Η Δέσποινα Βανδή στην κηδεία του Καρρά άβαφη και με μακριά νύχια. Πώς τόλμησε;
- 28 ΔΕΚ 2023
Είσαι γυναίκα και είσαι και δημόσιο πρόσωπο; Έχεις πετύχει την εξίσωση που όποιον άγνωστο παράγοντα κι αν προσθέσεις θα σου βγάλει αποτέλεσμα: «αρνητικά σχόλια». Είσαι γυναίκα και είσαι και δημόσιο πρόσωπο και εμφανίζεσαι στη σκηνή; Θα σχολιαστείς για όσα φοράς, για όσα δεν φοράς, για την ηλικία σου, για το σώμα σου. Είσαι γυναίκα και είσαι και δημόσιο πρόσωπο και κυκλοφορείς στην καθημερινότητά σου; Θα σχολιαστείς για όσα φοράς, για όσα δεν φοράς, για τον τρόπο που φιλάς τον σύντροφό σου, για το πού πας, για το πού δεν πας. Είσαι γυναίκα και είσαι και δημόσιο πρόσωπο και θα πας σε μία κηδεία; Θα σχολιαστείς για όσα φοράς, για το μακιγιάζ που δεν φοράς, για τα νύχια που δεν έβγαλες, για τα δάκρυα που ρίχνεις. Είσαι η Δέσποινα Βανδή; Θα σχολιαστείς αρνητικά ό,τι κι αν γίνει.
Η Δέσποινα Βανδή βρέθηκε στην κηδεία του Βασίλη Καρρά, για να πει το τελευταίο «αντίο» στον άνθρωπο, που όπως είχε παραδεχτεί δημόσια την είχε βοηθήσει στα πρώτα της βήματα. Κι εκεί στάθηκαν απέναντί της οι γνωστοί- άγνωστοι κριτές. Εκείνοι που κρατούν τις μεζούρες της ηθικής, του πένθους, της σωστής εμφάνισης για κάθε ηλικία. Εκείνοι που κρατούν τα μέτρα της φυσικότητας των προσώπων, των κινήσεων και των εκφράσεων.
Η Δέσποινα Βανδή βρέθηκε στην κηδεία του φίλου της και το Twitter πήρε φωτιά. «Νόμιζα ότι αναστήθηκε ο Μάικλ Τζάκσον», «Η Βανδή ήταν; Εγώ νόμιζα ότι ήταν ο χάρος», «Τι είναι αυτή η μούμια;», «Κανένας από την αυλή σας δεν σας λέει την αλήθεια ότι αντί να βελτιώσετε, από την υπερπροσπάθεια χειροτερέψατε την εικόνα σας;» ήταν κάποια από τα, αναμενόμενα αν με ρωτάς, σχόλια που γράφτηκαν στο Twitter μετά την εμφάνιση της τραγουδίστριας στην εκκλησία του χωριού της Καβάλας, όπου ειπώθηκε το τελευταίο «αντίο» στον Βασίλη Καρρά.
Η Δέσποινα Βανδή δεν φορούσε μακιγιάζ και στο πρόσωπό της γραφόταν ο πόνος της για τον άνθρωπο που αποχαιρετούσε. Φαινόταν ότι είχε κλάψει, φαινόταν ότι πονάει. Βεβαίως μπήκε και ο πόνος στη ζυγαριά του Twitter, αλλά όχι για να συγκρατήσει τους χρήστες πριν σχολιάσουν δημόσια (και ανώνυμα) την εικόνα της Δέσποινας Βανδή. Μπήκε στη ζυγαριά για να χρησιμεύσει ως ένας ακόμα λόγος να κριθεί αρνητικά η εικόνα της. «Όταν πονάς και πενθείς για έναν άνθρωπο που έφυγε φροντίζεις να μην εμφανίζεσαι δημοσίως με αυτά τα νύχια», έγραψαν για εκείνη.
