Kinds of Kindness: 2 ώρες και 45 λεπτά χαμένα από τη ζωή μου

Τουρίστες, φασαίοι, μοναχικοί, κάτοικοι των Εξαρχείων, περαστικοί, μόνιμοι θαμώνες του Ριβιέρα. Ουρά είχε χθες στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου για το Kinds of Kindness. Με αυτό το cast και την πρεμιέρα στις Κάννες, λογικό θα πεις. Δεν μπορείς να σνομπάρεις εύκολα την Emma Stone, τον Jesse Plemons, την Margaret Qualley και τον Willem Dafoe.

Περίμενα καιρό την επαναφορά του Γιώργου Λάνθιμου στις εργοστασιακές ρυθμίσεις μετά τις οσκαρικές υπερπαραγωγές με το The Favorite και το Poor Things. Είμαι φαν του Ευθύμη Φιλίππου σε τέτοιο βαθμό που βάζω κι ακούω το George σπίτι. Μιλάω για το συλλεκτικό spoken word δίσκο με μουσικά ιντερλούδια και τον Ben Whishaw στον ρόλο του αφηγητή. Είμαι φαν του Γιώργου Λάνθιμου από τότε που έκανε τα βίντεοκλιπ. Πέρασα όμως 2 ώρες και 45 λεπτά να αναρωτιέμαι τι βλέπω. Και βγήκα από το θερινό με ένα άβολο μούδιασμα. Γιατί;

Το Kinds of Kindness δεν είναι ταινία

Είναι 3 διαφορετικές ταινίες μικρού μήκους με τους ίδιους ηθοποιούς. Μακάρι το σενάριο του Kinds of Kindness να ήταν τόσο μακάβριο, τόσο σκοτεινά αστείο και τόσο ιδιοφυές όσο ο Αστακός και ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού. Ήταν αναμενόμενα εκκεντρικό. Οκ, έβαλε την Emma Stone να χορεύει περίεργα, ξανά. Meme material πλάνο. Ο αφιλτράριστος Λάνθιμος παλιότερα, είχε κάτι καινούργιο να πει. Μοιάζει με ένα προσωπικό, αυτάρεσκο φιλμ που δεν φτιάχτηκε για να ικανοποιήσει το μαζικό κοινό. Είναι 2024, ο σνομπισμός είναι concept που ανήκει αποκλειστικά στον hipster που κλαίει για τα ενοίκια στην Νεάπολη Εξαρχείων.

Κάτι πήγε λάθος στο μοντάζ του Kinds of Kindness

Για να φεύγει κόσμος μόλις τελειώνει η πρώτη από τις 3 σατιρικές ιστορίες, κάτι δεν πήγε καλά. Θα μπορούσαν να ειπωθούν στο μισό χρόνο όλα. Δεν λέει και κάτι πρωτότυπο το Kinds of Kindness: άνθρωποι αναζητούν την αγάπη και την αποδοχή και χάνονται μέσα στο χάος της ζωής. Και κάποιοι άνθρωποι με εξουσία τους χειραγωγούν κακοποιητικά. Ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος το λέει απλά άλλη μια τυπική Τετάρτη στη δουλειά. Δεν χρειαζόταν κινηματογραφικές κυνικές παραβολές για να εικονοποιήσει (εξυπνακίστικα) τα υπαρξιακά του. Αν ήθελαν να συνδέω κινηματογραφικά κομμάτια παζλ θα έβλεπα ξανά το Tenet.

Η συμπόνια και η φροντίδα είναι ξένες έννοιες για τους ήρωες των 3 ιστοριών, σαν να τους έχει αφαιρεθεί ένα μέρος του εγκεφάλου τους. Έτσι θα νιώσεις κι εσύ αν προσπαθήσεις να αποκωδικοποιήσεις το σύμπαν του Kinds of Kindness. Το Greek Weird Wave έπαιζε με τις διαστροφές και τις αυταπάτες μας. Να είσαι ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου και να επιστρέφεις στο παρελθόν που εσύ άφησες, είναι εντελώς αλλόκοτο.

Κούρασε το γυμνό της Emma Stone

Είναι σχεδόν χιούμορ Σεφερλή να γελάς με κοντινές λήψεις σε ημίγυμνες και γυμνές γυναίκες που κάνουν ομαδικό σεξ. Ή ναρκώνονται για να κάνουν σεξ. Ή κάνουν σεξ επειδή τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Δεν γέλασα. Και με είχαν κουράσει οι ερωτικές σκηνές της Emma Stone από το Poor Things. Kinds of Kindness

Ηδονοβλεπτικά κοντινά σε ρώγες από μεσήλικες άνδρες είναι πάντα red flag. Δεν κατάλαβα τι εξυπηρετούν στις σουρεαλιστικές ιστορίες του Kinds of Kindness.

Αν ψάχνεις μια αλληγορία για την εξουσία, το σεξ και τον έλεγχο, καλή τύχη εύχομαι. Το χιούμορ στο σενάριο του Kinds of Kindness μου φάνηκε βαρετό. Παλιομοδίτικο. Στην τελευταία ιστορία, οριακά ενοχλητικό. Σχεδόν αντικειμενοποιούνται οι γυναίκες (όταν η Emma Stone μετράει το στήθος της Hunter Schafer ένιωσα ατόφιο cringe, κάτι που συνέβη και με τη σκηνή στη σάουνα).

Ένιωσα ότι ο Λάνθιμος θέλει να τεστάρει το κοινό του. Αν αντέχει να δει μέχρι τέλους μια αχρείαστη ταινία του που θυμίζει επεισόδια από το The Twilight Zone. Πιστεύω ότι εμείς που μείναμε μέχρι τέλους αξίζουμε βραβείο αλλεργίας στο mainstream, να μας δώσουν ένα pin να το φοράμε καμαρωτά στα μπαρ. Και να λέμε μεταξύ μας πόσο γα@@@@ αστείο ήταν η σπασμένη ρακέτα του John McEnroe. Να δημιουργήσουμε το δικό μας, αυτάρεσκο, κλειστό οικοσύστημα. Σαν αυτό του Λάνθιμου και των ηθοποιών του στο Kinds of Kindness.