Υπόθεση Μιχαηλίδη: Με τις Αντιγόνες ή τους Κρέοντες αυτού του κόσμου
- 29 ΙΟΥΛ 2022
Η τραγωδία του Σοφοκλή Αντιγόνη, αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του αρχαίου λόγου. Ένα έργο το οποίο ίσως όσο κανένα άλλο, καταγγέλλει από τη μία την αυταρχικότητα της εξουσίας (Κρέων) κι από την άλλη προβάλλει την αξία της ανυπακοής (Αντιγόνη) απέναντι στην κρατική εξουσία. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή, έγινε έτσι παγκόσμιο σύμβολο αγωνιστικότητας, επαναστατικότητας και ανυπακοής απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.
Η σύγκρουση ανάμεσα στον Κρέοντα και την Αντιγόνη, παραπέμπει στο διαχρονικό δίπολο Ατόμου – Κράτους. Το Άτομο διεκδικεί το δικαίωμα της ίσης μεταχείρισης, αλλά και της ελεύθερης βούλησης απέναντι στην εξουσία και τη θεσμοποιημένη βία του Κράτους. Ο Σοφοκλής μέσα από το έργο του, φαίνεται να επιχειρηματολογεί για το δίκαιο της ηθικότητας μιας πράξης (ταφή νεκρού Πολυνείκη) και για το δίκαιο μίας πράξης σύμφωνης με το νόμο (διαταγή Κρέοντα), όμως όχι απαραιτήτως και ηθικής.
Η περίπτωση του Γιάννη Μιχαηλίδη
Ο κρατούμενος Γιάννης Μιχαηλίδης συμπληρώνει σήμερα 67 ημέρες απεργίας πείνας. Ο ίδιος, θέτει συνειδητά τη ζωή του σε κίνδυνο, διεκδικώντας τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή του νόμου και την υπό όρους απελευθέρωσή του (σύμφωνα με το Άρθρο πέρί Απόλυσης υπό τον όρο της ανάκλησης). Ωστόσο, η ελληνική Δικαιοσύνη στάθηκε απέναντί του, αρνούμενη να αποδεχθεί ότι ο Μιχαηλίδης πρέπει να αποφυλακιστεί.
Οι δικαστές του Συμβουλίου Εφετών της Λαμίας αποφάσισαν ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης, η ζωή του οποίου διατρέχει πλέον σοβαρό κίνδυνο ύστερα από την εξαντλητική απεργία από τις 23 Μαΐου, έχει επιδείξει «προσχηματική καλή συμπεριφορά» και εφόσον αφεθεί ελεύθερος είναι πιθανόν να διαπράξει νέα αδικήματα.
Κι ενώ ο Γιάννης Μιχαηλίδης, που φυλακίστηκε το 2014 και καταδικάστηκε το 2016, έχει συμπληρώσει το απαιτούμενο από τον νόμο διάστημα των 8,5 χρόνων έκτισης από την 20ετή ποινή του, καταδικασμένοι δολοφόνοι και βιαστές, συνεχίζουν ατάραχοι τη ζωή τους χάρη στην επιείκεια της Δικαιοσύνης και στην προσπάθεια του επιτελικού κράτους δικαίου να διασφαλίζει την ομαλή επανένταξη των εγκληματιών με ευεργετικά μέτρα.
