Η βία είναι ίδια την Κυριακή, ίδια και την Τρίτη, στη Νέα Σμύρνη και αλλού. Εμείς, θα μείνουμε ίδιοι;
- 10 ΜΑΡ 2021
Από το απόγευμα της Κυριακής 7 Μαρτίου, πολλοί από εμάς βρισκόμαστε σε σοκ. Η βία σοκάρει. Το απόγευμα της Κυριακής βίντεο που διαδέχονταν το ένα το άλλο στο timeline μας μάς έφερναν αντιμέτωπους με την απρόκλητη αστυνομική βία και μάλιστα εκτός του πλαισίου που το μάτι μας την είχε συνηθίσει ως τώρα. Τα χτυπήματα, εκείνη την ώρα, σε αυτή τη συνθήκη, σε μία «ασφαλή» περιοχή, ήταν έξτρα σοκαριστικά. Το σοκ συνεχίστηκε το βράδυ της Τρίτης 9 Μαρτίου. Μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας κατέληξε στον σοβαρό τραυματισμό ενός αστυνομικού και ακολουθήθηκε από ξυλοδαρμούς πολιτών από αστυνομικούς στα στενά της Νέας Σμύρνης. Κι άλλα βίντεο, περισσότερα βίντεο, που δεν είχαν τελειωμό.
Η βία δεν είναι απλή υπόθεση όσο απλός κι αν είναι ο ορισμός της κατά τους Arcker & Browne (1989). Ως βία ορίζεται «μία κατάσταση άσκησης φυσικής πίεσης ή σωματικής επενέργειας σε άλλο άτομο, η οποία μπορεί να οδηγήσει είτε στον τραυματισμό του, είτε στον περιορισμό της προσωπικής του ελευθερίας», σημειώνουν οι επιστήμονες. Οι επιπτώσεις της όμως, δεν περιορίζονται στα θύματα και τους δράστες της, αλλά επηρεάζουν μια ολόκληρη γειτονιά όπως η Νέα Σμύρνη ή μια ολόκληρη κοινωνία. Η κοινωνία είναι πιεσμένη και κουρασμένη και η βία έρχεται να προστεθεί στα προβλήματα που ήδη έχει μετά από έναν χρόνο εγκλεισμού.
H Νέα Σμύρνη γέμισε εικόνες βίας
H πορεία της Τρίτης στη Νέα Σμύρνη, στην αρχή της τουλάχιστον, ήταν αυτό το «νισάφι» που όλοι ήθελαν να βροντοφωνάξουν απέναντι στην αναίτια αστυνομική βία που ήρθε και έριξε γροθιές στην πίστη μας ότι τουλάχιστον μέσα σε αυτόν τον χρόνο, μπορούμε να στείλουμε έναν κωδικό 6 να πάρουμε λίγο ήλιο, να βγάλουμε για λίγο τα παιδιά μας από το σπίτι, να προσέξουμε και την ψυχική μας υγεία εκτός από τη σωματική. Καμία πίστη πια. Μία βόλτα στην πλατεία, μπορεί κάλλιστα να καταλήξει σε μία βίαιη προσαγωγή στη ΓΑΔΑ. Η πορεία στη Νέα Σμύρνη ξεκίνησε με 10.000 απλούς πολίτες που ήθελαν απλά να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους για όσα επαίσχυντα είχαν δει μπροστά στα μάτια τους την Κυριακή. Κατέληξε σε μία βίαιη επίθεση σε έναν αστυνομικό, επαίσχυντη, σοκαριστική. Κατέληξε να φωνάζουμε «νισάφι» για τις σιδερόβεργες, τα καδρόνια, τον όχλο, τη βία που δεν είχε τελειωμό.
Η βία είναι ίδια την Κυριακή και την Τρίτη, αλλά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης, επέλεξε να αναφερθεί στο διάγγελμά του μόνο στη βία της Τρίτης στη Νέα Σμύρνη, μας κάνει να νιώθουμε ότι αυτό το «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», δεν αφορά το κράτος. Αυτό που πυροδότησε το κλίμα, με τη βοήθεια των ανεγκέφαλων οπαδών της βίας που ξανά είδαν φως και μπήκαν στην πορεία, είχε συμβεί την Κυριακή. Ο πρωθυπουργός επέλεξε και στο διάγγελμά του να το αγνοήσει. Αν το είχε κάνει, αντί να μιλάμε για κάποιους που κατά τον πρωθυπουργό «επιχειρούν να σπείρουν το μίσος και τον διχασμό», θα μιλούσαμε για τη στιγμή που κάποιος όντως επιχείρησε να κατευνάσει τα πνεύματα.
