Η τηλεόραση άνοιξε μόνη της. Εγκεφαλικό.

Ανοίγω μάτια, κοιτάω αριστερά, κοιτάω δεξιά. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Που είμαι; Τα έχω με τον Ακάλυπτο; Κι αν δεν τα έχω, ποιος είναι αυτός που φωνάζει στο σαλόνι; Δε μπορεί να κάνει λίγο ησυχία που κοιμάμαι μετά από τέτοια ταλαιπωρία; Λες να έχει μπει κανένας κλέφτης στο σπίτι και νομίζει ότι λείπω; Βρε μήπως τελικά όσα έβλεπα προχτές στην εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη είχαν βάση και ξαφνικά οι εξωγήινοι μου έκαναν επίσκεψη;  Α όχι, να δεις που  ήρθε κάποιο πνεύμα.

Αφού έχω κάνει όλες αυτές τις ωραίες ψύχραιμες σκέψεις, πετάγομαι από το ζεστό κρεβάτι έτσι όπως ποτέ δεν πρέπει να πεταχτείς αν είσαι υποτασικός, αλλά πάντα με τις παντόφλες μου και πάω με φόρα στο σαλόνι. Η τηλεόραση που 100% είχα κλείσει αρκετές ώρες πριν με πόνο ψυχής (γιατί έπαιζε και Αρβύλα), είχε ανοίξει και τώρα έδειχνε το “Και οι Παντρεμένοι έχουν ψυχή”.

Κοίταξα για κλάσματα δευτερολέπτου τον Κλέoντα Γρηγοριάδη στα μάτια, μεταφέροντας του αθόρυβα το μήνυμα ότι δε θα μασήσω εγώ σε τέτοιες πρωτοβουλίες νυχτερινών επισκέψεων.

Πάτησα ξανά το off όπως ακριβώς είχα κάνει πριν πάω στην κρεβατοκάμαρα. Η καρδιά μου – άσχετα με τη μούρη που πούλησα στον Γρηγοριάδη –  είχε αρχίσει να ανεβάζει ταχύτητα και το σώμα κατευθυνόταν σε όλα τα σημεία του σπιτιού για να τσεκάρει ότι δεν έχει καμία ορατή παρέα. Δεν είχε. Άναψα ένα φως έτσι για το καλό και ξανάπεσα στο κρεβάτι.

Το πρωί με βρήκε να ξυπνάω με το ζόρι από έναν εφιάλτη και με το ερωτηματικό αν όντως έζησα όσα προανέφερα ή αν τα είδα στον ύπνο μου – σενάριο το οποίο, μεταξύ μας τώρα, πολύ με βόλευε και με καθησύχαζε. Τελικά, παραδέχτηκα ότι τα έζησα, ντύθηκα και ήρθα στο γραφείο.

Ψαξ’ το και θα δεις

Αφού έκανα τις απαραίτητες δουλειές μου (γκουχου γκουχου, διαβάζει και η Διευθύντρια δε μπορώ να τα πω και όλα με το νι και με το σίγμα) άρχισα να ψάχνω τι μπορεί να σημαίνει ότι η τηλεόραση μου, πήρε μια τέτοια πρωτοβουλία μέσα στη νύχτα.

Το θέμα αντιμετωπιζόνταν από τους περισσότερους με ψυχραιμία. Πολλή ψυχραιμία! Τόση όση έχει κάθε μαμά όταν βλέπει το παιδί της να κυκλοφορεί στο χιόνι με κοντομάνικο. Δηλαδή: ΠΑΡΑΝΟΙΑ.

Για κανένα μισάωρο διάβαζα κείμενα ανθρώπων που είχαν ζήσει κάτι αντίστοιχο στην Ελλαδα αλλά και εκτός αυτής. Έπεσα πάνω σε ένα που έλεγε ότι κάποιου η τηλεόραση άνοιγε 3 περίπου λεπτά αφού έμπαινε στο σπίτι και ενώ στην αρχή τρομοκρατήθηκα, άρχισα να σκέφτομαι γιατί αυτό είναι πρόβλημα; Μπορεί να γίνει το ίδιο με την καφετιέρα μου παρακαλώ;

Εν πάση περιπτώσει, το συμπέρασμα που έβγαζα μέσα από ένα γρήγορο search, ήταν ότι κάποιο πνεύμα είχε μπει στο σπίτι μου.

