Η Δήμητρα της Λέσβου πέθανε τον Απρίλιο, αλλά η κοινωνία τη σκότωνε κάθε μέρα από την αρχή της ζωής της
- 15 ΙΟΥΝ 2021
Η Δήμητρα της Λέσβου είναι νεκρή, αλλά είχε «πεθάνει» πολλές φορές πριν ταυτοποιηθεί η σορός της.
«Μπορείς να με λες Δημήτρη ή Δήμητρα. Δεν έχω πρόβλημα. Το ρόδο, όπως και να το πεις, ρόδο παραμένει». Μέσα σε 25 περίπου λεπτά, η κινηματογραφίστρια και φωτογράφος Τζέλη Χατζηδημητρίου, αποτύπωσε τον κόσμο της Δήμητρας της Λέσβου, που ζούσε στη Σκάλα Συκαμιάς, ένα μικρό ψαροχώρι του νησιού.
Μία γυναίκα που δεν κατάφερε ποτέ να ζήσει με τον τρόπο που ονειρευόταν αλλά που δεν πήγε και ποτέ κόντρα στη φύση της. «Στην αρχή της εφηβείας ένιωσα ότι ήμουν περισσότερο κορίτσι». Δεν βρήκε όμως ποτέ έναν συμπαραστάτη και σύμμαχο στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του 70 και 80. Ακόμα και όταν δεν έγινε δεκτή στον στρατό «λόγω τρανσεξουαλισμού», η περίπτωσή της θεωρείτο ψυχιατρική και οι γονείς της της χορηγούσαν επί χρόνια φάρμακα, εν αγνοία της Δήμητρας.
Η Δήμητρα ήταν ο Δημήτρης για όλη την οικογένεια, που δεν μπορούσε να τη δει ως έναν κανονικό άνθρωπο, ενώ ήταν η μόνη από τα αδέρφια που φρόντισε τους γονείς της μέχρι το τέλος της ζωής τους. Πριν από 7-8 χρόνια, ο Δημήτρης της Λέσβου ένιωσε ότι μπορεί να ζει ως Δήμητρα και ξεκίνησε να ντύνεται με γυναικεία ρούχα. Με φορέματα, πέρλες και οικολογικές γούνες που τόσο αγαπούσε. Ήθελε να αποκτήσει παιδιά. Δεν ήξερε το πώς, αλλά τα γατιά, που ήταν και η σταθερή της παρέα, δεν αρκούσαν για την ίδια. Αγαπούσε τη μουσική. Τα τραγούδια ήταν ο σύντροφός της, ενώ η συλλογή με ρομαντική μουσική ήταν ο μεγάλος της θησαυρός. Όσο για τον έρωτα; Τον έζησε μία φορά, αλλά πληγώθηκε πολύ.
Όπως πληγώθηκε πρωτίστως από την ίδια της την οικογένεια. Από τους ανθρώπους που την έκλεισαν δύο φορές σε ψυχιατρική κλινική επειδή ήταν τρανς. Την πρώτη φορά επειδή δήλωσε ότι θέλει να κάνει επέμβαση διόρθωσης φύλου. Η δεύτερη φορά θα ήταν και μοιραία. Τα αδέρφια της την έβαλαν στο Δρομοκαΐτειο, και λίγες μέρες αφότου έφυγε από εκεί, έπεσε θύμα τροχαίου στο Π.Φάληρο, όπου και εγκαταλείφθηκε στην άσφαλτο. Η σορός μεταφέρθηκε στο Τζάνειο στις 9 Απριλίου, παρέμεινε έως τις 18 Μαΐου, όπου μεταφέρθηκε στον ιατροδικαστή. Μία αδιανόητη καθυστέρηση σε τυπικές διαδικασίες. Ένας άνθρωπος που θεωρείται εξαφανισμένος, ενώ είναι νεκρός τους τελευταίους δύο μήνες.
Ο επαναλαμβανόμενος θάνατος της Δήμητρας της Λέσβου
Η Δήμητρα άφησε την τελευταία της πνοή στην άσφαλτο, τον Απρίλιο του 2021. Το διερχόμενο αμάξι δεν την είδε, την χτύπησε και απλώς την εγκατάλειψε αιμόφυρτη. Η σορός της μπήκε για λίγο στα αζήτητα και τώρα οι Αρχές αρνούνται να δώσουν πληροφορίες ή να κάνουν εξέταση DNA. Η Δήμητρα δεν πέθανε μόνο τον Απρίλιο του 2021. Συνεχίζει να πεθαίνει μετά θάνατον, όπως πέθαινε και κάθε μέρα όταν όλοι τη θεωρούσαν τρελή. Όταν δεν της μιλούσε κανένας στο χωριό. «Δεν τη θέλει κανένας εδώ έτσι όπως είναι. Πηγαίνει έξω από τα μαγαζιά και τραγουδάει», δήλωσε ο αδερφός της, ενώ ήταν ακόμη εξαφανισμένη.
Η Δήμητρα πέθανε ξανά όταν μία παρέα εφήβων από το χωριό παραβίασε το παράθυρο του σπιτιού της και την κακοποίησαν σωματικά και σεξουαλικά, καταγράφοντας τα πάντα στο κινητό τους. Η ψυχική της υγεία επιδεινώθηκε και δεν ήθελε ούτε να βγει από το σπίτι.
Κλείνουμε τα μάτια στη ζωή, αλλά τα ανοίγουμε στον θάνατο
Το κύμα συμπαράστασης για την απόδοση ευθυνών, αλλά και για την αδικία που υπέστη καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής της, δείχνει ότι κάτι αλλάζει. Όχι όμως τόσο ώστε να βοηθήσουμε πραγματικά. Κάπου διάβασα σε status φίλης στο Facebook ότι μία νεαρή κοπέλα της είπε «Όσο εσείς κλαίτε πάνω από το χυμένο γάλα, εμείς μαζεύουμε λεφτά για να διορθώσει το φύλο της μία φίλη μας». Και αυτό τουλάχιστον είναι ανακουφιστικό για τις γενιές που έρχονται. Σε πολλά χωριά (και πόλεις) της Ελλάδας υπήρχε πάντα μία Δημητρούλα. Ένας δακτυλοδεικτούμενος που ήταν ο τρελός του χωριού, που δεν πρέπει να του δίνεις σημασία γιατί παίρνει θάρρος. Ποτέ κανείς δεν ρωτάει να μάθει την ιστορία του ανθρώπου που χορεύει μόνος του στον δρόμο και μιλά μόνο με τις γάτες.
Χαίρομαι πολύ που η Δήμητρα της Λέσβου βρήκε αγάπη και αποδοχή, έστω και αργά, αλλά πενθώ το ότι δεν έζησε έτσι όπως ήθελε, τα 64 χρόνια της ζωής της. Ναι, οι εποχές αλλάζουν και το να είσαι τρανς δεν σε βάζει (με τον ίδιο τρόπο) στο περιθώριο της κοινωνίας. Ωστόσο, ίσως να έχεις πάει διακοπές στη Λέσβο, να έχει περάσει από δίπλα σου η Δήμητρα και να την έχεις λοξοκοιτάξει. Κάπως νομίζουμε ότι οι άνθρωποι έχουν τον δικό τους προορισμό στη ζωή, ακόμα κι αν αυτός είναι στρωμένος με αγκάθια και αίμα στην άσφαλτο. «Εγώ τον χειμώνα τον ζω σαν να είναι καλοκαίρι» έλεγε κοιτώντας την κάμερα κι ελπίζουμε ότι εκεί που θα πας, δεν θα έχει άλλο χειμώνα.