Helena Christensen, είσαι πολύ γριά για να βγάζεις το μπούστο σου. Τι δεν καταλαβαίνεις;

 

Το παραπάνω -δυστυχώς- δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας αλλά την ελεύθερη μετάφραση των όσων είπε η Alexandra Shulman, πρώην διευθύντρια της βρετανικής Vogue για την Helena Christensen. Γράφοντας στην Daily Mail για την εμφάνιση της Christensen με ένα δαντελένιο μπούστο ισχυρίστηκε πως είναι «πολύ μεγάλη» για να κάνει αυτή τη στιλιστική επιλογή. «Θα θέλαμε να σκεφτόμαστε ότι τα 70 είναι τα νέα 40 και τα 50 τα νέα 30, αλλά τα ρούχα μας γνωρίζουν την αλήθεια. Ανεξάρτητα από το πόσο στητό είναι το στήθος μας, από το πόσο ωραία είναι τα πόδια μας, τα ρούχα μας δε δείχνουν ίδια όσο εμείς μεγαλώνουμε. Και δεν είναι ίδια γιατί ο άνθρωπος που τα φορά δεν είναι ο ίδιος, όχι τα ρούχα. Πρόκειται για τους ανθρώπους – όχι μόνο για τα σώματα – που έχουμε ‘’γίνει’’. Ανεξαρτήτως ηλικίας το ρούχο έδειχνε φτηνό και έμοιαζε με τσατσά σε γουέστερν.»

Σε μία κρίση γυναικείας αλληλεγγύης η Shulman μας λέει πως όσο μία γυναίκα μεγαλώνει πρέπει και τα ρούχα που επιλέγει πρέπει να συμβαδίζουν με την ηλικία της. Όσο γερνάς γλυκιά μου το μπούστο ανεβαίνει και γίνεται ζιβάγκο, το mini κατεβαίνει και γίνεται maxi, το γυμνό ντύνεται και γίνεται από παντού καλυμμένο. Αυτά δεν είναι της ηλικίας σου θα έλεγαν σε κάποιο απομονωμένο χωριό, κάποια άλλη δεκαετία. Η Shulman είναι κάτοικος Νέας Υόρκης και όλα τα παραπάνω τα έγραψε μήνα Απρίλιο, έτος 2019. «Τα ρούχα δε λένε ψέματα» και οι σύγχρονες γυναίκες δε θα έπρεπε να λένε μ^&*ες. Συμφωνία; Να δώσουμε τα χέρια και να συνεχίσουμε τη ζωή μας; Δεν τελειώσαμε εδώ.

Η συνέχεια ήταν λυπηρή. «Αυτό δε σημαίνει ότι οι ηλικιωμένες γυναίκες πρέπει να εγκαταλείψουν. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος στην επιθυμία να είσαι επιθυμητή – δεν είναι απλώς καλό να επιτευχθεί φορώντας ένα μαύρο κορσέ από δαντέλα. Ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα της μεγαλύτερης ηλικίας είναι πως έχεις την αυτοπεποίθηση και την ελευθερία να εκτιμήσεις τον εαυτό σου ως κάτι άλλο κι όχι ως ένα σεξουαλικό αντικείμενο. Aν μία γυναίκα δεν είναι σε αναπαραγωγική ηλικία, το να επιδεικνύει τη σέξι πλευρά της είναι ενοχλητικό και ελαφρώς τραγικό. Δεν ισχυρίζομαι πως είναι δίκαιο, αλλά είναι μία αλήθεια.» Ωραία τα είπαμε πάντως, όποτε θέλετε να ξαναπεράσετε να ανταλλάξουμε απόψεις περί κατάλληλων ρούχων και ηλικιών.

Μία άποψη είναι κι αυτή θα πουν πολλοί. Ποιος δίνει σημασία, θα προσθέσει κάποιος άλλος. Μία άποψη που βγαίνει από τα χείλη μίας γυναίκας, θα πω εγώ. Μία στερεοτυπική ρητορική στην οποία όλοι οφείλουμε να δώσουμε σημασία και να την στείλουμε στο περιθώριο, θα προσθέσω και πάλι εγώ. Μία μάχη με εχθρικά χτυπήματα εκ των έσω. Μία μάχη με αντιπάλους λερναίες ύδρες. Ένα κόβεις, τρία εμφανίζονται. Θα τη δώσουμε τη μάχη μας μαντάμ με τα χαρτιά μας ανοιχτά και με την ελπίδα πως ο κόσμος κάποια στιγμή θα πάει μπροστά. Μία ακόμα μάχη. Από τις συνηθισμένες. Κάθε γυναίκα (και κάθε άνθρωπος) θα φορά ό,τι θέλει χωρίς να τον ενδιαφέρει το σχόλιο του καθενός από εμάς. Όμορφη και όμορφοι μέσα κι έξω όπως σχολίασε και κάτω από τη φωτογραφία της Christensen ο νυν διευθυντής της βρετανικής Vogue, Edward Enninful.

Μία 50άρα θα βάλει κορσέ γιατί έτσι θέλει και δε θα απολογηθεί για την απόφασή της. Ελευθερία έκφρασης. Ελευθερία βούλησης. Δεν τίθεται κάτι υπό διαπραγμάτευση. H κάθε Helena δε χρειάζεται υπεράσπιση. Είναι όμως αυτή η απορία που σχηματίζεται κάθε φορά στο μυαλό σου, όταν ακούς τοποθετήσεις σαν κι αυτή. Και εκεί απορία και θυμός γωνία σε πιάνει το παράπονο. Λες κι ένα γαμώτο, δε γίνεται να ακούγονται τέτοιες αρλούμπες. Ακούγονται όμως. Δημόσιες τοποθετήσεις. Αναχρονισμοί. Καλησπέρα σας. Ας τυλίξουμε και πάλι το νήμα γιατί ξετυλίχτηκε ατάκτως κι έχει γεμίσει κόμπους. «Ας συνεχίσουμε να ανυψώνουμε και να υποστηρίζουμε η μία την άλλη, όλες εσείς οι όμορφες, έξυπνες, διασκεδαστικές, σέξι, σκληρές, ταλαντούχες, καλλιεργημένες γυναίκες εκεί έξω». Τάδε έφη Helena Christensen.

 

Όπως θα έγραφε κι ο Χρόνης Μίσσιος «η ζωή μας μια φορά μας δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ’ αυτή την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξανα-υπάρξουμε ποτέ. Και εμείς τι την κάνουμε ρε, αντί να τη ζήσουμε; Τι την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από ‘κει δολοφονώντας την.» Δική σου η ζωή, δικές σου και οι επιλογές. Ο γιατρός συνιστά χάπι πρωί-βράδυ και ζιβάγκο.

 

Κεντρική Φωτογραφία: instagram.com/helenachristensen