Η Έλενα Ακρίτα είναι καταθλιπτική και για τη Λίνα Κλείτου αυτό είναι βρισιά. Τι θλίψη, τι ντροπή
- 14 ΔΕΚ 2020
Πώς λένε «αυτή είναι χοντρή»; πώς λένε «έλα μωρέ με τη μαύρη» ή «άντε βρε με τη χαζή την ξανθιά»; «την ανάπηρη», «την π@@@@@α»; Αναλόγου επιπέδου και ανυπολόγιστης προσβολής το δημόσιο σχόλιο της δημοσιογράφου Λίνας Κλείτου για την Έλενα Ακρίτα σήμερα στο Facebook. Η κυρία Κλείτου το έγραψε, το δήλωσε, αποκάλεσε «καταθλιπτική» την Έλενα Ακρίτα για να το δουν όλοι. Για να το δει κι εκείνη, προφανώς. Η «καταθλιπτική» και μαζί της, όλοι όσοι έχουν διαγνωσθεί με κατάθλιψη. Γιατί για τη Λίνα Κλείτου, ως φαίνεται, η κατάθλιψη είναι βρισιά, όχι ψυχική διαταραχή.
Η ανίατη ασθένεια της αγένειας ξαναχτύπησε την πόρτα.
Όλα συνέβησαν σε μία δημόσια συνομιλία με τον Μπάμπη Παπαπαναγιώτου, στην οποία η δημοσιογράφος, δηλώνοντας την άποψή της για την παραίτηση της Έλενας Ακρίτα από την εφημερίδα «Τα Νέα», επέλεξε να πάρει θέση εκτόνωσης κάνοντας τοξική χρήση ενός επιθέτου που αντιστοιχεί στη ψυχική ασθένεια που η ίδια η Ακρίτα έχει αποκαλύψει πως την έχει ταλαιπωρήσει για πολλά χρόνια. Μια διαταραχή με την οποία όπως έχει παραδεχτεί δίνει μάχη καθημερινή. Και το έκανε με τον μόνο τρόπο που εφαρμόζεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Με περίσσεια κακεντρέχεια, με αχρείαστη ευκολία. Με τρόπο που θλίβει, συνθλίβει, καταθλίβει. Που στιγματίζει.
Την ανακύκλωση έκανε η ίδια η Έλενα Ακρίτα μέσα από το προφίλ της στο Facebook και το σχόλιο «Είμαι καταθλιπτική κι αυτό είναι στίγμα σύμφωνα με τη Λίνα Κλείτου. Της εύχομαι ολόψυχα να μην παλέψει ποτέ με αυτό τον δαίμονα που λέγεται “κατάθλιψη”. Εγώ πάλι της εύχομαι να αναλογιστεί άμεσα τι ακριβώς έχει πει, πόσο πολύ έχει προσβάλλει, πόσο έχει εκτεθεί και να ζητήσει δημόσια συγγνώμη που για μια χούφτα μικροπολιτικές έφτασε να προσβάλλει τόσο ελαφρά τη καρδία αμέτρητους ανθρώπους, να τους επιβαρύνει ακόμα παραπάνω με σχόλια εν είδη κατηγορίας. Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια που αφορά πάνω από το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Σε συνθήκες δύσκολες, όπως οι τρέχουσες, τα ποσοστά ανεβαίνουν. Πρόκειται για την πιο σημαντική αιτία αναπηρίας στον κόσμο. Κι όσο κι αν στην καθημερινότητα επικαλούμαστε «κατάθλιψη» για φυσιολογικές απογοητεύσεις και πρόσκαιρες μελαγχολίες, στη ψυχιατρική, περιπτώσεις όπως αυτή της κυρίας Ακρίτα είναι κλινική. Κι απαιτεί τουλάχιστον σεβασμό κι ανθρωπιά. Η οποία εν προκειμένω απουσιάζει από τη συζήτηση τόσο θλιβερά και ντροπιαστικά.
Έλενα Ακρίτα: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”. Όχι. Υπάρχει δεν μπορώ».
Καλεσμένη στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη πριν 3 χρόνια, η Έλενα Ακρίτα ζήτησε να μιλήσει απευθείας με το βλέμμα στραμμένο στην κάμερα: «Μπορώ να μιλήσω σε κάποια κάμερα; Επειδή αυτό είναι ένα θέμα το οποίο με καίει και με τσουρουφλίζει. Θέλω να πω το εξής και να πω το εξής και να το ακούσουμε όσο μπορούμε περισσότεροι. Και ήταν ένας από τους λόγους που ήρθα σήμερα σε αυτή την εκπομπή και θέλω να το εκμυστηρευτώ κι αυτό. Εμένα πέθανε ο πατέρας μου όταν ήμουν 10 χρονών και από τότε άρχισαν τα σπέρματα, οι σπόροι της κατάθλιψης, που εκδηλώθηκε γύρω στα 30 μου. Ταυτόχρονα δούλευα, έκανα τη ζωή μου, αλλά η κατάθλιψη υπήρχε πάντα. Έκανα πάρα πολλά χρόνια να την αντιμετωπίσω. Έζησα 30 χρόνια σχεδόν στο σκοτάδι αυτής της κατάθλιψης. Έζησα 30 χρόνια, και το λέω για όλους εσάς που είστε τώρα σπίτι και μας ακούτε ενδεχομένως, πιστεύοντας το “δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”. Όχι. Υπάρχει δεν μπορώ».
«Ο άνθρωπος που έχει κατάθλιψη είναι πολύ βαθιά τα σκοτάδια του. Ο άνθρωπος που έχει κατάθλιψη δεν πηγαίνει από εδώ μέχρι το μπάνιο. Δεν μπορεί, όχι δεν θέλει. Σας παρακαλώ πολύ, όσοι έχετε και το κρύβετε δεν είστε μόνοι και δεν είστε οι μόνοι».
Και συνέχισε: «Παίρνω πάρα πολλά μηνύματα τώρα που κι εγώ, αυτό το μυστικό μου, γιατί ήταν μυστικό λες και είχα ένα στίγμα, ντρεπόμουν για αυτό, το έβγαλα και μίλησα προς τα έξω. Και θέλω να ξέρετε πως το να πάμε σε έναν ψυχίατρο και να ζητήσουμε τη βοήθεια του, ενδεχομένως και με μία φαρμακευτική αγωγή, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με βοήθησε, πόσο μου άλλαξε τη ζωή. Ένα θα πω, ξυπνούσα το πρωί σήμερα και αφηρημένη όπως ήμουν στο μπάνιο έλεγα: “Επτά τραγούδια θα σου πω”. Και λέω “Έλενα, εσύ τραγουδάς μόνη σου!” Είχα να το ζήσω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ζητήστε βοήθεια και να θυμάστε ότι είμαστε πάρα πολλοί σε αυτή τη σκοτεινή παρέα και όλοι μαζί προσπαθούμε να βγούμε προς τα έξω».