Φαίνεται απολύτως λογικό, μια μέρα ρε παιδί μου που δεν είχα όρεξη και έπεσα νωρίς στο κρεβάτι μου, να πήγε το πνεύμα στον καναπέ και να ήθελε να δει Ακάλυπτο. Το έβαλε και λίγο δυνατά για να ακούει, χειμώνα έχουμε μπορεί να κρύωσε και να έχουν βουλώσει τα αυτιά του.

Αν πάλι δεν ήταν πνεύμα, τότε γιατί όχι, να ήταν κάποια παρεμβολή από εξωγήινους. Μπορεί να ήρθαν και να έφυγαν επίσης, ποιος ξέρει πόση ώρα έπαιζε η τηλεόραση και εγώ έβλεπα όνειρα; Δε θα ήθελε ένας εξωγήινος δηλαδή να δει τα τερτίπια του Τίγρη – Παρτσαλάκη; Μπορεί να ήταν στην τελική παντρεμένος εξωγήινος και να ταυτιζόταν.

Ωραίες και λογικές εξηγήσεις μωρέ. Όχι σαν αυτές που προσπερνούσα στο ψάξιμο και μιλούσαν για κάποια εναλλαγή τάσης, που μπορεί να προκάλεσε κάτι τέτοιο. Ή για την πιθανότητα κάποιος γείτονας αντί να ρυθμίσει τη δική του τηλεόραση, να ρύθμισε τη δική μου (όλα τα κοντρόλ ίδια πια βλέπεις).

Τίποτα παιδιά, έχουμε πνεύμα και σύντομα να δείτε που θα μου αφήσει και σημείωμα. Άλλωστε, βγαίνοντας το πρωί να μαζέψω τη μπουγάδα, είδα στο μπαλκόνι ένα κρεμμύδι. Το πνεύμα θα το άφησε το βράδυ καταλάθος, αποκλείεται να έπεσε από τη σακούλα σκουπιδιών που είχα αφήσει εκεί ή από την από πάνω ενοικιάστρια.

Ε όχι τέτοια λύση στο μυστήριο

Εκστασιασμένη και με την ταχυκαρδία ακόμα παρούσα, μοιραζόμουν τον πόνο μου με όσους ερχόντουσαν στο γραφείο. Λένε ότι όταν μοιράζεσαι, τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Ισχύει και σε αυτή την περίπτωση. Μετά από 3 αφηγήσεις του ίδιου περιστατικού, ένιωθα αρκετά ενοχλητική αλλά λίγο πιο ανάλαφρη παρά το ότι οι περισσότεροι απαντούσαν με μια λέξη: “spooky”.

Μέχρι που έφτασα στην τέταρτη αφήγηση και ήρθε ανέλπιστα η  πιο γειωτική λύση στο μυστήριο. Αρχίζω, λοιπόν, να εξηγώ με κάθε λεπτομέρεια για ακόμα μια φορά τι συνέβη, τι ώρα συνέβη, πως ένιωσα κλπ. Ο ακροατής μου, για καλή μου τύχη ήταν συνάδερφος – φίλος που τυχαίνει να μένει 5-6 τετράγωνα μακρυά από εμένα.

Με διακόπτει, λοιπόν, πριν καν προλάβω να αναφερθώ στο κρεμμύδι (γέλα βρε παιδί μου ελεύθερα) για να μου πει το εκπληκτικό και απίστευτα μεταφυσικό: στις 3 ώρα τη νύχτα, τη συγκεκριμένη μέρα (χτες δηλαδή) είχε για λίγο διακοπή ρεύματος.

Με λίγα λόγια έβγαινε απόλυτο νόημα. Έπεσε το ρεύμα, ήρθε, η τηλεόραση άνοιξε και μάλιστα στο ίδιο κανάλι που την είχα αφήσει. Είχε και την ίδια ένταση, απλά μέσα στη νύχτα (και στην τρομάρα) ακούγονταν όλα σα να ήταν στη διαπασών.

Η συνάντηση με το πνεύμα και τους εξωγήινους αναβλήθηκε. Κάποια άλλη στιγμή ίσως. Όπως και να’ χει καλού κακού δε θα βγάλω ποτέ την τηλεόραση από την πρίζα (χελόου φαντάσου να ανάψει χωρίς να είναι στο ρεύμα) και απόψε θα φροντίσω να μην έχω πονοκέφαλο για να περάσω ένα καλύτερο βράδυ.