H αστυνομική βία, στις ΗΠΑ θεωρείται ζήτημα δημόσιας υγείας. Η υγεία η οποία έχει γίνει το μόνο αγαθό που εδώ και έναν χρόνο προσπαθούμε όλοι, συλλογικά να διαφυλάξουμε, πλήττεται σοβαρά από αυτήν, κι όχι μόνο η υγεία των θυμάτων της. Είναι και θέμα ψυχικής υγείας. «Υπάρχουν ολοένα και αυξανόμενα στοιχεία που δείχνουν ότι η ψυχική υγεία και η ευεξία, ατόμων και κοινωνιών ολόκληρων, επηρεάζονται μετά από ένα περιστατικό αστυνομικής βίας που παίρνει έκταση», σημείωνε σχετικά ο M.P.H., Sc.D. Justin M. Feldman, καθηγητής στο τμήμα Poplulation Health στην ιατρική σχολή NYU Grossman. Δημιουργεί , στρες, προκαλεί συλλογικό τραύμα σε μειονότητες, και καταθλιπτικά συμπτώματα σε κατοίκους περιοχών που έχουν βιώσει κάποιο έντονο περιστατικό αστυνομικής βίας. «Δεν έχει να κάνει μόνο με όταν συμβαίνει κάποιο περιστατικό βίας. Είναι η συνεχής αναμονή ότι μπορεί να συμβεί σε σένα ή σε κάποιον που ξέρεις» σημείωνε στο SELF, η Sirry Alang, Ph. D. συνιδρύτρια του Institute of Critical Race and Ethnic Studies at Lehigh University.
Στην Αμερική τα πράγματα είναι διαφορετικά, υπάρχει ο συστημικός ρατσισμός και οι μειονότητες που βάλλονται ανισομερώς από την αστυνομική βία, ίσως μου πεις, αλλά προσωπικά θα σου απαντήσω πως η βία είναι βία. Το γεγονός ότι είναι κρατική, δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο σημαντική κι έχει λιγότερες επιπτώσεις από κάποιου άλλου είδους βία. Γι’ αυτό είναι λάθος να την προσπερνάμε, αν όχι εμείς, τότε ο πρωθυπουργός.
Το αίμα του αστυνομικού στην άσφαλτο δεν είναι εικόνα που ξεπερνιέται, δεν είναι εικόνα που θέλουμε να αντικρίσουμε ξανά. Ούτε τους χωρίς φρένο ξυλοδαρμούς στα στενά της Νέας Σμύρνης και τις άθλιες ατάκες αστυνομικών θέλουμε να ξαναδούμε. Χορτάσαμε βία, χορτάσαμε εικόνες, από τις οποίες δεν θα μπορούμε να απαλλαγούμε και καλό θα ήταν να σκεφτούμε σε αυτό το σημείο ότι μία από τις βαθύτερες αιτίες της βίαιης συμπεριφοράς είναι η συνεχής έκθεση μας σε αυτήν.
Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα, δεν είναι άλλη επίθεση, δεν είναι άλλη άμυνα, δεν είναι φωνές και όξυνση και ανούσιοι πολιτικοί τσακωμοί και σίγουρα αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ένα κράτος που αντιμετωπίζει τη βία επιλεκτικά και ένα πολιτικό σώμα στο σύνολό του που θα κοιτάζει για μικροπολιτικούς σκοπούς πώς να εκμεταλλευτεί και να συντηρήσει την πόλωση, για να έχει ευθύνες να ρίχνει ή ψήφους να παίρνει. Αυτό που χρειαζόμαστε από το κράτος, τον πρωθυπουργό, είναι κινήσεις αποκλιμάκωσης κι όχι τον συνήθη δρόμο της όξυνσης. Αυτόν που μας είναι πιο εύκολος για να μην υιοθετούμε την όποια ευθύνη. Ένα «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» αληθινό, με πράξεις. Πιστευτό. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το τέλος της βίας.