Η Ουρανία Μιχαλολιάκου είναι “στρέητ, Ελληνίδα και δε γουστάρει την υποκρισία μας”. Σοβαρά τώρα;

Η Ουρανία Μιχαλολιάκου, θίχτηκε από το βιντεάκι της Μαίρης Συνατσάκη, στο οποίο η δεύτερη συγκινείται που πρέπει να “κάνει κήρυγμα” για την αγάπη και για το πόσο απαραίτητο είναι να μην ξεχωρίζουμε, φοβόμαστε ή μισούμε τον διπλανό μας επειδή είναι από άλλη χώρα, πιστεύει σε άλλο θεό, έχει διαφορετικό χρώμα, φύλο ή σεξουαλική προτίμηση. Αποφάσισε λοιπόν αντί να μείνει σιωπηλή μπροστά στην τόση υποκρισία των μέσων, να πάρει θέση με ένα πεντάλεπτο βιντεάκι στο youtube. Μας πήρε και μας σήκωσε.

“Και γίνεται η ερώτηση “τι φοβόμαστε τόσο πολύ εμείς οι κακοί Έλληνες και είμαστε τόσο ρατσιστές, ομοφοβικοί και ενδεχομένως σεξιστές;”. Το ερώτημα είναι τι φοβόσαστε εσείς και δε βλέπετε την αλήθεια; Τι φοβόσαστε εσείς και αυτό που κάνετε είναι να προβάλλετε διαρκώς τα δικά σας πιστεύω και να κρίνετε βάσει αυτών; Ποιοι είστε αλήθεια εσείς που θα κρίνετε ποιος μπορεί να είναι καλός γονέας και καλός φίλος ανάλογα με τα δικά σας κριτήρια; Πού είναι επομένως η ελεύθερη επιλογή; Για ποιο λόγο λοιπόν τις ταμπέλες που θεωρείτε ότι σας πνίγουνε τις βάζετε διαρκώς σε όλο τον κόσμο που δεν συμφωνεί με εσάς; Το ένστικτο της προστασίας των δικών μας ανθρώπων, εσείς το ονομάζετε μίσος;“.

Ένα υπέροχο σερί παράνοιας με υποδειγματική απουσία οποιασδήποτε λογικής συνέχειας, χαίρει συγχαρητηρίων και αποθέωσης στα σχόλια. Λέει τη λέξη “τρανς” και ντρέπεται. Ζητάει να καταλάβουμε πώς είναι να τρώνε από τους κάδους οι ελληνικές οικογένειες. Βρίσκει απαράδεκτο να μιλούν στα σχολεία για το πώς είναι να νιώθει κανείς και άντρας και γυναίκα. Αναρωτιέται για ποιο λόγο δείχνουμε με το δάχτυλο και ταμπελοποιούμε όσους δε συμφωνούν μ’ εμάς. Και γιατί η ευαισθησία σταματάει στις αυτοκτονίες λόγω μνημονίου.

Ένας άνθρωπος μπορεί να μιλήσει δημόσια και να προσπαθήσει να επηρεάσει δύο – τρία μυαλά τα οποία χαρακτηρίζει η κριτική ικανότητα, μόνο προς κατευθύνσεις τις οποίες ελέγχει. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι μπορεί όντως να μάθεις να αγαπάς ή να μισείς λιγότερο με το να δεις έναν άνθρωπο να μιλάει για τις αρετές της ανθρωπιάς και της ισότητας. Δε θα γέμιζε όμως κανενός η τσέπη με το να έλεγε η Μαίρη και η κάθε Μαίρη, πόσο λυπάται για τη φτώχεια. Είναι παραπάνω από αυτονόητο πως όλοι θα προτιμούσαμε να μην πεινούν οι οικογένειες και να μην αυτοκτονούν οι άνθρωποι από απόγνωση, αλλά με το να βγαίνει κανείς και να λέει πόσο στεναχωριέται με την κατάσταση αυτή, δε θα πλουτίσει κανείς, ούτε θα φάει κάποιος. Αντίθετα με το να πεις σε έναν gay που δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα στους δικούς του, ότι δεν είναι μόνος, μπορεί και να έχεις σώσει μια ζωή. Με το να κάνεις παρέα με μια Αλβανίδα χωρίς να σε νοιάζει η καταγωγή της, βοηθάς έναν άνθρωπο να ξεφύγει απ’ τη μοναξιά, τον αποκλεισμό και ενδεχομένως την παραβατικότητα(;). Με το να μη θυμώσεις που ένας πιο καταρτισμένος μετανάστης σου πήρε τη δουλειά στη χώρα σου, μπορεί να βρεις το μυαλό και την όρεξη να σπουδάσεις, αντί να ξοδέψεις τον χρόνο σου με το να τον μισείς και να τον ζηλεύεις.

Άλλωστε το να είναι κανείς Έλληνας σημαίνει να αγαπάει, να φροντίζει, να προστατεύει και να ταΐζει μόνο τους Έλληνες. Και όχι όλους – παρά μόνο εκείνους που είναι και έχουν straight οικογένειες και τιμούν την πατρίδα τους κάνοντας dislike σε βίντεο όπως αυτό της Συνατσάκη, ρίχνοντας ξύλο σε δημοτικά σχολεία και θυμώνοντας σε πιτσιρίκια που έχουν φτάσει στην Ελλάδα επειδή η πατρίδα τους δεν έχει ούτε τοίχο όρθιο απ’ τους πολέμους. Να, κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω φοβερά περήφανη που είμαι Ελληνίδα.

Σχεδόν έκλαψα Ουρανία μου που απαγορεύτηκε το συσσίτιο στο οποίο ήσουν παρούσα και ζητούσες ταυτότητα για να ταΐσεις μόνο τους Έλληνες. Σίγουρα δεν σε βγάζει από τα ρούχα σου να τρώει από τα σκουπίδια ένας Αλβανός ή ένας Πακιστανός. Κι αν είναι γκέι Έλληνας; Κι αν τα σκουπίδια προέρχονται από ελληνικό νοικοκυριό; Γιατί δεν τα τρως κι αυτά από φόβο μήπως σου τα πάρει κάποιος πρόσφυγας, τρανς, γκέι, καλός γονιός ή υποκριτής από τον κάδο έξω από το σπίτι σου;

Δακρύζω από θυμό και αγανάκτηση. Θα υποκρινόμουν αν έκανα πως όλο αυτό – και κυρίως η αποδοχή που έχει – δεν με εξοργίζει και δε με ανησυχεί.