Υποχρεωτική Συνεπιμέλεια: Για τον Γιάννη Λοβέρδο αυτός που χτυπάει τη μαμά δεν είναι απαραίτητα κακός γονιός
- 21 ΜΑΙ 2021
Μέσα σε λίγα λεπτά, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννης Λοβέρδος επιβεβαίωσε τον μεγαλύτερο φόβο που γεννήθηκε μέσα από το ψηφισμένο- πλέον-νομοθέτημα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Πως πράγματι, ένας κακοποιητής μπορεί να θεωρηθεί ικανός να μοιραστεί με το θύμα του την επιμέλεια του παιδιού τους και μάλιστα να είναι και καλός γονιός. Αυτό το απίστευτο κατέθεσε ο πρώην δημοσιογράφος επιχειρώντας να υπερασπιστεί ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα νομοσχέδια που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια από το ελληνικό κοινοβούλιο.
Τον Γιάννη Λοβέρδο τον θυμάμαι πολύ καθαρά ως Γιώργο Μητσικώτσα. Τον μιμούνταν θεσπέσια ο Μητσικώστας για τον τρόπο που απαξίωνε με έκδηλη αηδία να διαβάσει τους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των «κίτρινων» εφημερίδων σ’ εκείνη την πρωινή του ενημερωτική εκπομπή. Δεν ξέρω αν θυμάστε το σκετς με τα χειρουργικά γάντια και το λούσιμο των εξωφύλλων με καθαρό οινόπνευμα. Ακούγοντας την τοποθέτησή του στη Βουλή για το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου αυτό το λευκό μπουκαλάκι. Τη συγκεκριμένη ντροπή δεν την ξεπλένεις ούτε με οινόπνευμα, ούτε με χλωρίνη ούτε με το άκουα φόρτε το ίδιο.
Ο Γιάννης Λοβέρδος, ως εκπρόσωπος πια των πολιτών που του έβαλαν σταυρό στο ψηφοδέλτιο, στο όνομα της ομαλής ανατροφής ενός παιδιού που υποτίθεται ότι συζητάμε με την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, εξέφρασε την ειλικρινή άποψη που συντηρεί ένα μάτσο επικίνδυνες πατριαρχικές παθογένειες εδώ και ανυπολόγιστα πολλά χρόνια μέσα στα σπίτια μας. Ότι δηλαδή εκείνος που δέρνει τη γυναίκα του- πολύ πιθανόν και μπροστά στα παιδιά του, μπορεί παράλληλα να είναι καλός γονιός οπότε έχει κάθε δικαιώμα να συμμετέχει εξίσου στην ανατροφή των παιδιών. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί κύριε Λοβέρδο. Δεν μπορεί και αν το ισχυρίζεται δεν πρέπει να τον πιστέψει κανείς, πόσο μάλλον δε, να υπερασπιστεί το οποιοδήποτε «δικαίωμά» του.
Η δήλωση του Γιάννη Λοβέρδου για τη συνεπιμέλεια δεν διαγράφεται με καμία συγγνώμη
«Έχουμε ξεχάσει πότε έγινε η τελευταία αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου. Έγινε το 1983, επί κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τότε δεν έχει γίνει καμία άλλη. Από τότε –κοντεύουν και 40 χρόνια- έχουν αλλάξει τα πάντα. Ακόμη και στο θέμα των διαζυγίων έχετε αντιληφθεί ότι έχουμε υπερδιπλάσια διαζύγια –δυστυχώς! Δυστυχέστατα!- σήμερα απ’ ό,τι είχαμε το 1983;» είπε αρχικά ο Γιάννης Λοβέρδος και κάπου εδώ να του υπενθυμίσουμε πως ένας από τους λόγους που έχουν αυξηθεί τα διαζύγια είναι πως οι γυναίκες πια μπορούν και στέκονται στα πόδια τους, δεν εξαρτώνται οικονομικά από τους συζύγους τους γιατί εργάζονται. Επίσης δεν ανέχονται τις κακοποιητικές συμπεριφορές όπως στο παρελθόν. Οι οποίες, όμως, ακόμα υπάρχουν και συνιστούν μάστιγα. Η ενδοοικογενειακή βία είναι μία από τις βασικές αιτίες χωρισμού και στη συντριπτική της πλειοψηφία το θύμα είναι η γυναίκα και τα παιδιά. Πάμε παρακάτω.
«Το παιδί έχει ανάγκη και τους δυο του γονείς. Και, ξέρετε, ένα διαζύγιο μπορεί να είναι πολύ σκληρό και να έχουν συγκρουστεί οι γονείς. Μπορεί να είσαι ένας κακός σύζυγος, αλλά μπορεί να είσαι καλός γονιός. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου. Μπορεί εγώ να χώρισα με τη γυναίκα μου και να έχω πάθος εναντίον της αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, όμως παρ’ όλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς» είπε ο κύριος Λοβέρδος, τσουβαλιάζοντας όλες τις λάθος συμπεριφορές προς όφελος των χειρότερων εξ αυτών.
Κανένα παιδί δεν έχει πραγματική ανάγκη έναν γονιό που ασκεί βία. Πόσο μάλλον δε συστηματική βία μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ο Γιάννης Λοβέρδος έκανε μια ειλικρινή δήλωση που σήκωσε σκόνη. Παράλληλα ξέρουμε πολύ καλά πως δεν είναι ο μόνος που πιστεύει πως, κάποιος που χτυπάει τη γυναίκα του δεν είναι ντε και σώνει ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Μπορεί να είναι απλά «λίγο παραπάνω εκρηκτικός», να «έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια», να «του δόθηκαν αφορμές να ξεσπάει μία στο τόσο», να «θέλει ειδικό χειρισμό για να μην φουντώσει». Όσο για το επιχείρημα «κανένα δικαστήριο δεν θα έδινε συνεπιμέλεια σε κάποιον που είναι επικίνδυνος» την απάντηση την ξέρουμε όλοι. Υπάρχει γύρω μας. Αυτές οι δίκες κρατούν χρόνια ή δεν γίνονται ποτέ. Για να μην ταραχτούν κι άλλο τα παιδιά. Γιατί δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα. Από φόβο για αντίποινα.
Για τόσους και τόσους άλλους λόγους που είναι τόσο απαραίτητη η ουσιαστική προστασία του κράτους και των νόμων απέναντι στα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Και τα παιδιά είναι πάντα τα θύματά της, άμεσα ή έμμεσα. Όποιον κι αν χτυπάς, αυτά χτυπάς. Και για να πούμε μια αλήθεια παραπάνω, δεν είναι και πολλά τα παιδιά που θέλουν να βλέπουν μπροστά τους έναν γονιό που δέρνει τη μάνα ή τον πατέρα τους.
Σε δεύτερο χρόνο ο Γιάννης Λοβέρδος αναδιατύπωσε δηλώνοντας ότι θεωρεί την ενδοοικογενειακή βία και κάθε βία φρικτή και πως κανένας κακοποιητής δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να μεγαλώνει τα παιδιά του εξίσου με τον άλλο γονιό αλλά αυτό δεν μπορεί να το αποφασίσει η βουλή, αλλά ο δικαστής. Κι έκανε λόγο για λάθος διατύπωση, τονίζοντας ότι έγινε απομόνωση μέρους των δηλώσεών του, με σκοπό να δημιουργηθεί θέμα. Δεν αλλάζουν και πάρα πολλά. Η άποψη αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει. Κι αν κάποιος νόμος πρέπει να μας προστατεύσει σαν κοινωνία, είναι από τέτοιου είδους θεωρητικές και πρακτικές τοποθετήσεις.
