανθρώπου, είναι δυσκολότερο να το καταπιούν κάποιοι, αλλά από τη μόδα δεν το περίμενα.

Δες ακόμη: Το κατάστημα της Nike στο Λονδίνο έχει plus size κούκλες. Πρέπει να χαρώ;

Ένας χώρος που «ισχυρίζεται» ότι η δημιουργικότητα δεν έχει όρια, δε θα έπρεπε το ίδιο να ισχύει και για τις ταμπέλες που τοποθετούνται στα ενδύματα; Γι’ αυτό χαίρομαι με τη συνεργασία του Pharell Williams με την adidas, γιατί ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ υπάρχει μια αποκλειστικά unisex συλλογή, αλλά ταυτόχρονα θλίβομαι, με το γεγονός ότι πήρε τόσο καιρό για να υπάρξει μια αθλητικού ύφους κολεξιόν που είναι 100% genderless.

 

Και παλαιότερα brands έχουν προσπαθήσει να παρουσιάσουν μια συλλογή ως unisex, παρ’ όλα αυτά υπήρχε πάντα ένας ενδόμυχος διαχωρισμός στα γυναικεία και ανδρικά ρούχα ή απλά υπήρχαν αποκλειστικά ανδρικά κομμάτια τα οποία μπορούσαν να φορέσουν και γυναίκες, αν το επιθυμούσαν. Ό,τι είχε να κάνει με γυναικεία αθλητικά ρούχα, το κοινό ήταν πιο «συγκεκριμένο», άρα και τα ρούχα πιο «στοχευμένα» με βάση το φύλο και το γεγονός ότι θα τα φορούσαν γυναίκες. Αυτό σημαίνει, ότι ένα ρούχο θα ήταν λίγο πιο ροζ, λίγο πιο πορτοκαλί, τα ρούχα πιο στενά, με ντεκολτέ για να αναδεικνύει το στήθος κτλ.

Διάβασε ακόμη: Gay Pride: Και γιατί πρέπει να φωνάξεις στα μούτρα μου πως είσαι gay; Ούρλιαξε καλύτερα

Το βρίσκω άδικο αυτό λοιπόν. Και το γεγονός ότι πρέπει να περιορίζεται η δημιουργικότητα αναφορικά με το στιλ μας, με τέτοιο τρόπο και κυρίως ότι για πολλά χρόνια τα αθλητικά ρούχα και αξεσουάρ δεν θεωρούνταν «γυναικεία υπόθεση». Ένας άνδρας πρέπει να είναι δυνατός, που σημαίνει ότι πρέπει να γυμνάζεται για να αυξήσει τη δύναμή του άρα χρειάζεται αθλητικά παπούτσια περισσότερο από μια γυναίκα που είναι όλη μέρα στο σπίτι κάνοντας δουλειές, και τη νοιάζει μόνο να φοράει μακιγιάζ και να παίζει μπρίτζ τις Παρασκευές με τις φίλες της.

Σε τέτοιο βαθμό νιώθω ότι ορίζεται η αθλητική μόδα και αυτό με κάνει να θυμώνω. Ηρεμώ όμως, στη θέα της “Now is her time” καμπάνιας (την οποία επιμελήθηκε ο φωτογράφος Collier Schorr) που δημιούργησε ο Pharrell Williams μαζί με την adidas originals. Πρωταγωνιστούν πρόσωπα όπως η Syd (τραγουδίστρια και συνθέτιδα), η συν-ιδρύτρια του κινήματος Black Lives Matter, Patrisse Cullors, η Nadya Okamoto, η ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης period.org, η σκηνοθέτιδα και ακτιβίστρια Sana Azim και πολλοί άλλοι ακόμη (άνδρες/γυναίκες) που προμοτάρουν τη «διαφορετικότητα» μέσα από τη δουλειά, τη σεξουαλικότητα ή το lifestyle τους, βοηθούν το “female empowerment”.

 

Παρά τα ωραία, τα καλά και τα εμψυχωτικά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν είναι λίγο αργά. Μήπως άργησε αυτό να συμβεί; Σαν μια σύγχρονη γυναίκα στα 30something της, που διαρκώς μπαίνω σε κουτάκια στο μυαλό πολλών για το γεγονός ότι πρέπει να «βιαστώ» για παντρευτώ και να κάνω παιδιά «τώρα που είμαι νέα», νιώθω ότι projects σαν αυτά, αν είχαν γίνει παλαιότερα, ίσως να μπορούσε και περισσότερος κόσμος να αφουγκραστεί το γεγονός ότι το γυναικείο (και ανδρικό) φύλο δεν πρέπει να καθορίζεται ούτε από τα «γυναικεία» ρούχα που φοράει, ούτε από τον «γυναικείο» και, τον κατά κόσμον, «πρέπον» τρόπο ζωής.

Ίσως όλα αυτά να σχετίζονται μεταξύ τους, ίσως όχι, ίσως να έχω το σύνδρομο του ανικανοποίητου και ό,τι καλό συμβαίνει, εγώ να θέλω κι άλλο. Αλλά δεν μπορώ να ζω σε έναν κόσμο που τα στάνταρντς μου για την ανθρωπότητα πρέπει να περιορίζονται σε ένα συγκεκριμένο βαθμό. Δεν θέλω κι άλλους περιορισμούς. Το γυναικείο φύλο έχει ήδη μπόλικους. Είτε είναι στα ρούχα που φοράμε, είτε στον τρόπο που επιλέγουμε να ζήσουμε. O Pharrell Williams και η adidas τουλάχιστον μας βοηθάνε να μικρύνουμε το κενό. Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχη με αυτή την σκέψη, προς το παρόν.

 

Κεντρική φωτογραφία: Joel C Ryan/Invision/AP