“Κάνε την ραγισμένη σου καρδιά τέχνη”. Ευχαριστούμε, Carrie Fisher

“Πάρε τη ραγισμένη σου καρδιά και κάνε την τέχνη”. Μια φράση που συγκίνησε (ή απέτυχε να συγκινήσει) πολλούς ανθρώπους, τον καθένα για τους δικούς του λόγους. Σε γενικές γραμμές, βαριέμαι οικτρά τα “inspirational” πράγματα. Τι είπε ο ένας, τι κατέθεσε ο άλλος, λόγια “παρφουμαρισμένα”, σερβιρισμένα πάνω σε ροζ σύννεφα που πλαισιώνονται από μονόκερους, υποσχέσεις για αυτοβελτίωση, καλύτερη ζωή και “εσάνς” παγκόσμιας ειρήνης.

Αυτή η φράση, όμως, έχει κάτι διαφορετικό. Δεν λέει, φυσικά, κάτι που δεν το είχες υποψιαστεί ποτέ. Επιβεβαιώνει το προφανές. Και, κυρίως, στο υπενθυμίζει, να το κρατήσεις για μια ώρα ανάγκης. Για την κάθε ώρα ανάγκης που θα σκέφτεσαι ότι κάτι στη ζωή σου δεν βγάζει νόημα, ότι οι προσπάθειές σου πέφτουν στο κενό και ότι η καρδιά σου στέκεται εκεί, ραγισμένη κι ανήμπορη για οτιδήποτε άλλο πέραν της ανοχής στον επαναλαμβανόμενο πόνο.

Όποια κι αν είναι η πηγή του πόνου, ένας χωρισμός, η αποχώρηση ενός ανθρώπου από τη ζωή σου ή η άρνησή του να “εισβάλλει” σ’ αυτήν, κάθε είδους απώλεια ή ανεκπλήρωτη επιθυμία, μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία, μπορεί να σε τσακίσει με τρόπο που δεν το περιμένεις. Κάποιες φορές, μάλιστα, οι πηγές του πόνου λειτουργούν αθροιστικά. Μικρά γεγονότα, μικρής πρώτης επίπτωσης, συσσωρεύονται για να σε αφήσουν να κοιτάς το κενό, χωρίς τρόπο για να “πάρεις μπρος” ξανά, παγιδευμένος στην ενδιάμεση διάσταση του “τίποτα”. Στο σημείο αυτό είναι που πρέπει να θυμηθείς την τέχνη.

Η τέχνη για τον καθένα είναι διαφορετική έννοια. Δεν είναι απαραίτητο να ανασύρεις τα μπλοκ ζωγραφικής του γυμνασίου ή να ξεκινήσεις το ντεκουπάζ – το οποίο ακόμα να καταλάβω ακριβώς τι είναι. Ούτε να καταφύγεις στην “εύκολη λύση”, να θεωρήσεις σώνει και καλά τέχνη τη δουλειά σου και ν’ αφήσεις να σε καταπιεί η εργασιοθεραπεία χωρίς να έχει κάποιο ευνοϊκό αποτέλεσμα πάνω στον ψυχισμό σου. Τέχνη μπορεί να είναι κάτι απλό, από το να πετάξεις τη σαβούρα που ασυναίσθητα έχεις μαζέψει στο σπίτι σου, μέχρι το να φτιάξεις μια πίτα, να ξεκινήσεις το τρέξιμο, να ασχοληθείς με κάτι που θα σε ξεκουνήσει από το “τίποτα” και θα σε βοηθήσει να περάσεις στο “κάτι”. Ό,τι σου αρέσει και σου θυμίζει ότι πρέπει να συνεχίσεις την πορεία σου.

Η φράση της Carrie Fisher ήρθε σε μια στιγμή που ο κόσμος έχει περάσει πολλές άσχημες, “στριμωγμένες” καταστάσεις. Είτε σου δώσει το κίνητρο να γράψεις ένα βιβλίο, είτε να δοκιμάσεις νέες θέσεις για τα έπιπλα του σαλονιού σου, ένα είναι σίγουρο, ότι σου θυμίζει την ομορφιά που μπορείς να επιδιώξεις, όταν όλα μέσα σου μοιάζουν να έχουν τελειώσει.