Μετά το απορριπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Άμφισσας για τον Γιάννη Μιχαηλίδη, με το οποίο το Συμβούλιο Εφετών Λαμίας αρνήθηκε την υφ’ όρον αποφυλάκισή του, οι συνήγοροί του, Θεόδωρος Μαντάς και Γεώργιος Κακαρνιάς, έκαναν την ακόλουθη δήλωση:
«Η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών Λαμίας αποτελεί για όλους μας δυσάρεστη έκπληξη. Οι αντοχές του κράτους δικαίου κατέρρευσαν εκκωφαντικά. Η ανθρωπιά και η ευαισθησία απέδρασαν από την ελληνική Δικαιοσύνη. Το διακύβευμα της απόφασης αυτής, η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής. Δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια, θα εξαντλήσουμε σε κάθε επίπεδο τη θεσμική λειτουργία της Δικαιοσύνης με την προσδοκία ότι θα πρυτανεύσει η αναγκαία λογική, αφού για εμάς το διακύβευμα είναι να μην χαθεί η ανθρώπινη ζωή. Οι επιλογές που θα κάνουμε υπαγορεύονται από την αναγκαιότητα αυτή».
Γιατί απεργία πείνας;
Η απεργία πείνας χρησιμοποιείται ιστορικά, ως το έσχατο όπλο κάθε κρατουμένου. Κάθε ανθρώπου δηλαδή, που στερείται το δικαίωμα της ελευθερίας. Είναι η τελευταία μορφή διαμαρτυρίας που έχει στη διάθεσή του καθώς στερείται, των πολιτικών δικαιωμάτων. Ο Μιχαηλίδης με την απεργία πείνας επιχειρεί να θέσει τους φορείς της εξουσίας προ των ευθυνών τους, διεκδικώντας το αυτονόητο: Ίση μεταχείριση απέναντι στον νόμο.
Ο συνήγορος του Μιχαηλίδη Θεόδωρος Μαντάς, σε πρόσφατες δηλώσεις του υπογραμμίζει χαρακτηριστικά:
«Θα το ξαναπούμε για ακόμη μια φορά και θα το επαναλάβουμε όσες φορές και αν χρειαστεί: Το κράτος δεν επιτρέπεται να ποινικοποιεί την ιδεολογία των κρατουμένων, να ποινικοποιεί το φρόνημά τους και να εφαρμόζει επιλεκτικά τον νόμο.
Η απεργία πείνας και η διακινδύνευση της ίδιας τους της ζωής αποτελεί το ύστατο μέσο που διαθέτουν οι κρατούμενοι/ες για να ακουστούν και να αποκτήσουν ορατότητα μέσα στη συνθήκη στέρησης της ελευθερίας που τους έχει επιβληθεί. Να γίνει δεκτό το αίτημα του κρατούμενου απεργού πείνας Γ. Μιχαηλίδη για υφ’ όρον απόλυση και να προστατευθεί η ζωή του».
Αλληλεγγύη VS βία
Η περίπτωση του Γιάννη Μιχαηλίδη, μπορεί να προβάλλεται -αν και όποτε καταφέρει να μπει στην ημερήσια ατζέντα- από την πλειονότητα των ΜΜΕ, ως «επεισόδια αντιεξουσιαστών». Η πραγματικότητα ωστόσο μακριά από οθόνες και κάμερες, είναι πολύ διαφορετική.
Το κύμα αλληλεγγύης υπέρ του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη συνεχίζει ακλόνητο, πραγματοποιώντας πορείες και δράσεις συμπαράστασης ανά την Ελλάδα. Αλληλεγγύη που αντιμετωπίζεται με απροκάλυπτη αστυνομική βία.
Αλληλεγγύη που έρχεται ως άμεση απάντηση για το μεγαλύτερο διακύβευμα, αυτό της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Γιάννη Μιχαηλίδη. Αύριο, ίσως των δικών σου.
Οι δικηγόροι του Μιχαηλίδη, δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν να αναζητούν κάθε νομικό μέσο προκειμένου να μην υπάρξει ο πρώτος νεκρός απεργός πείνας στην Ελλάδα και ο δεύτερος στην Ευρώπη, μετά το θάνατο του Bobby Sands, στην θατσερική Βρετανία του 1981. Στο τέλος όμως θα πρέπει εμείς οι ίδιοι να αποφασίσουμε αν θέλουμε να είμαστε με τις Αντιγόνες ή τους Κρέοντες αυτού του κόσμου.