Υπήρξε βέβαια και η άλλη πλευρά. Αυτή που θέλησε να επισημάνει ότι μία κηδεία δεν είναι σίγουρα το μέρος στο οποίο μπορεί κανείς να σχολιάσει την εμφάνιση μίας γυναίκας. Καταλαβαίνεις ελπίζω το πρόβλημα στην παραπάνω φράση. Ο σχολιασμός της εμφάνισης του άλλου δεν θα έπρεπε να ήταν θέμα που ταιριάζει σε ορισμένες περιστάσεις και σε κάποιες άλλες όχι, εκτός κι αν βρισκόμαστε στο My Style Rocks και πρέπει να σχολιάσουμε ένα ντύσιμο για να βγάλουμε τα προς το ζην. Ο σχολιασμός της εμφάνισης του άλλου, της ελευθερίας του να επιλέγει το πώς θα δείχνει, τι θα φοράει και πώς θα είναι, δεν θα έπρεπε να είναι θέμα γενικά.
Δεν θα έπρεπε να αποφεύγουμε να σχολιάζουμε πώς είναι η Δέσποινα Βανδή, επειδή πονάει και κλαίει. Θα έπρεπε να το αποφεύγουμε γενικώς.
Η Δέσποινα Βανδή ενοχλεί όπου κι αν βρίσκεται. Είτε είναι στη σκηνή και δεν φοράει «αυτά που πρέπει για την ηλικία της», είτε είναι σε ένα ταβερνάκι και ζει τον έρωτά της με τον Βασίλη Μπισμπίκη, είτε κλαίει τον φίλο της στην κηδεία του. Η Δέσποινα Βανδή κρίνεται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ανάμεσά μας.
Αναγνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να μην κρίνεις την εξωτερική εμφάνιση του άλλου. Είναι μία «παγίδα» στην οποία είναι εύκολο να πέσεις αν έχεις μεγαλώσει κι εσύ στην ίδια κοινωνία με τους υπόλοιπους. Μία κοινωνία που προσπαθεί να σε πείσει για μία τελειότητα που δεν υπάρχει πουθενά κι εσένα και όλα τα μέλη της. Μια τελειότητα ανέφικτη που ό,τι κι αν κάνεις, ποτέ δεν τη φτάνεις, απλά και μόνο επειδή δεν υπάρχει.
Μία κοινωνία που σου λέει ότι για να μην σε κρίνει θα πρέπει να είσαι κάπως συγκεκριμένα και να χωράς στα πρότυπά της και τελικά όταν βρεθείς στριμωγμένος μέσα τους νομίζοντας ότι τα κατάφερες καλά, ανακαλύπτεις ότι και πάλι κρίνεσαι.
Όπως τα έλεγε και η America Ferrera ως Gloria στην Barbie είναι τα πράγματα ακριβώς. «Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να είσαι γυναίκα», έλεγε και εξηγούσε γιατί. «Πρέπει να είσαι αδύνατη αλλά όχι υπερβολικά αδύνατη. Και ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι θέλεις να είσαι αδύνατη. Πρέπει να λες ότι θες να είσαι υγιής, αλλά πρέπει να είσαι και αδύνατη. Πρέπει να έχεις χρήματα, αλλά δεν μπορείς να ζητήσεις χρήματα γιατί αυτό είναι αγενές. Πρέπει να είσαι αφεντικό, αλλά δεν πρέπει να είσαι κακιά. Πρέπει να ηγείσαι αλλά να μην διαλύεις τις ιδέες των άλλων. Πρέπει να αγαπάς να είσαι μαμά αλλά να μην μιλάς για τα παιδιά σου όλη την ώρα. Πρέπει να είσαι γυναίκα καριέρας αλλά πάντα να φροντίζεις για τους άλλους.
Πρέπει να απαντάς για την κακή συμπεριφορά των αντρών, που είναι παρανοϊκό, αλλά αν το πεις αυτό, σε κατηγορούν ότι παραπονιέσαι. Πρέπει να παραμένεις όμορφη για τους άντρες, αλλά όχι τόσο ώστε να τους “προκαλείς” υπερβολικά ή να θεωρείσαι απειλή για τις άλλες γυναίκες επειδή υποτίθεται ότι είσαι μέρος της αδελφότητας. Αλλά πάντα να ξεχωρίζεις και πάντα να έχεις χάρη. Ποτέ όμως να μην ξεχνάς ότι το σύστημα είναι στημμένο. Οπότε βρες τρόπο να το αναγνωρίσεις αυτό αλλά να διατηρείς τη χάρη σου.
