Κράξε κι εσύ την Τσαλιγόπουλου, μπορείς!
- 18 ΜΑΡ 2016
Όλα άρχισαν το προηγούμενο Σάββατο όταν στη μουσική σκηνή που εμφανίζεται η Ελένη Τσαλιγοπούλου "τραβήχτηκε" ένα βιντεακι που έμελλε να ξεπεράσει την έννοια του viral και να καταλήξει η ώρα γέλιου της εβδομάδας. Πιο πολύ κι από τον Τσίπρα με την Angelina δηλαδή, τι να σου λέω.
Το εν λόγω βίντεο – για όσους δεν το έχουν δει – έδειχνε την καλή τραγουδίστρια να ‘εκφράζεται’ επί σκηνής με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί, χορεύοντας ξυπόλητη κι αλαφιασμένη σε… δικό της ρυθμό!
Οι ξεχωριστοί, οι διαφορετικοί από το σωρό άνθρωποι, υπακούουν σε δικούς τους κανόνες.
Αυτό το “δεν το έχουμε ξαναδεί” να το προσέξουμε λίγο όμως, γιατί (και απευθύνομαι σε ευρεία γκάμα ηλικιών αυτήν τη στιγμή) όποιος δεν έχει κοντόφθαλμο μνημονικό θα θυμηθεί ότι ουκ ολίγοι καλλιτέχνες, έχουν πολλάκις εκφραστεί παρομοίως. Από την κινησιολογική εξτραβαγκάντζα του Mick Jagger που θαρρείς πως ο άνθρωπος βρίσκεται σε κρίση επιληψίας, έως τους ‘δαίμονες’ που ξεκάθαρα εξουσιάζουν την Άννα Βίσση όταν, κάπου εκεί, στις μικρές ώρες βρίσκεται επί σκηνής και γουστάρει η γυναίκα με μάτια γυρισμένα, σα να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος τριγύρω.
Έλα όμως που εδώ στο Ελλαδιστάν η Τσαλιγοπούλου και η ασυνήθιστα “εκφρασμένη” χαρά της αποτελούν υλικό προς χλεύη.
Οι ξεχωριστοί, οι διαφορετικοί από το σωρό άνθρωποι, υπακούουν σε δικούς τους κανόνες. Η έκφραση είναι σπουδαίο δώρο, δε χρειάζεται να είσαι η Martha Graham με την απόλυτα αρμονική κινησιολογία ή η τέλεια χορογραφημένη Beyonce για να είσαι αποδεκτός. Οι άνθρωποι που εκτιμούν τους original καλλιτέχνες το ξέρουν αυτό.
Έλα όμως που εδώ στο Ελλαδιστάν η Τσαλιγοπούλου και η ασυνήθιστα “εκφρασμένη” χαρά της αποτελούν υλικό προς χλεύη. Σαν τις κακιασμένες δημοφιλείς cheerleaders του σχολείου που κοροϊδεύουν τα κορίτσια με τα γυαλιά ή τα σιδεράκια που δεν ανήκουν στην κλίκα τους. Η Τσαλιγοπούλου δεν είναι Rihanna, ούτε καν Καίτη Γαρμπή (που μεταξύ μας δε χορεύει και πολύ καλύτερα) οπότε στο περιθώριο των “cool’ κοριτσιών, γίνεται βορά του ανθρωποφάγου “mean girl’ μέσα μας γιατί δεν μας θυμίζει ούτε αυτά που ξέρουμε, ούτε αυτά που εμπιστευόμαστε ντε. Σαν παιδάκια που δεν έχουν ξαναδεί ένα μάτι γαλάζιο κι ένα πράσινο και φωνάζουν “Μαμά, μαμά, κοίτα!”.
Λέω να σοβαρευτούμε λίγο ή για την ακρίβεια να μην παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο στα σοβαρά. Δείτε το ενσταντανέ από τη δική μου οπτική γωνία – ναι ήμουν κι εγώ εκεί. Εμένα μου φαίνεται ωραιότατα ακομπλεξάριστη, ένα τεράστιο ‘I don’t give a fuck’ που με γέμισε μεταδοτική χαρά κι αισιοδοξία. Στην εποχή που όλοι χορεύουν για το ενσταντανέ που θα μπει στο Instagram, αυτός ο χορός ήταν μια ανάσα αυθεντικότητας, αν με ρωτάτε.