Ποτέ να μην γεράσεις, ποτέ να μην είσαι αγενής, ποτέ να μην επιδεικνύεσαι, ποτέ μην είσαι εγωίστρια, ποτέ μην πέσεις, ποτέ μην αποτύχεις, ποτέ μη δείξεις ότι φοβάσαι, ποτέ μην παρεκτραπείς. Είναι υπερβολικά δύσκολο! Είναι γεμάτο αντιθέσεις και κανείς δεν σου δίνει μετάλλιο ή σου λέει “ευχαριστώ”. Και αποδεικνύεται ότι στα αλήθεια όχι απλά τα κάνεις όλα λάθος αλλά φταις κι εσύ για όλα», έλεγε.
Είναι αδύνατο να είσαι γυναίκα, σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου και να μην σχολιάζεσαι είτε από άλλες γυναίκες είτε από άντρες για κάτι, που δεν θα έπρεπε να είναι αντικείμενο σχολιασμού εξαρχής. Δυστυχώς, η ιστορία και η Δέσποινα Βανδή στην κηδεία του Βασίλη Καρρά, αυτό αποδεικνύουν.
Είναι ακριβώς αυτό που διάβασα σε ένα από τα tweets που υπερασπίστηκαν τη Δέσποινα Βανδή χωρίς αστερίσκους και «κατάλληλες συνθήκες» για να σχολιαστεί η εμφάνισή της.
«Διασκεδάζει βαμμένη και ντυμένη δεν θέτε! Κλαίει άβαφη τον φίλο της πάλι δεν θέτε! Τι θέτε;».
Αν ρωτάει εμένα, θέλω έναν κόσμο που αρχικά θα φτάσει στο σημείο να μπορεί να καταπνίξει το ταπεινό του ένστικτο, την αντανακλαστική του αντίδραση να σχολιάσει δημόσια και απερίγραπτα σκληρά έναν άλλο άνθρωπο κι αν δεν έχει κάτι καλό να πει, θα σιωπά. Έπειτα θέλω έναν κόσμο που θα το κάνει αυτό δημόσια και ιδιωτικά, όχι επειδή είναι το «πρέπον» αλλά επειδή θα αναγνωρίζει ότι είναι δικαίωμα του καθενός από εμάς να δείχνει όπως θέλει και σε όποιον αρέσει τελικά.
«Οι haters στο διαδίκτυο είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Είναι αυτοί που σπεύδουν να σχολιάσουν αρνητικά κάθε κίνηση και εμφάνιση των δημοσίων προσώπων. Ως γυναίκα, τι απαντάς σε τέτοιους ανθρώπους, που σχολιάζουν και κατακρίνουν όποιον φροντίζει την εικόνα του με οποιονδήποτε τρόπο; Προσωπικά, δεν απαντώ σε κανένα σχόλιο, άσε που πολλές φορές δεν τα διαβάζω. Από τη στιγμή που εκτίθεσαι, είτε λέγεται διαδίκτυο, είτε τηλεόραση, είτε σκηνή, είναι επόμενο – και το έχω συνηθίσει – ότι θα υπάρχουν κάποιοι που θα σχολιάζουν και αρνητικά. Δεν ασχολούμαι», είχε πει κάποτε η Δέσποινα Βανδή.
Θέλω έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν θα είναι αναγκασμένοι να συνηθίσουν αυτά τα σχόλια. Κυρίως θέλω έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν θα νιώθει υποχρεωμένος να απολογείται για το πώς επιλέγει να δείχνει. Έναν κόσμο που δεν θα νιώθει υποχρεωμένος να προσπαθεί να συμμορφώνεται στις προσδοκίες των άλλων για την εμφάνισή του. Έναν κόσμο που θα είναι αναπολογητικά ο εαυτός του, σε κάθε περίσταση. Έναν κόσμο που δεν ασχολείται με τους άλλους.
